1 ר֛וּחַ אֲדֹנָ֥י יְהוִ֖ה עָלָ֑י יַ֡עַן מָשַׁח֩ יְהוָ֨ה אֹתִ֜י לְבַשֵּׂ֣ר עֲנָוִ֗ים שְׁלָחַ֨נִי֙ לַחֲבֹ֣שׁ לְנִשְׁבְּרֵי־לֵ֔ב לִקְרֹ֤א לִשְׁבוּיִם֙ דְּר֔וֹר וְלַאֲסוּרִ֖ים פְּקַח־קֽוֹחַ׃ 2 לִקְרֹ֤א שְׁנַת־רָצוֹן֙ לַֽיהוָ֔ה וְי֥וֹם נָקָ֖ם לֵאלֹהֵ֑ינוּ לְנַחֵ֖ם כָּל־אֲבֵלִֽים׃ 3 לָשׂ֣וּם ׀ לַאֲבֵלֵ֣י צִיּ֗וֹן לָתֵת֩ לָהֶ֨ם פְּאֵ֜ר תַּ֣חַת אֵ֗פֶר שֶׁ֤מֶן שָׂשׂוֹן֙ תַּ֣חַת אֵ֔בֶל מַעֲטֵ֣ה תְהִלָּ֔ה תַּ֖חַת ר֣וּחַ כֵּהָ֑ה וְקֹרָ֤א לָהֶם֙ אֵילֵ֣י הַצֶּ֔דֶק מַטַּ֥ע יְהוָ֖ה לְהִתְפָּאֵֽר׃ 4 וּבָנוּ֙ חָרְב֣וֹת עוֹלָ֔ם שֹׁמְמ֥וֹת רִֽאשֹׁנִ֖ים יְקוֹמֵ֑מוּ וְחִדְּשׁוּ֙ עָ֣רֵי חֹ֔רֶב שֹׁמְמ֖וֹת דּ֥וֹר וָדֽוֹר׃ 5 וְעָמְד֣וּ זָרִ֔ים וְרָע֖וּ צֹאנְכֶ֑ם וּבְנֵ֣י נֵכָ֔ר אִכָּרֵיכֶ֖ם וְכֹרְמֵיכֶֽם׃ 6 וְאַתֶּ֗ם כֹּהֲנֵ֤י יְהוָה֙ תִּקָּרֵ֔אוּ מְשָׁרְתֵ֣י אֱלֹהֵ֔ינוּ יֵאָמֵ֖ר לָכֶ֑ם חֵ֤יל גּוֹיִם֙ תֹּאכֵ֔לוּ וּבִכְבוֹדָ֖ם תִּתְיַמָּֽרוּ׃ 7 תַּ֤חַת בָּשְׁתְּכֶם֙ מִשְׁנֶ֔ה וּכְלִמָּ֖ה יָרֹ֣נּוּ חֶלְקָ֑ם לָכֵ֤ן בְּאַרְצָם֙ מִשְׁנֶ֣ה יִירָ֔שׁוּ שִׂמְחַ֥ת עוֹלָ֖ם תִּֽהְיֶ֥ה לָהֶֽם׃ 8 כִּ֣י אֲנִ֤י יְהוָה֙ אֹהֵ֣ב מִשְׁפָּ֔ט שֹׂנֵ֥א גָזֵ֖ל בְּעוֹלָ֑ה וְנָתַתִּ֤י פְעֻלָּתָם֙ בֶּאֱמֶ֔ת וּבְרִ֥ית עוֹלָ֖ם אֶכְר֥וֹת לָהֶֽם׃ 9 וְנוֹדַ֤ע בַּגּוֹיִם֙ זַרְעָ֔ם וְצֶאֱצָאֵיהֶ֖ם בְּת֣וֹךְ הָעַמִּ֑ים כָּל־רֹֽאֵיהֶם֙ יַכִּיר֔וּם כִּ֛י הֵ֥ם זֶ֖רַע בֵּרַ֥ךְ יְהוָֽה׃ ס
10 שֹׂ֧ושׂ אָשִׂ֣ישׂ בַּֽיהוָ֗ה תָּגֵ֤ל נַפְשִׁי֙ בֵּֽאלֹהַ֔י כִּ֤י הִלְבִּישַׁ֨נִי֙ בִּגְדֵי־יֶ֔שַׁע מְעִ֥יל צְדָקָ֖ה יְעָטָ֑נִי כֶּֽחָתָן֙ יְכַהֵ֣ן פְּאֵ֔ר וְכַכַּלָּ֖ה תַּעְדֶּ֥ה כֵלֶֽיהָ׃ 11 כִּ֤י כָאָ֨רֶץ֙ תּוֹצִ֣יא צִמְחָ֔הּ וּכְגַנָּ֖ה זֵרוּעֶ֣יהָ תַצְמִ֑יחַ כֵּ֣ן ׀ אֲדֹנָ֣י יְהוִ֗ה יַצְמִ֤יחַ צְדָקָה֙ וּתְהִלָּ֔ה נֶ֖גֶד כָּל־הַגּוֹיִֽם׃
1 Frym’ e Zotit Perëndisë (është) mbi mua, sepse Zoti më leu (me val) që t’u ap zën’ e mirë të vobegjet; më dërgoi të shëronj ata që kanë thyerë zemrënë, t’u leçit të liruarë skllefvet, edhe të hapurë burgu të lidhuret,
