1 Wherefore when we could no longer forbear, we thought it good to be left at Athens alone; 2 And sent Timotheus, our brother, and minister of God, and our fellowlabourer in the gospel of Christ, to establish you, and to comfort you concerning your faith: 3 That no man should be moved by these afflictions: for yourselves know that we are appointed thereunto. 4 For verily, when we were with you, we told you before that we should suffer tribulation; even as it came to pass, and ye know. 5 For this cause, when I could no longer forbear, I sent to know your faith, lest by some means the tempter have tempted you, and our labour be in vain. 6 But now when Timotheus came from you unto us, and brought us good tidings of your faith and charity, and that ye have good remembrance of us always, desiring greatly to see us, as we also to see you: 7 Therefore, brethren, we were comforted over you in all our affliction and distress by your faith: 8 For now we live, if ye stand fast in the Lord. 9 For what thanks can we render to God again for you, for all the joy wherewith we joy for your sakes before our God; 10 Night and day praying exceedingly that we might see your face, and might perfect that which is lacking in your faith? 11 Now God himself and our Father, and our Lord Jesus Christ, direct our way unto you. 12 And the Lord make you to increase and abound in love one toward another, and toward all men , even as we do toward you: 13 To the end he may stablish your hearts unblameable in holiness before God, even our Father, at the coming of our Lord Jesus Christ with all his saints.
1 Përandaj nukë muntmë të durojmë më, po na pëlqeu të mbesëmë vetëmë ndë Athinë,
2 edhe dërguam Timothenë, vëllanë tënë, edhe shërbëtorin’ e Perëndisë, edhe shokunë tënë ndë punët të ungjillit Krishtit, që t’u forconjë juve e t’u ngushullonjë për besënë tuaj;
3 Që të mos tundet’ asndonjë ndë këto shtrëngime; sepse ju e dini se neve jemi vënë për këtë.
4 Sepse, kur ishim përanë jush, u thoshim juve që përpara, se kemi për të hequrë shtrëngime, sikundrë edhe u bë, edhe e dini.
5 Përandaj edhe unë, passi s’duronjam, dërgova që të marr vesh për besënë tuaj, mbase mos u ngau ay që nget, edhe shkon mundimi ynë kot.
6 Po ndashti që erdhi Timotheu nga ju ndër ne, edhe na pruri zën’ e mirë për besën’ e për dashurinë tuaj, edhe se na kujtoni për të mirë përherë, edhe keni mallë të na shihni, sikundrë edhe ne juve,
7 Përandaj u ngushulluamë, o vëllezër, për ju ndër gjithë shtrëngimin’ edhe nevojënë tonë, prej besësë suaj;
8 Sepse ndashti rrojmë, ndë qëndrofshi ju mbë Zotinë,
9 Sepse çfarë të faluri ndersë munt t’i apënë Perëndisë për ju, për gjith’ atë gëziminë që gëzonemi për ju përpara Perëndisë tënë,
10 Nat’ e ditë tuke luturë tepërë që të shohëmë faqenë tuaj, edhe të mbushëmë të mbeturat’ e besësë suaj?
11 Po ay Perëndia edhe Ati ynë, edhe Zoti ynë Jisu Krishti, na drejtoftë udhënë te ju.
12 Edhe Zoti shtoftë edhe teproftë dashurinë tuaj njëri mbë tiatrinë, edhe mbë të gjithë, sikundrë edhe ne kemi mbë ju;
13 Për të forcuarë zemratë tuaja pa pallavi ndë shënjtëri, përpara Perëndisë edhe Atit tënë, ndë t’ardhurit të Zotit tënë Jisu Krishtit bashkë me gjithë shënjtorët’e ati.