1 Ἀκούσατε ταῦτα, οἶκος Ιακωβ οἱ κεκλημένοι τῷ ὀνόματι Ισραηλ καὶ οἱ ἐξ Ιουδα ἐξελθόντες οἱ ὀμνύοντες τῷ ὀνόματι κυρίου θεοῦ Ισραηλ μιμνῃσκόμενοι οὐ μετὰ ἀληθείας οὐδὲ μετὰ δικαιοσύνης 2 καὶ ἀντεχόμενοι τῷ ὀνόματι τῆς πόλεως τῆς ἁγίας καὶ ἐπὶ τῷ θεῷ τοῦ Ισραηλ ἀντιστηριζόμενοι, κύριος σαβαωθ ὄνομα αὐτῷ. 3 Τὰ πρότερα ἔτι ἀνήγγειλα, καὶ ἐκ τοῦ στόματός μου ἐξῆλθεν καὶ ἀκουστὸν ἐγένετο· ἐξάπινα ἐποίησα, καὶ ἐπῆλθεν. 4 γινώσκω ἐγὼ ὅτι σκληρὸς εἶ, καὶ νεῦρον σιδηροῦν ὁ τράχηλός σου, καὶ τὸ μέτωπόν σου χαλκοῦν. 5 καὶ ἀνήγγειλά σοι πάλαι, πρὶν ἐλθεῖν ἐπὶ σὲ ἀκουστόν σοι ἐποίησα· μὴ εἴπῃς ὅτι Τὰ εἴδωλά μου ἐποίησαν, καὶ μὴ εἴπῃς ὅτι Τὰ γλυπτὰ καὶ τὰ χωνευτὰ ἐνετείλατό μοι. 6 ἠκούσατε πάντα, καὶ ὑμεῖς οὐκ ἔγνωτε· ἀλλὰ καὶ ἀκουστά σοι ἐποίησα τὰ καινὰ ἀπὸ τοῦ νῦν, ἃ μέλλει γίνεσθαι, καὶ οὐκ εἶπας. 7 νῦν γίνεται καὶ οὐ πάλαι, καὶ οὐ προτέραις ἡμέραις ἤκουσας αὐτά· μὴ εἴπῃς ὅτι Ναί, γινώσκω αὐτά. 8 οὔτε ἔγνως οὔτε ἠπίστω, οὔτε ἀπ᾽ ἀρχῆς ἤνοιξά σου τὰ ὦτα· ἔγνων γὰρ ὅτι ἀθετῶν ἀθετήσεις καὶ ἄνομος ἔτι ἐκ κοιλίας κληθήσῃ. 9 ἕνεκεν τοῦ ἐμοῦ ὀνόματος δείξω σοι τὸν θυμόν μου καὶ τὰ ἔνδοξά μου ἐπάξω ἐπὶ σοί, ἵνα μὴ ἐξολεθρεύσω σε. 10 ἰδοὺ πέπρακά σε οὐχ ἕνεκεν ἀργυρίου, ἐξειλάμην δέ σε ἐκ καμίνου πτωχείας· 11 ἕνεκεν ἐμοῦ ποιήσω σοι, ὅτι τὸ ἐμὸν ὄνομα βεβηλοῦται, καὶ τὴν δόξαν μου ἑτέρῳ οὐ δώσω.
12 Ἄκουέ μου, Ιακωβ καὶ Ισραηλ ὃν ἐγὼ καλῶ· ἐγώ εἰμι πρῶτος, καὶ ἐγώ εἰμι εἰς τὸν αἰῶνα, 13 καὶ ἡ χείρ μου ἐθεμελίωσεν τὴν γῆν, καὶ ἡ δεξιά μου ἐστερέωσεν τὸν οὐρανόν· καλέσω αὐτούς, καὶ στήσονται ἅμα 14 καὶ συναχθήσονται πάντες καὶ ἀκούσονται. τίς αὐτοῖς ἀνήγγειλεν ταῦτα; ἀγαπῶν σε ἐποίησα τὸ θέλημά σου ἐπὶ Βαβυλῶνα τοῦ ἆραι σπέρμα Χαλδαίων. 15 ἐγὼ ἐλάλησα, ἐγὼ ἐκάλεσα, ἤγαγον αὐτὸν καὶ εὐόδωσα τὴν ὁδὸν αὐτοῦ. 16 προσαγάγετε πρός με καὶ ἀκούσατε ταῦτα· οὐκ ἀπ᾽ ἀρχῆς ἐν κρυφῇ ἐλάλησα οὐδὲ ἐν τόπῳ γῆς σκοτεινῷ· ἡνίκα ἐγένετο, ἐκεῖ ἤμην, καὶ νῦν κύριος ἀπέσταλκέν με καὶ τὸ πνεῦμα αὐτοῦ. 17 οὕτως λέγει κύριος ὁ ῥυσάμενός σε ὁ ἅγιος Ισραηλ Ἐγώ εἰμι ὁ θεός σου, δέδειχά σοι τοῦ εὑρεῖν σε τὴν ὁδόν, ἐν ᾗ πορεύσῃ ἐν αὐτῇ. 18 καὶ εἰ ἤκουσας τῶν ἐντολῶν μου, ἐγένετο ἂν ὡσεὶ ποταμὸς ἡ εἰρήνη σου καὶ ἡ δικαιοσύνη σου ὡς κῦμα θαλάσσης· 19 καὶ ἐγένετο ἂν ὡς ἡ ἄμμος τὸ σπέρμα σου καὶ τὰ ἔκγονα τῆς κοιλίας σου ὡς ὁ χοῦς τῆς γῆς· οὐδὲ νῦν οὐ μὴ ἐξολεθρευθῇς, οὐδὲ ἀπολεῖται τὸ ὄνομά σου ἐνώπιόν μου.
