1 Now it came to pass in the fourteenth year of king Hezekiah, that Sennacherib king of Assyria came up against all the defenced cities of Judah, and took them. 2 And the king of Assyria sent Rabshakeh from Lachish to Jerusalem unto king Hezekiah with a great army. And he stood by the conduit of the upper pool in the highway of the fuller’s field. 3 Then came forth unto him Eliakim, Hilkiah’s son, which was over the house, and Shebna the scribe, and Joah, Asaph’s son, the recorder.
4 ¶ And Rabshakeh said unto them, Say ye now to Hezekiah, Thus saith the great king, the king of Assyria, What confidence is this wherein thou trustest? 5 I say, sayest thou , (but they are but vain words) I have counsel and strength for war: now on whom dost thou trust, that thou rebellest against me? 6 Lo, thou trustest in the staff of this broken reed, on Egypt; whereon if a man lean, it will go into his hand, and pierce it: so is Pharaoh king of Egypt to all that trust in him. 7 But if thou say to me, We trust in the LORD our God: is it not he, whose high places and whose altars Hezekiah hath taken away, and said to Judah and to Jerusalem, Ye shall worship before this altar? 8 Now therefore give pledges, I pray thee, to my master the king of Assyria, and I will give thee two thousand horses, if thou be able on thy part to set riders upon them. 9 How then wilt thou turn away the face of one captain of the least of my master’s servants, and put thy trust on Egypt for chariots and for horsemen? 10 And am I now come up without the LORD against this land to destroy it? the LORD said unto me, Go up against this land, and destroy it.
11 ¶ Then said Eliakim and Shebna and Joah unto Rabshakeh, Speak, I pray thee, unto thy servants in the Syrian language; for we understand it: and speak not to us in the Jews’ language, in the ears of the people that are on the wall.
12 ¶ But Rabshakeh said, Hath my master sent me to thy master and to thee to speak these words? hath he not sent me to the men that sit upon the wall, that they may eat their own dung, and drink their own piss with you? 13 Then Rabshakeh stood, and cried with a loud voice in the Jews’ language, and said, Hear ye the words of the great king, the king of Assyria. 14 Thus saith the king, Let not Hezekiah deceive you: for he shall not be able to deliver you. 15 Neither let Hezekiah make you trust in the LORD, saying, The LORD will surely deliver us: this city shall not be delivered into the hand of the king of Assyria. 16 Hearken not to Hezekiah: for thus saith the king of Assyria, Make an agreement with me by a present, and come out to me: and eat ye every one of his vine, and every one of his fig tree, and drink ye every one the waters of his own cistern; 17 Until I come and take you away to a land like your own land, a land of corn and wine, a land of bread and vineyards. 18 Beware lest Hezekiah persuade you, saying, The LORD will deliver us. Hath any of the gods of the nations delivered his land out of the hand of the king of Assyria? 19 Where are the gods of Hamath and Arphad? where are the gods of Sepharvaim? and have they delivered Samaria out of my hand? 20 Who are they among all the gods of these lands, that have delivered their land out of my hand, that the LORD should deliver Jerusalem out of my hand? 21 But they held their peace, and answered him not a word: for the king’s commandment was, saying, Answer him not.
22 ¶ Then came Eliakim, the son of Hilkiah, that was over the household, and Shebna the scribe, and Joah, the son of Asaph, the recorder, to Hezekiah with their clothes rent, and told him the words of Rabshakeh.
1 Mbë të katrë-mbë-dhietinë vit të mbëretit Ezeqisë, hipi Sennaqeribi mbëreti i Asyrisë mbi gjithë qytetet’ e fortë të Judhësë, edhe i pushtoi. 2 Edhe mbëreti i Asyrisë, dërgoi Rabshaqehunë nga Llaqishi ndë Jerusalimë, te mbëreti Ezeqi me ushtëri të madhe. Edhe qëndroi nd’ udhët t’ujit së banjësë madhe mb’ udhë të madhe së arës’ ati që cbarth rroba.
3 Atëherë duallë te ay Eliaqimi, i biri i Hilqiahut, kujdestari, edhe Shebna shkronjësi, edhe Joahu, i biri i Asafit, ay që shkruan ç’bënetë për të kujtuarë. 4 Edhe Rabshaqehu u tha atyre: Thoni tashi Ezeqisë: Kështu thotë mbëreti i math, mbëreti i Asyrisë: Cila është shpëresa që shpëreni mb’ atë?
