1 Ἐγένοντο λογιζόμενοι κόπους καὶ ἐργαζόμενοι κακὰ ἐν ταῖς κοίταις αὐτῶν καὶ ἅμα τῇ ἡμέρᾳ συνετέλουν αὐτά, διότι οὐκ ἦραν πρὸς τὸν θεὸν τὰς χεῖρας αὐτῶν· 2 καὶ ἐπεθύμουν ἀγροὺς καὶ διήρπαζον ὀρφανοὺς καὶ οἴκους κατεδυνάστευον καὶ διήρπαζον ἄνδρα καὶ τὸν οἶκον αὐτοῦ, ἄνδρα καὶ τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ. 3 διὰ τοῦτο τάδε λέγει κύριος Ἰδοὺ ἐγὼ λογίζομαι ἐπὶ τὴν φυλὴν ταύτην κακά, ἐξ ὧν οὐ μὴ ἄρητε τοὺς τραχήλους ὑμῶν καὶ οὐ μὴ πορευθῆτε ὀρθοὶ ἐξαίφνης, ὅτι καιρὸς πονηρός ἐστιν. 4 ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ λημφθήσεται ἐφ᾽ ὑμᾶς παραβολή, καὶ θρηνηθήσεται θρῆνος ἐν μέλει λέγων Ταλαιπωρίᾳ ἐταλαιπωρήσαμεν· μερὶς λαοῦ μου κατεμετρήθη ἐν σχοινίῳ, καὶ οὐκ ἦν ὁ κωλύσων αὐτὸν τοῦ ἀποστρέψαι· οἱ ἀγροὶ ἡμῶν διεμερίσθησαν. 5 διὰ τοῦτο οὐκ ἔσται σοι βάλλων σχοινίον ἐν κλήρῳ ἐν ἐκκλησίᾳ κυρίου. 6 μὴ κλαίετε δάκρυσιν, μηδὲ δακρυέτωσαν ἐπὶ τούτοις· οὐ γὰρ ἀπώσεται ὀνείδη. 7 ὁ λέγων Οἶκος Ιακωβ παρώργισεν πνεῦμα κυρίου· εἰ ταῦτα τὰ ἐπιτηδεύματα αὐτοῦ ἐστιν; οὐχ οἱ λόγοι αὐτοῦ εἰσιν καλοὶ μετ᾽ αὐτοῦ καὶ ὀρθοὶ πεπόρευνται; 8 καὶ ἔμπροσθεν ὁ λαός μου εἰς ἔχθραν ἀντέστη· κατέναντι τῆς εἰρήνης αὐτοῦ τὴν δορὰν αὐτοῦ ἐξέδειραν τοῦ ἀφελέσθαι ἐλπίδα συντριμμὸν πολέμου. 9 διὰ τοῦτο ἡγούμενοι λαοῦ μου ἀπορριφήσονται ἐκ τῶν οἰκιῶν τρυφῆς αὐτῶν, διὰ τὰ πονηρὰ ἐπιτηδεύματα αὐτῶν ἐξώσθησαν· ἐγγίσατε ὄρεσιν αἰωνίοις. 10 ἀνάστηθι καὶ πορεύου, ὅτι οὐκ ἔστιν σοι αὕτη ἡ ἀνάπαυσις ἕνεκεν ἀκαθαρσίας. διεφθάρητε φθορᾷ, 11 κατεδιώχθητε οὐδενὸς διώκοντος· πνεῦμα ἔστησεν ψεῦδος, ἐστάλαξέν σοι εἰς οἶνον καὶ μέθυσμα. καὶ ἔσται ἐκ τῆς σταγόνος τοῦ λαοῦ τούτου 12 συναγόμενος συναχθήσεται Ιακωβ σὺν πᾶσιν· ἐκδεχόμενος ἐκδέξομαι τοὺς καταλοίπους τοῦ Ισραηλ, ἐπὶ τὸ αὐτὸ θήσομαι τὴν ἀποστροφὴν αὐτῶν· ὡς πρόβατα ἐν θλίψει, ὡς ποίμνιον ἐν μέσῳ κοίτης αὐτῶν ἐξαλοῦνται ἐξ ἀνθρώπων. 13 διὰ τῆς διακοπῆς πρὸ προσώπου αὐτῶν διέκοψαν καὶ διῆλθον πύλην καὶ ἐξῆλθον δι᾽ αὐτῆς, καὶ ἐξῆλθεν ὁ βασιλεὺς αὐτῶν πρὸ προσώπου αὐτῶν, ὁ δὲ κύριος ἡγήσεται αὐτῶν.
Kundër shtypësve
1 «Mjerë ata që kurdisin ligësi
e vepra të mbrapshta në shtrojë.
Sa zbardh mëngjesi i kryejnë,
se e kanë në dorë t'i bëjnë.
2 Lakmojnë ara e i zaptojnë,
lakmojnë shtëpi e i rrëmbejnë.
Zhvasin burrin bashkë me shtëpinë e tij,
zhvasin njeriun e trashëgimin e tij.
3 Ndaj, kështu thotë Zoti:
“Ja, për këtë familje po kurdis një fatkeqësi
që nuk do ta hiqni dot qafe.
Kryelartë s'do të dilni prej saj,
se koha e kobshme po ju pret.
4 Atë ditë do të bëheni përrallë e do të vajtohet:
‘U shkatërruam! U shkatërruam!’.
Prona e popullit tim ndërruaka duar!
Ah, si më ikën duarsh!
Arat tona tradhtarëve u shkuan!”.
5 Ndaj askush s'do të hedhë short për ju
në bashkësinë e Zotit.
6 “Mos kumtoni!”, kumtojnë ata,
“Mos i kumtoni këto fjalë,
se nuk do të turpërohemi”.
7 Pse, o shtëpi e Jakobit, a thuhet :
“Zoti s'paska më durim!
Të tilla qenkan veprat e tij!”?
A nuk i sjellin mirësi fjalët e mia,
atij që ecën drejt?
8 Por, së fundi, populli im
ngriti krye porsi armik.
Ia rrëmbeni gunën
atij që ecën udhës qetë
e që s'ka ndër mend të ndeshet.
9 Gratë e popullit tim i dëboni
nga shtëpitë e tyre të dashura.
Lavdinë time ua rrëmbeni
përherë fëmijëve të tyre.
10 Ngrihuni, ikni,
në këtë vend nuk ka prehje,
se u ndot, u rrënua,
hidhur u shkatërrua.
11 Këdo që shkon nga fryn era e gënjen:
“Do të kumtoj për verë e pije të forta!”,
ky popull e quan profet.
12 Do të të mbledh tok, o Jakob,
do t'i grumbulloj krejt tepricën e Izraelit.
Do t'i bashkoj porsi dhentë në vathë,
si kopetë nëpër kullota,
dhe do të gumëzhijë njerëzia.
13 Ai që çan udhën do t'u prijë,
do të çajnë e do të kapërcejnë,
nëpër porta do të hyjnë.
Mbreti do të hyjë para tyre
dhe Zoti në krye».