1 Though I speak with the tongues of men and of angels, and have not charity, I am become as sounding brass, or a tinkling cymbal. 2 And though I have the gift of prophecy, and understand all mysteries, and all knowledge; and though I have all faith, so that I could remove mountains, and have not charity, I am nothing. 3 And though I bestow all my goods to feed the poor , and though I give my body to be burned, and have not charity, it profiteth me nothing. 4 Charity suffereth long, and is kind; charity envieth not; charity vaunteth not itself, is not puffed up, 5 Doth not behave itself unseemly, seeketh not her own, is not easily provoked, thinketh no evil; 6 Rejoiceth not in iniquity, but rejoiceth in the truth; 7 Beareth all things, believeth all things, hopeth all things, endureth all things. 8 Charity never faileth: but whether there be prophecies, they shall fail; whether there be tongues, they shall cease; whether there be knowledge, it shall vanish away. 9 For we know in part, and we prophesy in part. 10 But when that which is perfect is come, then that which is in part shall be done away. 11 When I was a child, I spake as a child, I understood as a child, I thought as a child: but when I became a man, I put away childish things. 12 For now we see through a glass, darkly; but then face to face: now I know in part; but then shall I know even as also I am known. 13 And now abideth faith, hope, charity, these three; but the greatest of these is charity.
KAPTINA XIII.
1 Ndë folsha gjuhënat’ e nierëzëvet edhe t’engjujvet, e të mos kemi dashuni, u bashë si rame qi kumbon, a si qimballë qi gjimon.
2 Edhe ndë paça profezi, edhe të dij gjithë mpshefësinat’ edhe qish do farë të dituni, edhe ndë paça gjithë besënë, kaqi sa të shkul vendit male, e të mos kemi dashuni, s’jam asgja.
3 Edhe ndë dafsha gjithë gjanë t’eme për me ushqyem të vobegjitë , edhe ndë dhansha ndër duer korpinë t’em për me u diegunë, e të mos kemi dashuni, s’më vëjen gja.
4 Dashunia ka zemërë të gjanë edhe ban të mira; dashunia s’ka zmir; dashunia s’asht’ e rrëmbyeshime, s’madhështohetë,
5 s’ban punë të shumtutë, s’lypën të vetatë, nukë zemërohetë, s’mendon të keqen,
6 s’gëzohetë për të shtrembëtënë, por gëzohetë për të vërtetënë.
7 Të gjitha i bar, të gjitha i beson, të gjitha i shpëren, të gjitha i duron.
8 Dashunia kurrë s’bije për dhe, por të tieratë , a profezia ndë qofshinë , kanë me mbetunë mbë-nj-anë, a gjuhëna, kanë me pushuem, e të ditunë, ka me mbetunë mbë-nj-anë.
9 Sepse na pak gja dimë, edhe pak gja profetizoimë,
10 por kur të vijë e plota, atëherë ka me mbetunë mbë-nj-anë e paka.
11 Kur ishiem foshnje, flisiem si foshnje, mendoheshë si foshnje, kujtoheshë si foshnje, por kur u bashë burr, i lashë mbë-nj-anë punët’ e foshnjesë.
12 Sepse tashti shofimë ndëpër pasqyrë si mbë t’errët, por atëherë kemi me pamë faqe mbë faqe; tashti ngjof pak, por atëherë kam me ngjofunë, sikurse u ngjofa.
13 Edhe tashti mbet besa, shpëresa, dashunia, këto të tria, por ma e madhe se këto ashtë dashunia.