1 Wherefore, holy brethren, partakers of the heavenly calling, consider the Apostle and High Priest of our profession, Christ Jesus; 2 Who was faithful to him that appointed him, as also Moses was faithful in all his house. 3 For this man was counted worthy of more glory than Moses, inasmuch as he who hath builded the house hath more honour than the house. 4 For every house is builded by some man ; but he that built all things is God. 5 And Moses verily was faithful in all his house, as a servant, for a testimony of those things which were to be spoken after; 6 But Christ as a son over his own house; whose house are we, if we hold fast the confidence and the rejoicing of the hope firm unto the end. 7 Wherefore (as the Holy Ghost saith, To day if ye will hear his voice, 8 Harden not your hearts, as in the provocation, in the day of temptation in the wilderness: 9 When your fathers tempted me, proved me, and saw my works forty years. 10 Wherefore I was grieved with that generation, and said, They do alway err in their heart; and they have not known my ways. 11 So I sware in my wrath, They shall not enter into my rest.) 12 Take heed, brethren, lest there be in any of you an evil heart of unbelief, in departing from the living God. 13 But exhort one another daily, while it is called To day; lest any of you be hardened through the deceitfulness of sin. 14 For we are made partakers of Christ, if we hold the beginning of our confidence stedfast unto the end; 15 While it is said, To day if ye will hear his voice, harden not your hearts, as in the provocation. 16 For some, when they had heard, did provoke: howbeit not all that came out of Egypt by Moses. 17 But with whom was he grieved forty years? was it not with them that had sinned, whose carcases fell in the wilderness? 18 And to whom sware he that they should not enter into his rest, but to them that believed not? 19 So we see that they could not enter in because of unbelief.
1 Andaj, o vëllezër shënjtorë, piesëtarët’ e aë thërriturësë qiellore, vështroni apostolin’ edhe kryepriftin’ e rrëfyerjësë tonë, Jisu Krishtinë;
2 I cili është besëtar tek ay që e bëri, sikundrë edhe Mojsiu qe besëtar ndë gjithë shtëpin’ e ati.
3 Sepse kyj u lavdua kaqë më tepërë se Mojsiu, sa është më i nderëshim se shtëpia ay që e ka ndërtuarë.
4 Sepse çdo shtëpi ndërtonetë prej ndonjërit; edhe ay që ka ndërtuarë të gjitha është Perëndia.
5 Edhe Mojsiu qe besëtar ndë gjithë shtëpin’ e ati si shërbëtuar, për martiri t’atyre punrëravet që do të fliteshinë;
6 Po Krishti, si bir ndë shtëpi të ti; shtëpia e ati jemi neve, ndë mbajçim shtrënguarë kuximin’ edhe të mburrurit’ e shpëresësë gjer ndë funt.
7 Përandaj, (sikundrë thotë Frym’ e Shëjtëruarë: “Sot ndë dëgjofshi zën’ e ati,
8 Mos ashpëroni zemratë tuaja posi ndë pikëllimt t’asaj ditësë të gëciturit ndë shkretërirët;
9 Atie ku atëritë tuaj më nganë, më provuanë, edhe panë punërat’ e mia, dyzet vjet.
10 Përandaj u zemëruashë me atë bres, edhe thashë: Përherë gënjehenë ndë zemërë të tyre ; edhe ata s’njohnë udhët’ e mia. B
11 Përandaj bëra be ndë zemëratët time: Nukë do të hynjënë ndë të prëjturit tim”.)
12 Vështroni, o vëllezër, që të mos ketë ndonjë prej jush zemërë të ligë pabesërie, që të ngrejë krye kundrë Perëndisë gjallë;
13 Po mësoni njëri jatërinë përditë, gjersa qjuhetë dita “sot”; që të mos ashpëronetë ndonjë prej jush me gënjimin e fajit.
14 Sepse jemi bërë piesëtarët’ e Krishtit, ndë mbajçim shtrënguarë të nisurit’ e shpëresësë gjer ndë funt;
15 Kur thuhetë: “Sot, ndë ndëgjofshi zërin’ e ati, mos ashpëroni zemratë tuaja, si ndë pikëllimt.”
16 Sepse ca vetë , kur dëgjuanë, e pikëlluanë atë ; po jo gjith’ ata që duallë nga Egjypti me anë të Mojsiut.
17 Edhe më cilët’ u zemërua dyzet vjet, a jo me ata që fëjyenë, të cilëvet copat’ e mishit u ranë ndë shkretëtirët? Edhe për cilëtë bëri be të mos hynjënë ndë të prëjturit të ti, veç për ata që s’bindeshinë?
19 Edhe shohëmnë se nukë muntnë të hynjënë prej pabesërisë.