1 Therefore we ought to give the more earnest heed to the things which we have heard, lest at any time we should let them slip. 2 For if the word spoken by angels was stedfast, and every transgression and disobedience received a just recompence of reward; 3 How shall we escape, if we neglect so great salvation; which at the first began to be spoken by the Lord, and was confirmed unto us by them that heard him ; 4 God also bearing them witness, both with signs and wonders, and with divers miracles, and gifts of the Holy Ghost, according to his own will?
5 For unto the angels hath he not put in subjection the world to come, whereof we speak. 6 But one in a certain place testified, saying, What is man, that thou art mindful of him? or the son of man, that thou visitest him? 7 Thou madest him a little lower than the angels; thou crownedst him with glory and honour, and didst set him over the works of thy hands: 8 Thou hast put all things in subjection under his feet. For in that he put all in subjection under him, he left nothing that is not put under him. But now we see not yet all things put under him. 9 But we see Jesus, who was made a little lower than the angels for the suffering of death, crowned with glory and honour; that he by the grace of God should taste death for every man. 10 For it became him, for whom are all things, and by whom are all things, in bringing many sons unto glory, to make the captain of their salvation perfect through sufferings. 11 For both he that sanctifieth and they who are sanctified are all of one: for which cause he is not ashamed to call them brethren, 12 Saying, I will declare thy name unto my brethren, in the midst of the church will I sing praise unto thee. 13 And again, I will put my trust in him. And again, Behold I and the children which God hath given me. 14 Forasmuch then as the children are partakers of flesh and blood, he also himself likewise took part of the same; that through death he might destroy him that had the power of death, that is, the devil; 15 And deliver them who through fear of death were all their lifetime subject to bondage. 16 For verily he took not on him the nature of angels; but he took on him the seed of Abraham. 17 Wherefore in all things it behoved him to be made like unto his brethren, that he might be a merciful and faithful high priest in things pertaining to God, to make reconciliation for the sins of the people. 18 For in that he himself hath suffered being tempted, he is able to succour them that are tempted.
1 Përandaj na duhetë të vëmë vesh më tepërë për ato që dëgjuam, që të mos shkasëmë ndonjë herë.
2 Sepse ndë qoftë se ajo fiala që u fol me anë të ëngjëjet dolli e vërtetë, edhe çdo të shkelurë porosie e padëgjuarëje mori pag me udhë,
3 Qysh do të shpëtojmë neve, ndë purtofshim për këtë farë shpëtim të math? Që zuri të flitetë prej Zotit, e vërtetua ndër nga ata që e dëgjuanë;
4 Po edhe Perëndia martiriste bashkë me shenje e me çudia, e me çdo farë fuqiash, e me të ndara dhurëtiash të Frymësë Shënjtëruarë, pas dashurimit ti.
5 Sepse nuk’ e vuri ndënë këmbë të ëngjëjvet botënë që vien, për të cilënë po flasëmë.
6 Edhe dikush martirisi mbë një vënt, e tha: Ç’është njeriu, që t’e kujtonjç? A i bir’ i njeriut që t’e vështronjç?
7 E bëre pak gjë më të poshtrë nga ëngjëjtë; me lavdi e me nderë e kurorëzove, edhe e vure përmbi punërat të duarvet tua.
8 Të gjitha ia vure përposh këmbëvet ati“, sepse si ia vuri të gjitha ndënë këmbë, nukë la gjë pa ia vënë ndënë këmbët.
9 Po shohëmë kurorëzuarë me lavdi e me nder atë Jisunë, që qe bërë pak gjë më i poshtrë nga ëngjëjtë, për pësimin’ e vdekëjesë, që të ngjëronetë vdekëje për çdo njeri me hirin’ e Perëndisë.
10 Sepse i duhej ati, që për atëjanë të gjitha, edhe prej ati u bënë të gjitha, tuke prurë shumë bij ndë lavdi, të bënjë të sosurë të parin’ e shpëtimit atyreve. me anë të pësimevet.
11 Sepse edhe ay që shenjtëron edhe ata që shënjtëronenë të gjithë janë prej njëgjëje ; për atë punë nukë turpëronetë t’i qjuanjë vëllezër,
12 Tuke thënë: “Do t’u rrëfenj emërinë tënt vëllezëret të mi, ndë mes të përmbëledhëjesë do të të lavdonj.”
13 Edhe përsëri: “Unë do të vë shpëresënë mb’ata.” Edhe përsëri: “Ja unë, edhe ata çunatë që më dha Perëndia.”
14 Edhe sepse çunatë kanë marrë bashkë mish edhe gjak, edhe ay mori piesë prej atyreve posi ata, që të prishnjë me anë të vdekëjesë atë që ka pushtetin’ e vdekëjesë, do me thënë diallinë,
15 Edhe të shpëtonjë ata, që ishinë gjithë jetënë ndënë skllavi për frikën’ e vdekëjesë.
16 Sepse me të vërtetë nukë qe zënë prej farës’ ëngjëjvet, po qe zënë prej farës’ Avraamit.
17 Përandaj duhej t’u gjante vëllezëret mbë të gjitha, që të bëhej kryeprift i dhëmburë edhe besëtar mbë punëratë të Perëndisë, që të qëronjë fajet’ e llauzit.
18 Sepse për atë që pësoj ay kur unga, munt t’u ndihnjë atyreve që ngitenë.