1 Now concerning the things whereof ye wrote unto me: It is good for a man not to touch a woman. 2 Nevertheless, to avoid fornication, let every man have his own wife, and let every woman have her own husband. 3 Let the husband render unto the wife due benevolence: and likewise also the wife unto the husband. 4 The wife hath not power of her own body, but the husband: and likewise also the husband hath not power of his own body, but the wife. 5 Defraud ye not one the other, except it be with consent for a time, that ye may give yourselves to fasting and prayer; and come together again, that Satan tempt you not for your incontinency. 6 But I speak this by permission, and not of commandment. 7 For I would that all men were even as I myself. But every man hath his proper gift of God, one after this manner, and another after that.
8 I say therefore to the unmarried and widows, It is good for them if they abide even as I. 9 But if they cannot contain, let them marry: for it is better to marry than to burn. 10 And unto the married I command, yet not I, but the Lord, Let not the wife depart from her husband: 11 But and if she depart, let her remain unmarried, or be reconciled to her husband: and let not the husband put away his wife. 12 But to the rest speak I, not the Lord: If any brother hath a wife that believeth not, and she be pleased to dwell with him, let him not put her away. 13 And the woman which hath an husband that believeth not, and if he be pleased to dwell with her, let her not leave him. 14 For the unbelieving husband is sanctified by the wife, and the unbelieving wife is sanctified by the husband: else were your children unclean; but now are they holy. 15 But if the unbelieving depart, let him depart. A brother or a sister is not under bondage in such cases : but God hath called us to peace. 16 For what knowest thou, O wife, whether thou shalt save thy husband? or how knowest thou, O man, whether thou shalt save thy wife? 17 But as God hath distributed to every man, as the Lord hath called every one, so let him walk. And so ordain I in all churches. 18 Is any man called being circumcised? let him not become uncircumcised. Is any called in uncircumcision? let him not be circumcised. 19 Circumcision is nothing, and uncircumcision is nothing, but the keeping of the commandments of God. 20 Let every man abide in the same calling wherein he was called. 21 Art thou called being a servant? care not for it: but if thou mayest be made free, use it rather. 22 For he that is called in the Lord, being a servant, is the Lord’s freeman: likewise also he that is called, being free, is Christ’s servant. 23 Ye are bought with a price; be not ye the servants of men. 24 Brethren, let every man, wherein he is called, therein abide with God.
25 Now concerning virgins I have no commandment of the Lord: yet I give my judgment, as one that hath obtained mercy of the Lord to be faithful. 26 I suppose therefore that this is good for the present distress, I say , that it is good for a man so to be. 27 Art thou bound unto a wife? seek not to be loosed. Art thou loosed from a wife? seek not a wife. 28 But and if thou marry, thou hast not sinned; and if a virgin marry, she hath not sinned. Nevertheless such shall have trouble in the flesh: but I spare you. 29 But this I say, brethren, the time is short: it remaineth, that both they that have wives be as though they had none; 30 And they that weep, as though they wept not; and they that rejoice, as though they rejoiced not; and they that buy, as though they possessed not; 31 And they that use this world, as not abusing it : for the fashion of this world passeth away. 32 But I would have you without carefulness. He that is unmarried careth for the things that belong to the Lord, how he may please the Lord: 33 But he that is married careth for the things that are of the world, how he may please his wife. 34 There is difference also between a wife and a virgin. The unmarried woman careth for the things of the Lord, that she may be holy both in body and in spirit: but she that is married careth for the things of the world, how she may please her husband. 35 And this I speak for your own profit; not that I may cast a snare upon you, but for that which is comely, and that ye may attend upon the Lord without distraction. 36 But if any man think that he behaveth himself uncomely toward his virgin, if she pass the flower of her age, and need so require, let him do what he will, he sinneth not: let them marry. 37 Nevertheless he that standeth stedfast in his heart, having no necessity, but hath power over his own will, and hath so decreed in his heart that he will keep his virgin, doeth well. 38 So then he that giveth her in marriage doeth well; but he that giveth her not in marriage doeth better. 39 The wife is bound by the law as long as her husband liveth; but if her husband be dead, she is at liberty to be married to whom she will; only in the Lord. 40 But she is happier if she so abide, after my judgment: and I think also that I have the Spirit of God.
1 Edhe për ato punë që më shkruatë, mirë është për njerinë të mos i piekë gruasë.
2 Po për kurvëritë gjithësecili le të ketë gruan’ e ti, edhe gjithësecila le të ketë burrin’ e saj.
3 Burri le t’i apë gruasë atë dashurinë që duhetë; ashtu edhe gruaja burrit.
4 Gruaja s’urdhëron trupin’e saj, po burri; ashtu edhe burri s’urdhëron trupin’ e ti, po gruaja.
5 Mos ia shterni njëri tiatrit, përveç se ndë qofshi me një fialë për pak kohë, që t’i bini prapa agjerimit e të falurit, edhe përsëri afrohi bashkë mb’ atë punë , që të mos u ngasë juve Satanaj për të pambajturit’ e vetëhesë suaj.
6 Edhe këtë po ua them juve pas mëndëjesë sime , jo se kam urdhërë.
7 Sepse dua të jenë gjithë njerëzitë posi vetëheja ime; po gjithësecili ka dhuratën’ e ti nga Perëndia, njëri kështu, e tiatri ashtu.
