1 Behold, what manner of love the Father hath bestowed upon us, that we should be called the sons of God: therefore the world knoweth us not, because it knew him not. 2 Beloved, now are we the sons of God, and it doth not yet appear what we shall be: but we know that, when he shall appear, we shall be like him; for we shall see him as he is. 3 And every man that hath this hope in him purifieth himself, even as he is pure. 4 Whosoever committeth sin transgresseth also the law: for sin is the transgression of the law. 5 And ye know that he was manifested to take away our sins; and in him is no sin. 6 Whosoever abideth in him sinneth not: whosoever sinneth hath not seen him, neither known him. 7 Little children, let no man deceive you: he that doeth righteousness is righteous, even as he is righteous. 8 He that committeth sin is of the devil; for the devil sinneth from the beginning. For this purpose the Son of God was manifested, that he might destroy the works of the devil. 9 Whosoever is born of God doth not commit sin; for his seed remaineth in him: and he cannot sin, because he is born of God. 10 In this the children of God are manifest, and the children of the devil: whosoever doeth not righteousness is not of God, neither he that loveth not his brother. 11 For this is the message that ye heard from the beginning, that we should love one another. 12 Not as Cain, who was of that wicked one, and slew his brother. And wherefore slew he him? Because his own works were evil, and his brother’s righteous.
13 Marvel not, my brethren, if the world hate you. 14 We know that we have passed from death unto life, because we love the brethren. He that loveth not his brother abideth in death. 15 Whosoever hateth his brother is a murderer: and ye know that no murderer hath eternal life abiding in him. 16 Hereby perceive we the love of God , because he laid down his life for us: and we ought to lay down our lives for the brethren. 17 But whoso hath this world’s good, and seeth his brother have need, and shutteth up his bowels of compassion from him, how dwelleth the love of God in him? 18 My little children, let us not love in word, neither in tongue; but in deed and in truth. 19 And hereby we know that we are of the truth, and shall assure our hearts before him. 20 For if our heart condemn us, God is greater than our heart, and knoweth all things. 21 Beloved, if our heart condemn us not, then have we confidence toward God. 22 And whatsoever we ask, we receive of him, because we keep his commandments, and do those things that are pleasing in his sight. 23 And this is his commandment, That we should believe on the name of his Son Jesus Christ, and love one another, as he gave us commandment. 24 And he that keepeth his commandments dwelleth in him, and he in him. And hereby we know that he abideth in us, by the Spirit which he hath given us.
1 Shihni çfarë dashurie na ka dhënë Ati, që të qjuhemi diemt’ e Perëndisë; përandaj bota nukë na njeh, sepse nuk’ e njohu atë.
2 Të dashurë, tashi jemi diemt’ e Perëndisë; po edhe nuk’ është shpërfaqurë se ç’do të jemi; po e dimë, se, kur të shpërfaqetë, do të jemi posi ay; sepse do ta shohëm’ atë sikundrë është.
3 Edhe kushdo që ka këtë shpëresë mb’ atë, pastron vetëhen’ e ti, sikundrë ay ësht’ i pastrë.
4 Kushdo që bën fajinë, bën edhe panominë; sepse faji është panomia.
5 Edhe e dini, se ay u shpërfaq, që të ngrerë fajetë tona; edhe faj nukë është tek ay.
6 Kushdo që mbet mb’atë, nukë fëjen; kushdo që fëjen, nuk’ e ka parë atë, as nuk’ e ka njohur’ atë.
7 Diemthit’ e mi , asndonjë le të mos u kobonjë juve; ay që bën drejtërinë, ësht’ i drejtë, sikundrë ay ësht’ i drejtë.
8 Ay që bën fajinë, është nga dialli; sepse dialli që përpara herësë fëjen. Përandaj u shpërfaq i Bir’ i Perëndisë, që të prishnjë punërat’ e diallit.
9 Ay që ka lindurë prej Perëndisë, nukë bën faj, sepse fara e ati mbet mb’ atë; edhe s’munt të fëjenjë, sepse ka lindurë prej Perëndisë.
10 Me këtë shquhenë diemt’ e Perëndisë, edhe diemt’ e diallit. Kushdo që nukë bën drejtëri, nuk’ është nga Perëndia, edhe ay që nukë do të vëllanë.
11 Sepse këjo është porosia që dëgjuatë që përpara herësë, të duamë njëri tiatrinë;
12 Jo sikundrë Kaini ishte prej të ligut, edhe theri të vëllanë. Edhe përse e theri atë? Sepse punërat’ e ati ishinë të liga, e ato të vëllat ishinë të drejta.
13 Mos çuditi, vëllezërit’ e mi, ndë u ka mëri juve bota.
14 Neve e dimë, se kemi sbriturë nga vdekëja ndë jetët, sepse duamë vëllezëritë; ay që nukë do vëllanë, mbet ndë vdekëjet.
15 Kushdo që i ka mëri të vëllat, është njeri-vrasës; edhe e dini se çdo njeri-vrasës s’ka jetë të pasosurë që nbet mbë vetëhet të ti.
16 Nga këjo njohëmë dashurin’ e Krishtit, se ay vuri jetën’ e ti për ne; edhe neve kemi detyrë të vëmë jetënë tonë për vëllezërit.
17 Po ay që të ketë të mirat’ e botësë, edhe të shohë të vëllanë që ka nevojë, edhe të mbyllnjë zemërën’ e ti nga të dhëmburitë, qysh mbet dashuria e Perëndisë tek ay?
18 Diemthit’ e mi, mos të duamë me fialë, as me gjjuhë, po me punë e me të vërtetë.
19 Edhe nga këjo njohëmë se jemi prej së vërtetësë, edhe do të sigurojmë zemratë tona përpara ati;
20 Sepse ndë na gjukoftë për të keq zemëra jonë, po Perëndia është më i math se zemëra jonë, edhe njeh të gjitha.
21 Të dashurë, ndë mos na gjukoftë për të keq zemëra jonë, kemi kuxim te Perëndia;
22 Edhe atë që të lypëjmë, e marrëmë nga ay; sepse ruajmë porosit’ e ati, edhe bëjmë të pëlqyeratë përpara ati.
23 Edhe këjo është porosia e ati, që të besojmë mb’emër të Birit ati Jisu Krishtit, edhe të duamë njëri tiatrinë, sikundrë na la porosi.
24 Edhe ay që ruan porosit’ e ati, mbet mb’ atë, edhe ay mbë këtë, edhe nga këjo e njohëmë se mbet ndër ne, nga Fryma që na dha.