1 Ὑπολαβὼν δὲ Ελιφας ὁ Θαιμανίτης λέγει
2 Πότερον σοφὸς ἀπόκρισιν δώσει συνέσεως πνεύματος καὶ ἐνέπλησεν πόνον γαστρὸς
3 ἐλέγχων ἐν ῥήμασιν, οἷς οὐ δεῖ, ἐν λόγοις, οἷς οὐδὲν ὄφελος;
4 οὐ καὶ σὺ ἀπεποιήσω φόβον, συνετελέσω δὲ ῥήματα τοιαῦτα ἔναντι τοῦ κυρίου;
5 ἔνοχος εἶ ῥήμασιν στόματός σου οὐδὲ διέκρινας ῥήματα δυναστῶν·
6 ἐλέγξαι σε τὸ σὸν στόμα καὶ μὴ ἐγώ, τὰ δὲ χείλη σου καταμαρτυρήσουσίν σου.
7 τί γάρ; μὴ πρῶτος ἀνθρώπων ἐγενήθης; ἢ πρὸ θινῶν ἐπάγης;
8 ἦ σύνταγμα κυρίου ἀκήκοας, εἰς δὲ σὲ ἀφίκετο σοφία;
9 τί γὰρ οἶδας, ὃ οὐκ οἴδαμεν; ἢ τί συνίεις, ὃ οὐχὶ καὶ ἡμεῖς;
10 καί γε πρεσβύτης καί γε παλαιὸς ἐν ἡμῖν* βαρύτερος τοῦ πατρός σου ἡμέραις.‡
11 ὀλίγα ὧν ἡμάρτηκας μεμαστίγωσαι, μεγάλως ὑπερβαλλόντως λελάληκας.
12 τί ἐτόλμησεν ἡ καρδία σου, ἢ τί ἐπήνεγκαν οἱ ὀφθαλμοί σου,
13 ὅτι θυμὸν ἔρρηξας ἔναντι κυρίου, ἐξήγαγες δὲ ἐκ στόματος ῥήματα τοιαῦτα;
14 τίς γὰρ ὢν βροτός, ὅτι ἔσται ἄμεμπτος, ἢ ὡς ἐσόμενος δίκαιος γεννητὸς γυναικός;
15 εἰ κατὰ ἁγίων οὐ πιστεύει, οὐρανὸς δὲ οὐ καθαρὸς ἐναντίον αὐτοῦ.
16 ἔα δὲ ἐβδελυγμένος καὶ ἀκάθαρτος, ἀνὴρ πίνων ἀδικίας ἴσα ποτῷ.
17 ἀναγγελῶ δέ σοι, ἄκουέ μου· ἃ δὴ ἑώρακα, ἀναγγελῶ σοι,
18 ἃ σοφοὶ ἐροῦσιν καὶ οὐκ ἔκρυψαν πατέρας αὐτῶν·
19 αὐτοῖς μόνοις ἐδόθη ἡ γῆ, καὶ οὐκ ἐπῆλθεν ἀλλογενὴς ἐπ᾽ αὐτούς.
20 πᾶς ὁ βίος ἀσεβοῦς ἐν φροντίδι, ἔτη δὲ ἀριθμητὰ δεδομένα δυνάστῃ,
21 ὁ δὲ φόβος αὐτοῦ ἐν ὠσὶν αὐτοῦ· ὅταν δοκῇ ἤδη εἰρηνεύειν, ἥξει αὐτοῦ ἡ καταστροφή.
22 μὴ πιστευέτω ἀποστραφῆναι ἀπὸ σκότους· ἐντέταλται γὰρ ἤδη εἰς χεῖρας σιδήρου,
23 κατατέτακται δὲ εἰς σῖτα γυψίν· οἶδεν δὲ ἐν ἑαυτῷ ὅτι μένει εἰς πτῶμα. ἡμέρα δὲ αὐτὸν σκοτεινὴ στροβήσει,
24 ἀνάγκη δὲ καὶ θλῖψις αὐτὸν καθέξει ὥσπερ στρατηγὸς πρωτοστάτης πίπτων.
25 ὅτι ἦρκεν χεῖρας ἐναντίον τοῦ κυρίου, ἔναντι δὲ κυρίου παντοκράτορος ἐτραχηλίασεν,
26 ἔδραμεν δὲ ἐναντίον αὐτοῦ ὕβρει* ἐν πάχει νώτου ἀσπίδος αὐτοῦ,
27 ὅτι ἐκάλυψεν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἐν στέατι αὐτοῦ* καὶ ἐποίησεν περιστόμιον ἐπὶ τῶν μηρίων.‡
28 αὐλισθείη δὲ πόλεις ἐρήμους, εἰσέλθοι δὲ εἰς οἴκους ἀοικήτους· ἃ δὲ ἐκεῖνοι ἡτοίμασαν, ἄλλοι ἀποίσονται.