2 që të leçit vitin’ e pëlqyerë të Zotit, edhe ditën’ e të nxierrit zemërim të Perëndisë t’ënë; që të ngushullonj gjith’ ata që mbanë zi;
3 që të vë ndër ata që mbanë zi ndë Sionë, t’u ap atyre bukuri ndë vënt të hirit, val gëzimi ndë vënt të zisë, stoli lavdurimi ndë vënt të frymësë purtimit, që të kluhenë drunj dreitërie, bim’ e Zotit, për lavdi.
4 Edhe do të ndërtonjënë përsëri të shkretuarat’ e vietëra, do të ngrenë gërmadhat’ e vietëra, edhe do të përtërinjënë qytetet’ e shkretë, që kanë qënë shkretuarë breza pas brezash.
5 Edhe komba të huajë nukë do të rrinë, e të kullosënë tufatë tuaja, edhe të bijt’ e kombavet huajë (do të jenë) bujqitë tuaj, edhe vëreshtorëtë tuaj.
6 Po ju do të kluhi priftërit’ e Zotit, do t’u thonë Punëtorët’ e Perëndisë t’ënë, do të hani të mirat’ e kombavet, edhe do të mburri ndë lavdit t’atyreve.
7 Për turpëjenë tuaj (do të kini) dy piesë, edhe (ndë vënt) të turpëjesë do të kenë gëzim ndë trashëgim të tyre, andaj do të trashëgonjënë dy piesë ndë dhet të tyre; gëzimi i përjetëshim do të jetë ndër ata.
8 Sepse unë (jam) Zoti që dua dreitëri, që mërzit rrëmbim e të paudhë, edhe do t’ua shpaguanj punën’ atyre me besë, edhe do të bënj dhiatë të përjetëshime mb’ ata.
9 Edhe farës’ atyreve do t’i dalë zëri ndë mest të kombavet, edhe djemvet atyreve ndë mest të gjëndëjevet gjithëkush t’i shohë ata, do t’i njohë se janë fara që ka bekuarë Zoti.
10 Do të gëzonem fort për Zonë, do të më gëzonetë shpirti për Perëndinë t’im, sepse më veshi me rrobë shpëtimi, edhe më vuri sarkë dreitërie, posi dhëndërr të hieshim me mitrë, edhe posi nuse të stolisurë me stolit’ e saja shumë të nderëshimetë.
11 Sepse sikundrë dheu nxier barin’ e ti, edhe sikundrë kopështi nxier ato që janë mbiellë nd’ atë, kështu Zoti Perëndia do të bënjë dreitërinë edhe lavdurimnë të mbinjënë përpara gjithë kombavet.