8 Edhe po u them të pamartuarëvet edhe të vavet, se mirë është për ata, mbë mbeçinë sikundrë jam edhe unë.
9 Po ndë mos përmbajçinë vetëhen’e tyre, le të martonenë; sepse më mirë është të martonetë njeriu se të nxehetë.
10 Edhe të martuarit’ i porosit, jo unë, po Zoti, të mos ndahetë gruaja nga burri.
11 Po edhe ndë u ndaftë, le të mbesë pa martuarë, a le të pajtonetë me burrinë; edhe burri të mos e lërë gruanë.
12 Edhe të tierëvet u them unë, jo Zoti: Ndë pastë ndonjë vëlla grua të pabesë, edhe asaj i pëlqen do të rrinjë bashkë me atë, le të mos e lërë atë.
13 Edhe një grua që ka burr të pabesë, edhe ati i pëlqen të rrinjë bashkë me atë, le të mos ta lërë.
14 Sepse burr’ i pabesë është shënjtëruarë nga gruaja; edhe gruaja e pabesë është shënjtëruarë nga burri; sepse tietrazi bijtë tuaj do t’ishinë të pëgërë; po ndashti janë të shënjtëruarë.
15 Po ndë u ndaftë i pabesi, le të ndahetë. Vëllaj a motëra nukë janë bërë robëra ndë të tilla punëra; po Perëndia na ka thirërurë ndë paqtim.
16 Sepse ç’di ti, o grua, ndë qoftë se do të shpëtonjç burrinë? A ç’di ti, o burr, ndë qoftë se do të shpëtonjç gruanë?
17 Po sikundrë Perëndia ndau gjithësecilit, edhe sikundrë Zoti thërriti gjithësecilinë, kështu le t’ ecënjë; edhe kështu urdhëronj mbë gjithë qishat.
18 U thërrit ndë besët ndonjë i rrethprerë? Le të mos bënet’ i parrethprerë. U thërrit ndonjë i parrethprerë, le të mos rrethpritetë.
19 Rrethpresëja s’është gjë, edhe parrethpresëja s’është gjë, po të ruajturit’ e porosivet të Perëndisë.
20 Gjithësecili mb’ atë të thërriturë që u thërrit, mb’ atë le të mbesë.
21 U thërrite kur qe rop? Mos kij kujdes; po ndë munç të bënesh i liruarë, përndore këtë më mirë.
22 Sepse ay që u thërrit mbë Zotinë kur qe rop, ësht’ i liruari Zotit; kështu edhe ay që u thërrit kur qe i liruarë, është robi Krishtit.
23 U bletë me çëmim; mos bëhi robër njerëzish.
24 Gjithësecili, o vëllezër, mb’ atë që u thërrit, mbë këtë le të mbesë ndaj Perëndisë.
25 Edhe për vërgjirëshatë s’kam urdhër nga Zoti; po ap mëndëjenë time si i përdëllyerë prej Zotit të jem besëtar.
26 Kujtonj pra se këjo punë ësht’ e mirë për këtë nevojë ndashti, se është mirë për njerinë të jetë kështu.
27 Je lidhurë me grua? Mos kërko të sgjidhurë. Je sgjidhurë nga gruaja? Mos kërko grua.
28 Po edhe ndë u martofsh, nukë fëjeve; edhe vërgjiresha ndë u martoftë, nukë fëjeu; po të tillë njerës do të kenë shtrëngim ndë misht; e un’ u kurcenj juve.
29 Edhe këtë e them, o vëllezër, se koha paskëtaj ësht’ e shkurtërë; kaqë sa edhe ata që kanë gra të jenë posikur s’kanë;
30 Edhe ata që qjanjënë, posikur s’qanjënë; edhe ata që gëzonenë, posikur s’gëzonenë; edhe ata që blenjënë, posikur të mos i kenë ndën’ urdhër të tyre.
31 Edhe ata që përndorënë këtë botë, posikur të mos e përndorënë; sepse forma e kësaj bote shkon.
32 Edhe dua të jeni të pakujdesçim; i pamartuari ka kujdes për punërat’ e Zotit, qysh t’i pëlqenjë Zotit;
33 Po i martuari ka kujdes për punërat’ e botësë, qysh t’i pëlqenjë gruasë.
34 Ndan gruaja prej vërgjireshësë; e pamartuara ka kujdes për punërat’ e Zotit, që të jet’ e shënjtëruarë edhe ndë trupt edhe ndë shpirt; e martuara ka kujdes për punërat’ e botësë, qysh t’i pëlqenjë burrit.
35 Edhe këtë po ua them juve për të mirënë tuaj; jo që t’u vë juve lak mbë qafë , po për atë që t’u ketë hije juve edhe që të afrohi ndë punë të Zotit pa kujdes.
36 Po ndë kujtoftë ndonjë se bë punë të shëmtuarë mbë vërgjireshën’ e ti, ndë i shkoftë koha martesësë asaj edhe duhetë të bënetë kështu, le të bënjë ç’të dojë; nukë fëjen; le të martonenë.
37 Po ay që rri qëndruarshim ndë zemërë, e s’ka nevojë, po ka pushtet për dashurimin’e ti, edhe e pa me udhë këtë ndë zemërë të ti, për të ruajturë vërgjireshën’ e ti, bën mirë.
38 Përandaj edhe ay që e marton, bën mirë; edhe ay që s’e marton, bën më mirë.
39 Gruaja është lidhurë (nga nomi) sa kohë që rron burri asaj; po ndë i vdektë burri asaj, ësht’ e liruarë të martonetë me cilinë të dojë, veç këjo punë të bënetë mbë Zotinë.
40 Po më e lumur’ është, ndë mbetë kështu, pas mëndëjesë sime; edhe më duketë, se edhe unë kam Frymë Perëndie.