5 Thua: (po janë fialë buzësh,) (Kam) këshillë e fuqi për luftë. Po mbë cilinë shpëren, që ngrite krye kundrë meje? 6 Na tek shpëren mbë shkopt t’ati kallamit thyerë, mbë Egjyftërinë; ndë u mpshtettë ndonjë mb’ atë, do t’i nguletë ndë dorët, edhe do t’e shponjë, i këtillë (është) Faraoni mbëreti i Egjyftërisë ndër gjith’ ata që shpërenjënë mb’ atë. 7 Po ndë më thënç: Shpërejmë mbë Zotinë Perëndinë t’ënë, a nuk’ (ësht’) ay, që i hoqi Ezeqia vëndet’ e lartë e theroretë, edhe i tha Judhësë edhe Jerusalimësë: Përpara kësaj theroreje do të fali? 8 Tashi pra ep-i penk t’im-zoti mbëretit Asyrisë, edhe unë do të t’ap dy milë kuaj, ndë munç t’apsh kalorës për ata nga ana jote. 9 Qysh do të këthenjç prapa faqen’ e një të parit vëndit nga më të vegjëlit shërbëtorët’ e t’im-zot, edhe shpëreve mb’ Egjyftërinë për qerre e për kalorës? 10 Edhe tashi arthç (unë) mbë këtë vënt pa Zotinë, për të prishur’ atë? Zoti më tha: Shko mbë këtë dhe, edhe prish-e.
11 Atëherë i tha Rabshaqehut Eliaqimi edhe Shebna edhe Joahu: Të lutem, fol-u shërbëtorëvet tu ndë gluhë Syrishte, sepse kupëtojmë, edhe mos na fol Judhaisht, të dëgjonjë gjëndëja që është mbi murt. 12 Po Rabshaqehu tha: Sos më dërgoi im-zot te yt-zot e te ti, për të folurë këto fialë? A nukë (më dërgoi) ndër këta njerës që rrinë mbi murt, që të hanë mutin’ e tyre, e të pinë shurrën’ e tyre bashkë me ju?
13 Atëherë Rabshaqehu qëndroi e thërriti Judhaisht, me zë të math, edhe tha: Pa dëgjoni fialët’ e mbëretit math, mbëretit Asyrisë,
14 kështu thotë mbëreti: Mos u gënjenjë juve Ezeqia, sepse nukë do të muntnjë t’u shpëtonjë juve. 15 Edhe mos u bënjë juve Ezeqia të shpëreni mbë Zonë, tuke thënë: Zoti me të vërtetë do të na shpëtonjë, ky qytet nukë do t’epetë ndë dorë ndë mbëretit Asyrisë. 16 Mos i dëgjoni Ezeqisë, sepse kështu thotë mbëreti i Asyrisë: Ndrequ me të mirë bashkë me mua, edhe dilni tek unë, edhe le të hajë gjithë-se-cili nga vëreshti i ti, edhe gjithë-se-cili nga druri i fikut ti, edhe le të pijë gjithë-se-cili nga ujërat’ e sternësë ti, 17 gjersa të vinj e t’u marr juve ndë një dhé shoqin’ e dheut tuaj, dhé gruri e vere, dhé buke e vëreshtash. 18 Mos u gënjenjë juve Ezeqia, tuke thënë: Do të na shpëtonjë Zoti. A shpëtoi ndonjë nga perëndit’ e kombavet dhen’ e ti nga dora e mbëretit Asyrisë? 19 Ku (janë) perëndit’ e Hamathësë e të Arfadhësë? Ku (janë) perëndit’ e Sefarvaimësë? Sos shpëtuanë Samarinë nga dora ime? 20 Cilëtë ndë mest të gjithë perëndivet të këtyre vëndevet, shpëtuanë dhen’ e tyre nga dora ime, kaqë sa (edhe) Zoti të shpëtonjë Jerusalimënë nga dora ime?
21 Edhe ata pushoninë, edhe nuk’ iu përgjeqnë ati ndonjë fialë, sepse mbëreti kishte urdhëruarë, e kish thënë: Mos i përgjigji ati.
22 Atëherë Eliaqimi, edhe i biri i Hilqiahut, kujdestari, edhe Shebna shkronjësi, edhe Joahu, i biri i Asafit, ay që shkruante ç’bëneshinë (për të kujtuarë) erthnë te Ezeqia me rroba të çjerra, edhe i dhanë zë ati për fialët’ e Rabshaqehut.