20 Ἔξελθε ἐκ Βαβυλῶνος φεύγων ἀπὸ τῶν Χαλδαίων· φωνὴν εὐφροσύνης ἀναγγείλατε, καὶ ἀκουστὸν γενέσθω τοῦτο, ἀπαγγείλατε ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς, λέγετε Ἐρρύσατο κύριος τὸν δοῦλον αὐτοῦ Ιακωβ. 21 καὶ ἐὰν διψήσωσιν, δι᾽ ἐρήμου ἄξει αὐτούς, ὕδωρ ἐκ πέτρας ἐξάξει αὐτοῖς· σχισθήσεται πέτρα, καὶ ῥυήσεται ὕδωρ, καὶ πίεται ὁ λαός μου. 22 οὐκ ἔστιν χαίρειν τοῖς ἀσεβέσιν, λέγει κύριος.
Kokëfortësia e Izraelit
1 Dëgjoje këtë, o shtëpi e Jakobit,
ju që mbani emrin e Izraelit,
që keni dalë prej burimeve të Judës,
që betoheni në emër të Zotit,
që përkujtoni Perëndinë e Izraelit,
por pa besnikëri e drejtësi.
2 Ata mbajnë emrin e qytetit të shenjtë
dhe mbështeten te Perëndia i Izraelit,
që e ka emrin Zoti i ushtrive.
3 Unë i shpalla që më parë gjërat e shkuara,
prej gojës sime dolën, unë i lajmërova.
Veprova menjëherë e ato ndodhën.
4 Sepse e dija se je kokëfortë,
se zverku yt është shufër hekuri
e se ballin e ke prej bronzi.
5 Që atëherë ta parathashë,
para se të ndodhte të lajmërova,
që të mos thuash: «Këtë e bëri idhulli im.
Shëmbëlltyra e gdhendur,
bashkë me shtatoren e shkrirë,
i urdhëruan këto».
6 E dëgjove këtë dhe e ke parë me sy,
përse nuk dashke ta pohosh?
E tani po të shpall gjëra të reja,
të fshehta, që s'i ke ditur më parë.
7 Këto sapo u bënë e nuk janë qëmoti,
para ditës së sotme, s'i kishe dëgjuar,
që të mos thuash: «Ja, unë i dija!».
8 Jo, as i ke dëgjuar, as i ke ditur,
veshi yt nuk ka qenë hapur asokohe.
Ja, unë e dija se me pabesi do të veproje,
se do të quheshe «kryeneç» që në bark të nënës.
9 Për hir të emrit tim do ta mbaj zemërimin,
për lavdinë time do të përmbahem ndaj teje,
që mos të të shfaros.
10 Ja, të pastrova, por jo si argjendin,
të sprovova në furrën e mjerimit.
11 Për vete, për veten time e bëra këtë,
që të mos më shajnë;
lavdinë time tjetërkujt s'ia jap.
Çlirimi i Izraelit
12 Më dëgjo, o Jakob,
dhe ti, o Izrael, i thirruri im:
Unë jam po ai, unë jam i pari
dhe unë jam i fundit.
13 Me dorën time e themelova tokën,
me të djathtën time i shtriva qiejt.
Kur unë u thërras,
paraqiten të gjithë bashkë.
14 Bashkohuni të gjithë e dëgjoni!
Cili prej tyre i ka parathënë këto?
Ai që e do Zotin,
do të bëjë dëshirën e tij,
kundër Babilonisë e kundër kaldenjve
do ta ngrejë krahun e tij.
15 Unë, unë fola dhe e thirra,
unë e solla dhe mbarë do t'i shkojë udha.
16 Afrohuni tek unë, dëgjojeni këtë:
që në fillim, kurrë nuk fola fshehtazi,
qëmoti, para se të ndodhte, unë isha aty;
e tani Zoti Perëndi
më dërgoi, bashkë me shpirtin e tij.
17 Kështu thotë Zoti, shpenguesi yt,
i shenjti i Izraelit:
Unë jam Zoti, Perëndia yt,
ai që të mëson për të mirën tënde,
që të prin udhës ku duhet të shkosh.
18 Po të kishe qenë i kujdesshëm me urdhërimet e mia,
si lumi do të rridhte paqja jote,
drejtësia jote si valët e detit.
19 Fara jote do të kishte qenë si rëra,
pasardhësit e tu porsi kokrrat e saj,
emri i tij nuk do të ishte shuar,
nuk do të ishte fshirë para meje.
20 Dilni prej Babilonisë,
ikni larg kaldenjve!
Lajmëroni me zë gëzimi,
shpalleni këtë,
dërgoni lajm deri në skajet e tokës,
thoni: «E shpengoi Zoti shërbëtorin e tij, Jakobin».
21 S'patën etje kur nëpër shkretëtirë u printe,
nxori për ta ujë prej shkëmbit,
e çau shkëmbin e rrodhën ujërat.
22 Nuk ka paqe, thotë Zoti,
për të paudhët.