1 Doth not wisdom cry? and understanding put forth her voice? 2 She standeth in the top of high places, by the way in the places of the paths. 3 She crieth at the gates, at the entry of the city, at the coming in at the doors. 4 Unto you, O men, I call; and my voice is to the sons of man. 5 O ye simple, understand wisdom: and, ye fools, be ye of an understanding heart. 6 Hear; for I will speak of excellent things; and the opening of my lips shall be right things. 7 For my mouth shall speak truth; and wickedness is an abomination to my lips. 8 All the words of my mouth are in righteousness; there is nothing froward or perverse in them. 9 They are all plain to him that understandeth, and right to them that find knowledge. 10 Receive my instruction, and not silver; and knowledge rather than choice gold. 11 For wisdom is better than rubies; and all the things that may be desired are not to be compared to it.
12 I wisdom dwell with prudence, and find out knowledge of witty inventions. 13 The fear of the LORD is to hate evil: pride, and arrogancy, and the evil way, and the froward mouth, do I hate. 14 Counsel is mine, and sound wisdom: I am understanding; I have strength. 15 By me kings reign, and princes decree justice. 16 By me princes rule, and nobles, even all the judges of the earth. 17 I love them that love me; and those that seek me early shall find me. 18 Riches and honour are with me; yea , durable riches and righteousness. 19 My fruit is better than gold, yea, than fine gold; and my revenue than choice silver. 20 I lead in the way of righteousness, in the midst of the paths of judgment: 21 That I may cause those that love me to inherit substance; and I will fill their treasures.
22 The LORD possessed me in the beginning of his way, before his works of old. 23 I was set up from everlasting, from the beginning, or ever the earth was. 24 When there were no depths, I was brought forth; when there were no fountains abounding with water. 25 Before the mountains were settled, before the hills was I brought forth: 26 While as yet he had not made the earth, nor the fields, nor the highest part of the dust of the world. 27 When he prepared the heavens, I was there: when he set a compass upon the face of the depth: 28 When he established the clouds above: when he strengthened the fountains of the deep: 29 When he gave to the sea his decree, that the waters should not pass his commandment: when he appointed the foundations of the earth: 30 Then I was by him, as one brought up with him: and I was daily his delight, rejoicing always before him; 31 Rejoicing in the habitable part of his earth; and my delights were with the sons of men.
32 Now therefore hearken unto me, O ye children: for blessed are they that keep my ways. 33 Hear instruction, and be wise, and refuse it not. 34 Blessed is the man that heareth me, watching daily at my gates, waiting at the posts of my doors. 35 For whoso findeth me findeth life, and shall obtain favour of the LORD. 36 But he that sinneth against me wrongeth his own soul: all they that hate me love death.
1 A nukë thërret dituria? Edhe nukë nxier zën’ e saj urtësia?
2 Qëndron ndë majët të vëndevet lartë përmbi udhët, ndë mest të udhëvet kryqe.
3 Thërret afërë portavet, ndë të hyrët të qytetit, ndë të hyrët të dyeret.
4 U thërres juve, o njerës, edhe zëri im (lëshonetë) te të bijet’ e njerëzet.
5 O të miturë, kupëtoni urtësi, edhe, o të marrë, fitoni zemërë të mënçëme.
6 Dëgjoni, sepse do të flas punëra të larta, edhe buzët’ e mia do të flasënë punëra të dreita.
7 Sepse gurmazi im do të flasë të vërtetënë, edhe buzëvet mia u vien të ndohtë nga pabesëria.
8 Gjithë fialët’ e golësë s’ime janë me dreitëri, s’ka kobim a të shtrëmbëtë ndër ato;
9 të gjitha janë të këthiellëta tek ay që kupëton, edhe të dreita ndër ata që gjënjënë mënt.
10 Merrmëni mësimnë, e jo argjëndinë, edhe mëndëjenë, më tepërë se arin’ e sgjedhurë.
11 Sepse dituria është më e mirë se gurët’ e paçimuarë, edhe gjithë kafshat’ e dëshëruarshime nukë janë kaqë të vëlyera, sa ajo.
12 Unë dituria rri bashkë me urtësinë, edhe gjënj mëndëjen’ e këshillevet urta.
13 Frik’ e Zotit (është) të mërzitnjë njeriu të keqenë; unë mërzit madhështinë, e mburresënë, e udhën’ e keqe, e golën’ e shtrembëtë.
14 Imeja është këshilleja, edhe siguria, unë (jam) mëndëja; imeja është fuqia.
15 Me anë t’ime të mbëretëronjënë mbëretëritë, edhe të parëtë presënë gjyq të dreitë.
16 Zotërinjtë zotëronjënë me anë t’ime, edhe njerëzit’ e mëdhenj, gjithë gjykatësit’ e dheut.
17 Unë dua ata që më duanë, edhe ata që të më kërkonjënë do të më gjënjënë.
18 Gjëja e lavdia është bashkë me mua, kafsha të mira që mbesënë, edhe dreitëria.
19 Pemët’ (e mia) janë më të mira se ari, edhe se ari i qëruarë; edhe drithi im, se argjëndi i sgjedhurë.
20 Ecënj mb’ udhë të dreitërisë, ndë mest të rrugavet gjyqit,
21 që të bënj ata që më duanë të trashëgonjënë kafsha të mira, edhe të mbush thesarët’ e atyreve.
22 Zoti më kishte ndë kryet të udhëvet ti, përpara punëvet ti, që përpara jetësë.
23 Që përpara jetësë më leu me val, që ndë kryet të herësë, pa qënë dheu.
24 Linda kur nuk’ ishin’ avysatë, kur nuk’ ishinë gurratë që buronjën’ ujëratë;
25 përpara se të themeloneshinë maletë, përpara kodravet; unë linda,
26 që kur s’kishte bërë dhenë, as fushatë, as majat’ e dheravet botësë.
27 Kur bënte gati qiejetë, un’ (ishnjam) atie; kur shënonte rreth përmbi faqet të avysësë,
28 kur qëndronte retë lart, kur forconte gurrat’ e avysësë;
29 Kur vinte nomin’ e ti ndë det, ujëratë të mos kapërceninë tej urdhëratën’ e ati; kur urdhëronte themelet’ e dheut,
30 atëherë ishnjam afër’ ati tuke punuarë; edhe unë ishnjam përditë të kënaqurit’ (e ati), e gëzuarë përherë përpara ati,
31 e gëzuarë ndë botët të dheut ati; edhe të kënaquritë t’im (ish) bashkë me të bijt e njerëzet.
32 Tashi pra dëgjomëni, o djem, sepse të lumurë jan’ ata që ruanjën’ udhët’ e mia.
33 Dëgjoni mësim, edhe bëhi të diturë, edhe mos e hithni tej.
34 Lum ay njeri që të më dëgjonjë, tuke ndenjurë squarë për ditë ndër dyert të mia, tuke priturë ndër pragjet të dyervet mia,
35 sepse kush të gjënjë mua, do të gjënjë jetë, edhe do të marrë hirë prej Zotit.
36 Po kush të fëlenjë tek unë, i bën keq shpirtit ti; gjith’ ata që më mërzitnjënë duanë vdekëje.