1 καὶ ταύτης ἐταράχθη ἡ καρδία μου*
καὶ ἀπερρύη ἐκ τοῦ τόπου αὐτῆς.
2 ἄκουε ἀκοὴν ἐν ὀργῇ θυμοῦ κυρίου,*
καὶ μελέτη ἐκ στόματος αὐτοῦ ἐξελεύσεται.
3 ὑποκάτω παντὸς τοῦ οὐρανοῦ ἀρχὴ αὐτοῦ,*
καὶ τὸ φῶς αὐτοῦ ἐπὶ πτερύγων τῆς γῆς.
4 ὀπίσω αὐτοῦ βοήσεται φωνή,*
βροντήσει ἐν φωνῇ ὕβρεως αὐτοῦ,*
καὶ οὐκ ἀνταλλάξει αὐτούς, ὅτι ἀκούσει φωνὴν αὐτοῦ.
5 βροντήσει ὁ ἰσχυρὸς ἐν φωνῇ αὐτοῦ θαυμάσια·‡
ἐποίησεν γὰρ μεγάλα, ἃ οὐκ ᾔδειμεν,
6 συντάσσων χιόνι Γίνου ἐπὶ τῆς γῆς·*
καὶ χειμὼν ὑετός, καὶ χειμὼν ὑετῶν δυναστείας αὐτοῦ.
7 ἐν χειρὶ παντὸς ἀνθρώπου κατασφραγίζει,‡
ἵνα γνῷ πᾶς ἄνθρωπος τὴν ἑαυτοῦ ἀσθένειαν.
8 εἰσῆλθεν δὲ θηρία ὑπὸ σκέπην,
ἡσύχασαν δὲ ἐπὶ κοίτης.
9 ἐκ ταμιείων ἐπέρχονται δῖναι,
ἀπὸ δὲ ἀκρωτηρίων ψῦχος.
10 καὶ ἀπὸ πνοῆς ἰσχυροῦ δώσει πάγος,‡
οἰακίζει δὲ τὸ ὕδωρ ὡς ἐὰν βούληται·
11 καὶ ἐκλεκτὸν καταπλάσσει νεφέλη,*
διασκορπιεῖ νέφος φῶς αὐτοῦ.
12 καὶ αὐτὸς κυκλώματα διαστρέψει*
ἐν θεεβουλαθω εἰς ἔργα αὐτῶν·*
πάντα, ὅσα ἂν ἐντείληται αὐτοῖς,‡
ταῦτα συντέτακται παρ᾽ αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς,
13 ἐὰν εἰς παιδείαν, ἐὰν εἰς τὴν γῆν αὐτοῦ,*
ἐὰν εἰς ἔλεος εὑρήσει αὐτόν.‡
14 ἐνωτίζου ταῦτα, Ιωβ·
στῆθι νουθετοῦ δύναμιν κυρίου.
15 οἴδαμεν ὅτι ὁ θεὸς ἔθετο ἔργα αὐτοῦ
φῶς ποιήσας ἐκ σκότους.
16 ἐπίσταται δὲ διάκρισιν νεφῶν,
ἐξαίσια δὲ πτώματα πονηρῶν.
17 σοῦ δὲ ἡ στολὴ θερμή·
ἡσυχάζεται δὲ ἐπὶ τῆς γῆς.
18 στερεώσεις μετ᾽ αὐτοῦ εἰς παλαιώματα,*
ἰσχυραὶ ὡς ὅρασις ἐπιχύσεως.‡
19 διὰ τί; δίδαξόν με τί ἐροῦμεν αὐτῷ·
καὶ παυσώμεθα πολλὰ λέγοντες.
20 μὴ βίβλος ἢ γραμματεύς μοι παρέστηκεν,
ἵνα ἄνθρωπον ἑστηκὼς κατασιωπήσω;
21 πᾶσιν δ᾽ οὐχ ὁρατὸν τὸ φῶς,*
τηλαυγές ἐστιν ἐν τοῖς παλαιώμασιν,‡
ὥσπερ τὸ παρ᾽ αὐτοῦ ἐπὶ νεφῶν.
22 ἀπὸ βορρᾶ νέφη χρυσαυγοῦντα·
ἐπὶ τούτοις μεγάλη ἡ δόξα καὶ τιμὴ παντοκράτορος.
23 καὶ οὐχ εὑρίσκομεν ἄλλον ὅμοιον τῇ ἰσχύι αὐτοῦ·
ὁ τὰ δίκαια κρίνων, οὐκ οἴει ἐπακούειν αὐτόν;
24 διὸ φοβηθήσονται αὐτὸν οἱ ἄνθρωποι,
φοβηθήσονται δὲ αὐτὸν καὶ οἱ σοφοὶ καρδίᾳ.
1 «Për këtë më dridhet zemra
e më del nga vendi.
2 Dëgjojeni, dëgjojeni krismën e zërit të tij,
buçimën që del nga goja e tij.
3 Nën qiellin mbarë e lëshon
e vetima gjer në skajet e tokës shkon.
4 Pas saj buçet një zë,
shkreptin me zërin madhështor
e asgjë s'i ndalon rrufetë
pasi iu është dëgjuar zëri.
5 Shkreptin Perëndia me zërin e tij
e bën mrekulli që ne nuk i njohim.
6 I thotë borës: “Bjer mbi tokë!”
dhe zbraz shira të rrëmbyeshëm.
7 Ai e ndal dorën e të gjithë njerëzve,
që të gjithë njerëzit veprën e tij ta njohin.
8 Egërsirat shkojnë në strofujt e vet
e struken në banën e vet.
9 Prej jugës vjen stuhia
e acari prej murrlanit.
10 Fryma e Perëndisë përfton akullin
e ngrin syprina e ujërave.
11 Retë i ngarkon me lagështi
e vetimat e tij shpërndajnë.
12 Shtillen gjithandej nën drejtimin e tij,
për të kryer gjithçka u urdhëroi në botën përmbi dhe,
13 se ai i përftoi ose për ndëshkim,
ose për tokën e vet, ose për mirësi.
14 Dëgjo këtu, o Job,
zër vend e mrekullitë e Perëndisë mendo.
15 A e di ti si u jep urdhra Perëndia
e si e nxjerrin retë e tij rrufenë?
16 A e di ti si fluturojnë retë?
A i njeh mrekullitë e dijeplotit
17 ti, që petkat të ngrohin,
kur mbi dhe fashitet juga?
18 Mos vallë me të i shtrive retë
të ngurtë si pasqyrë e shkrirë?
19 Na mëso çfarë t'i themi atij,
se nuk marrim vesh për shkak të errësirës.
20 A mund t'i thuhet se unë dua të flas?
Nëse ai flet, njeriu do të përpihet.
21 Mirëpo nuk e shohin njerëzit dritën
tek shkëlqen mbi re,
derisa era t'i shpërndajë.
22 Nga veriu vjen drita e artë
e madhështia mahnitëse Perëndinë rrethon.
23 Të gjithëpushtetshmin ne nuk mund ta gjejmë,
ai është madhështor në pushtet e drejtësi
dhe nuk e nëpërkëmb drejtësinë e madhe.
24 Prandaj njerëzit i tremben atij,
por ai nuk i përfill
ata që pandehen zemërurtë».