29 οὔτε μὴ πλουτισθῇ, οὔτε μὴ μείνῃ αὐτοῦ τὰ ὑπάρχοντα· οὐ μὴ βάλῃ ἐπὶ τὴν γῆν σκιὰν
30 οὐδὲ μὴ ἐκφύγῃ τὸ σκότος· τὸν βλαστὸν αὐτοῦ μαράναι ἄνεμος, ἐκπέσοι δὲ αὐτοῦ τὸ ἄνθος.
31 μὴ πιστευέτω ὅτι ὑπομενεῖ, κενὰ γὰρ ἀποβήσεται αὐτῷ·
32 ἡ τομὴ αὐτοῦ πρὸ ὥρας φθαρήσεται, καὶ ὁ ῥάδαμνος αὐτοῦ οὐ μὴ πυκάσῃ·
33 τρυγηθείη δὲ ὥσπερ ὄμφαξ πρὸ ὥρας, ἐκπέσοι δὲ ὡς ἄνθος ἐλαίας.
34 μαρτύριον γὰρ ἀσεβοῦς θάνατος, πῦρ δὲ καύσει οἴκους δωροδεκτῶν.
35 ἐν γαστρὶ δὲ λήμψεται ὀδύνας, ἀποβήσεται δὲ αὐτῷ κενά, ἡ δὲ κοιλία αὐτοῦ ὑποίσει δόλον.
Elifazi qorton Jobin
1 Elifaz Temaniti u përgjigj e tha:
2 «A përgjigjet i urti me fjalë që i merr era?
A e mbush barkun me erën e lindjes?
3 A mbrohet me fjalë të kota
e me shprehje pa dobi?
4 Por ti po e çart drojen,
po shpërfill lutjen para Perëndisë,
5 se faji yt e mëson gojën tënde
e ti zgjedh gjuhën e dinakëve.
6 Goja jote të dënon e jo unë,
buzët e tua dëshmojnë kundër teje.
7 A je ti njeriu i parë që u lind?
A para kodrave u përftove?
8 Mos ke përgjuar shestimet e Perëndisë
dhe e mban urtinë për vete?
9 Çfarë di ti, që ne s'e dimë?
Çfarë kupton ti, që ne s'e marrim vesh?
10 Ka ndër ne të thinjur e pleq,
më të moçëm se yt atë.
11 A pak janë për ty ngushëllimet e Perëndisë
e fjala e butë që të drejtohet?
12 Pse të gulçon zemra
e të flakërojnë sytë,
13 kur kthehesh kundër Perëndisë
e fjalët nga goja të rrjedhin?
14 Çfarë është njeriu që të jetë i pastër?
A është i drejtë kush lindi prej gruaje?
15 Perëndia s'beson as te shenjtorët e vet
e para tij as qielli s'është i pastër,
16 pale njeriu i pështirë e i çartur,
që e pi ligësinë si ujë.
17 Ta shpjegoj unë, më dëgjo!
Do të të tregoj ç'kam parë,
18 çfarë rrëfyen të urtët,
që të parët e tyre nuk ua fshehën.
19 Vetëm atyre u qe dhënë toka
e asnjë i huaj nuk kaloi mes tyre.
20 Keqbërësin e kaplon ankthi përditë
e mujshari i ka vitet të numëruara.
21 Klithma e tmerrit i gjëmon në veshë
e kur është i qetë e sulmon kusari.
22 Ai nuk shpreson se mund të dalë nga terri
dhe e di se shpata e pret.
23 Bredh e kërkon bukë: “Ku ka?”,
por e di se i erdhi dita e zezë.
24 Ankthi e mundimi e tmerrojnë
dhe e mposhtin, si mbreti i gatshëm për sulm.
25 Ngre dorë kundër Perëndisë,
krekoset kundër të gjithëpushtetshmit,
26 sulet kundër tij kryeneç,
i mbrojtur me shqyt të trashë,
27 me fytyrë të majme
e me dhjamë në ijë.
28 Banonte në qytetin plojë,
në shtëpi të shkretuara, kthyer në rrënoja.
29 Nuk do të pasurohet e nuk do t'i zgjasë fati,
as do të zërë rrënjë në dhe .
30 Nuk do t'i shpëtojë errësirës,
sythat zjarri do t'ia thajë
e lulet era do t'ia marrë.
31 Të mos i zërë besë kotësisë e të mos gënjehet,
se me kotësi do të shpërblehet.
32 Pa i ardhur dita do të vyshket
e nuk do të harliset dega e tij.
33 Do të shkundet si hardhia para se të piqet rrushi,
e si ulliri në lule do të harret.
34 Shoqëria e të pafeve është shterpë
dhe shtëpinë e mitëmarrësit zjarri e përlan.
35 Kush ngjiz trazirë, pjell ligësi
e në barkun e tyre gatitet mashtrimi».