1 תְּפִלָּה֮ לְמֹשֶׁ֪ה אִֽישׁ־הָאֱלֹ֫הִ֥ים אֲֽדֹנָ֗י מָע֣וֹן אַ֭תָּה הָיִ֥יתָ לָּ֗נוּ בְּדֹ֣ר וָדֹֽר׃ 2 בְּטֶ֤רֶם ׀ הָ֘רִ֤ים יֻלָּ֗דוּ וַתְּח֣וֹלֵֽל אֶ֣רֶץ וְתֵבֵ֑ל וּֽמֵעוֹלָ֥ם עַד־ע֝וֹלָ֗ם אַתָּ֥ה אֵֽל׃ 3 תָּשֵׁ֣ב אֱ֭נוֹשׁ עַד־דַּכָּ֑א וַ֝תֹּ֗אמֶר שׁ֣וּבוּ בְנֵי־אָדָֽם׃ 4 כִּ֤י אֶ֪לֶף שָׁנִ֡ים בְּֽעֵינֶ֗יךָ כְּי֣וֹם אֶ֭תְמוֹל כִּ֣י יַעֲבֹ֑ר וְאַשְׁמוּרָ֥ה בַלָּֽיְלָה׃ 5 זְ֭רַמְתָּם שֵׁנָ֣ה יִהְי֑וּ בַּ֝בֹּ֗קֶר כֶּחָצִ֥יר יַחֲלֹֽף׃ 6 בַּ֭בֹּקֶר יָצִ֣יץ וְחָלָ֑ף לָ֝עֶ֗רֶב יְמוֹלֵ֥ל וְיָבֵֽשׁ׃ 7 כִּֽי־כָלִ֥ינוּ בְאַפֶּ֑ךָ וּֽבַחֲמָתְךָ֥ נִבְהָֽלְנוּ׃ 8 שַׁתָּ֣ עֲוֺנֹתֵ֣ינוּ לְנֶגְדֶּ֑ךָ עֲ֝לֻמֵ֗נוּ לִמְא֥וֹר פָּנֶֽיךָ׃ 9 כִּ֣י כָל־יָ֭מֵינוּ פָּנ֣וּ בְעֶבְרָתֶ֑ךָ כִּלִּ֖ינוּ שָׁנֵ֣ינוּ כְמוֹ־הֶֽגֶה׃ 10 יְמֵֽי־שְׁנוֹתֵ֨ינוּ בָהֶ֥ם שִׁבְעִ֪ים שָׁנָ֡ה וְאִ֤ם בִּגְבוּרֹ֨ת ׀ שְׁמ֘וֹנִ֤ים שָׁנָ֗ה וְ֭רָהְבָּם עָמָ֣ל וָאָ֑וֶן כִּי־גָ֥ז חִ֝֗ישׁ וַנָּעֻֽפָה׃ 11 מִֽי־י֭וֹדֵעַ עֹ֣ז אַפֶּ֑ךָ וּ֝כְיִרְאָתְךָ֗ עֶבְרָתֶֽךָ׃ 12 לִמְנ֣וֹת יָ֭מֵינוּ כֵּ֣ן הוֹדַ֑ע וְ֝נָבִ֗א לְבַ֣ב חָכְמָֽה׃ 13 שׁוּבָ֣ה יְ֭הוָה עַד־מָתָ֑י וְ֝הִנָּחֵ֗ם עַל־עֲבָדֶֽיךָ׃ 14 שַׂבְּעֵ֣נוּ בַבֹּ֣קֶר חַסְדֶּ֑ךָ וּֽנְרַנְּנָ֥ה וְ֝נִשְׂמְחָ֗ה בְּכָל־יָמֵֽינוּ׃ 15 שַׂ֭מְּחֵנוּ כִּימ֣וֹת עִנִּיתָ֑נוּ שְׁ֝נ֗וֹת רָאִ֥ינוּ רָעָֽה׃ 16 יֵרָאֶ֣ה אֶל־עֲבָדֶ֣יךָ פָעֳלֶ֑ךָ וַ֝הֲדָרְךָ֗ עַל־בְּנֵיהֶֽם׃ 17 וִיהִ֤י ׀ נֹ֤עַם אֲדֹנָ֥י אֱלֹהֵ֗ינוּ עָ֫לֵ֥ינוּ וּמַעֲשֵׂ֣ה יָ֭דֵינוּ כּוֹנְנָ֥ה עָלֵ֑ינוּ וּֽמַעֲשֵׂ֥ה יָ֝דֵ֗ינוּ כּוֹנְנֵֽהוּ׃
Urata e Moiseut, njeriut Perëndisë.
1 O Zot, ti na u bane pshtetëje bres mbas brezi.
2 Para se të lejën maletë, edhe të gatueish dhen’ e botënë, edhe çë prei jetësë së jetësë, ti je Perëndia.
3 Këthen edhe e ban njerinë pluhunë, edhe thue: Këthehi, o të bijt’ e njerëzëvet.
4 Se nji mijë viet ndë syt të tujanë porsi dita e dieshime qi shkoi, edhe porsi nji të rueitunë nate.
5 I ban t’i rrëmbejë ujëtë, janë porsi andërrë, porsi bar ndë nadie qi përtërihetë.
6 Ndë mëngjes lulëzon e përtërihetë; ndë mbramiet këputet’ e thahetë.
7 Se po vdiremi prei mënisë s’ate, edhe po përzihemi prei zemërimit t’yt.
8 Vune pa-udhënitë t’ona përpara teje, edhe të pshefate t’ona ndë dritë të faqesë s’ate.
9 Se gjithë dittë t’ona shkojënë ndë zemërimt tand, shkoimë vietë t’anë porsi mendim qi shkon ndër mend.
10 Ditt’ e jetësë t’onë janë prei vetiut shtatedhetë viet, edhe ndë qofshinë tetëdhetë viet për punë të shëndetit, por ma e shumapiesë e atyneve ashtë mundim e të dhimptunë, sepse shkon shpeit, edhe na fluturoimë.
11 Kush ngjef fuqin’ e mënisë s’ate, edhe të zemërimit t’yt, mbas frikësë s’ate.
12 Mëson-na me ngjehunë kështu dittë t’ona, qi të ngjisim zemërënë ndë dituni.
13 Këthehu, o Zot: deri kurë? Edhe bahu i përdëllyeshim mbë shërbëtorët e tu.
14 Ngij-na me përdëlliminë tand ndë mëngjest, edhe kemi me u gëzuem e me u gazmuem për gjithë ditt t’ona.
15 Gëzo-na për ato ditt qi na mundove, edhe për ata viet qi pam të këqia.
16 U shpërfaqtë puna jote mbë shërbëtorët e tu, edhe lavdia jote mbë të bijt e atyneve.
17 Edhe qoftë ndriçim i Zotit Perëndisë t’onë mbi ne, edhe ndreq punën’ e duervet t’ona ndër ne, edhe punën’ e duervet t’ona ndreq-e.