1 Know ye not, brethren, (for I speak to them that know the law,) how that the law hath dominion over a man as long as he liveth? 2 For the woman which hath an husband is bound by the law to her husband so long as he liveth; but if the husband be dead, she is loosed from the law of her husband. 3 So then if, while her husband liveth, she be married to another man, she shall be called an adulteress: but if her husband be dead, she is free from that law; so that she is no adulteress, though she be married to another man. 4 Wherefore, my brethren, ye also are become dead to the law by the body of Christ; that ye should be married to another, even to him who is raised from the dead, that we should bring forth fruit unto God. 5 For when we were in the flesh, the motions of sins, which were by the law, did work in our members to bring forth fruit unto death. 6 But now we are delivered from the law, that being dead wherein we were held; that we should serve in newness of spirit, and not in the oldness of the letter.
7 What shall we say then? Is the law sin? God forbid. Nay, I had not known sin, but by the law: for I had not known lust, except the law had said, Thou shalt not covet. 8 But sin, taking occasion by the commandment, wrought in me all manner of concupiscence. For without the law sin was dead. 9 For I was alive without the law once: but when the commandment came, sin revived, and I died. 10 And the commandment, which was ordained to life, I found to be unto death. 11 For sin, taking occasion by the commandment, deceived me, and by it slew me . 12 Wherefore the law is holy, and the commandment holy, and just, and good. 13 Was then that which is good made death unto me? God forbid. But sin, that it might appear sin, working death in me by that which is good; that sin by the commandment might become exceeding sinful. 14 For we know that the law is spiritual: but I am carnal, sold under sin. 15 For that which I do I allow not: for what I would, that do I not; but what I hate, that do I. 16 If then I do that which I would not, I consent unto the law that it is good. 17 Now then it is no more I that do it, but sin that dwelleth in me. 18 For I know that in me (that is, in my flesh,) dwelleth no good thing: for to will is present with me; but how to perform that which is good I find not. 19 For the good that I would I do not: but the evil which I would not, that I do. 20 Now if I do that I would not, it is no more I that do it, but sin that dwelleth in me. 21 I find then a law, that, when I would do good, evil is present with me. 22 For I delight in the law of God after the inward man: 23 But I see another law in my members, warring against the law of my mind, and bringing me into captivity to the law of sin which is in my members. 24 O wretched man that I am! who shall deliver me from the body of this death? 25 I thank God through Jesus Christ our Lord. So then with the mind I myself serve the law of God; but with the flesh the law of sin.
Krie e shtatëtë
1 A nukë diji, vëllazër (sepse unë kuvëndoj mbë njerëz që dinë nomnë) që nomi urdhëron njerinë ngjera sa rron.
2 Sepse gruaja e martuarë është lidhurë ndë nom të burrit ngjera sa rron ai; ma ndë vdektë burri saj, lefterosetë gruaja nga nomi i burrit së saj.
3 Kur rron adha burri saj, nd’u bashkoftë me tjatër burrë, bënetë kurvë. Ma ndë vdektë burri saj, është lefterosurë nga nomi, që të mos jetë ajo kurvë, nd’u martoftë me tjatër burrë.
4 Kështu edhe ju vëllazërit e mi, jini vdekurë ndë nom me mes të kurmit së Krishtit, që të martoni me tjatër burrë, me atë që u ngre nga të vdekuritë, që të bëjëmë pemmë mbë Perndinë.
5 Sepse kur jeshëm nevet njerëz të mishit, pësimet’ e fajevet që çfaqishnë nga nomi punoijnë ndë anë të kurmit sonë, për të prurë pemmë të vdekëjësë.
6 Po ndashti jemi lefterosurë nga nomi i vdekëjësë që jeshëm lidhurë mbë të, që të punojëmë sikundr’ është Shpirti i ri, e jo sikundrë qe gramma e lashtë.
7 Ç’do të thomi adha? Nomi është një faj? Jo, kurrë. Ma unë nukë kam njohurë fajnë, përveçme me mes të nomit, sepse nukë kam njohurë as dëshërimnë, të mos kish pasurë thënë nomi: Mos dëshëro.
8 E si mori aformi faji, me anë të së porsiturit, bëri mbë mua çdolloi dëshërim, sepse pa nom faji qe i vdekurë.
9 E unë njëherë rrojë pa nom, ma si erdhi porsia, faji u kthe të rron.
10 E unë vdiqa. E u gjënd që ajo porsi që m’u dha për jetë, u bë vdekëjë për mua.
11 Se faji si mori aformi prej asaj porsiet, më gënjeu mua, e me mes të saj më vrau.
12 Për atë punë nomi është Shënjt, e porsia shënjte, e drejtë, edhe e mirë.
13 Një punë dha që ësht’ e mirë, u bë për mua vdekëjë? Jo, kurrë. Po faji, që të dukej si faj me mes të një punësë mirë për mua më bëri vdekëjënë, që të bënej faja më shumë fajëtorë nga aformi e porsisë.
14 Sepse e dimë që nomi është i Shpirtit, ma unë jam i kurmit, skllav i shiturë ndënë faj.
15 Sepse atë që bëj, nuk’ e njoh, se nukë bëj atë që dua, po bëj atë që urrej.
16 E ndë bëfça atë që nukë dua, thom bashkë me nom se ësht’ i mirë.
17 Ndashti dha më nuk’ e bëj unë atë, po faji që rri tek unë (e bën).
18 Sepse e di që nukë rri tek u (domethënë ndë kurm tim) ndonjë e mirë, sepse të dashuritë e kam me vetëhe, ma të bëj të mirënë, nukë gjej udhë.
19 Sepse nukë bëj të mirënë që dua, po të keqenë që nukë dua, atë bëj.
20 E nd’është që bëj unë atë që nukë dua, nuk’ e bëj më atë unë, po faji, që rri tek u.
21 E gjej adha nomnë ndë vetëhe time, kur dua të bëj të mirënë, që është e keqia që rri përpara meje.
22 Sepse gëzonem mbë nom të Perndisë, sikundr’ është njeriu i brëndëshm.
23 Ma shoh një tjatër nom që rri ndë trup tim kundreq ndë nom të mëndiesë sime, e më bën mua skllav ndë nom të fajit që është ndë kurm tim.
24 I mjeri unë njeri! Kush do të më shpëtojë nga kij kurm i vdekëjësë?
25 Lëvdoj Perndinë me anë të Iisuit Hristoit Zotit sonë. Un’ adha me mënd punoj nomn’ e Perndisë, e me kurm, nomn’ e fajit.