1 לַמְנַצֵּ֥חַ לִֽידיּת֗וּן מִזְמ֥וֹר לְדָוִֽד׃ 2 אָמַ֗רְתִּי אֶֽשְׁמְרָ֣ה דְרָכַי֮ מֵחֲט֪וֹא בִלְשֹׁ֫ונִ֥י אֶשְׁמְרָ֥ה לְפִ֥י מַחְס֑וֹם בְּעֹ֖ד רָשָׁ֣ע לְנֶגְדִּֽי׃ 3 נֶאֱלַ֣מְתִּי ד֭וּמִיָּה הֶחֱשֵׁ֣יתִי מִטּ֑וֹב וּכְאֵבִ֥י נֶעְכָּֽר׃ 4 חַם־לִבִּ֨י ׀ בְּקִרְבִּ֗י בַּהֲגִיגִ֥י תִבְעַר־אֵ֑שׁ דִּ֝בַּ֗רְתִּי בִּלְשֹֽׁונִי׃ 5 הוֹדִ֘יעֵ֤נִי יְהוָ֨ה ׀ קִצִּ֗י וּמִדַּ֣ת יָמַ֣י מַה־הִ֑יא אֵ֝דְעָ֗ה מֶה־חָדֵ֥ל אָֽנִי׃ 6 הִנֵּ֤ה טְפָח֨וֹת ׀ נָ֘תַ֤תָּה יָמַ֗י וְחֶלְדִּ֣י כְאַ֣יִן נֶגְדֶּ֑ךָ אַ֥ךְ כָּֽל־הֶ֥בֶל כָּל־אָ֝דָ֗ם נִצָּ֥ב סֶֽלָה׃ 7 אַךְ־בְּצֶ֤לֶם ׀ יִֽתְהַלֶּךְ־אִ֗ישׁ אַךְ־הֶ֥בֶל יֶהֱמָי֑וּן יִ֝צְבֹּ֗ר וְֽלֹא־יֵדַ֥ע מִי־אֹסְפָֽם׃ 8 וְעַתָּ֣ה מַה־קִּוִּ֣יתִי אֲדֹנָ֑י תּ֝וֹחַלְתִּ֗י לְךָ֣ הִֽיא׃ 9 מִכָּל־פְּשָׁעַ֥י הַצִּילֵ֑נִי חֶרְפַּ֥ת נָ֝בָ֗ל אַל־תְּשִׂימֵֽנִי׃ 10 נֶ֭אֱלַמְתִּי לֹ֣א אֶפְתַּח־פִּ֑י כִּ֖י אַתָּ֣ה עָשִֽׂיתָ׃ 11 הָסֵ֣ר מֵעָלַ֣י נִגְעֶ֑ךָ מִתִּגְרַ֥ת יָ֝דְךָ֗ אֲנִ֣י כָלִֽיתִי׃ 12 בְּֽתוֹכָ֘ח֤וֹת עַל־עָוֺ֨ן ׀ יִסַּ֬רְתָּ אִ֗ישׁ וַתֶּ֣מֶס כָּעָ֣שׁ חֲמוּד֑וֹ אַ֤ךְ הֶ֖בֶל כָּל־אָדָ֣ם סֶֽלָה׃ 13 שִֽׁמְעָ֥ה־תְפִלָּתִ֨י ׀ יְהוָ֡ה וְשַׁוְעָתִ֨י ׀ הַאֲזִינָה֮ אֶֽל־דִּמְעָתִ֗י אַֽל־תֶּ֫חֱרַ֥שׁ כִּ֤י גֵ֣ר אָנֹכִ֣י עִמָּ֑ךְ תּ֝וֹשָׁ֗ב כְּכָל־אֲבוֹתָֽי׃ 14 הָשַׁ֣ע מִמֶּ֣נִּי וְאַבְלִ֑יגָה בְּטֶ֖רֶם אֵלֵ֣ךְ וְאֵינֶֽנִּי׃
1 Mjeshtrit të korit. Për Jedutunin. Psalm i Davidit.
2 Thashë: «Do t'i ruaj udhët e mia,
që të mos mëkatoj me gjuhën time.
Gojës sime do t'i vë fre,
sa të jetë i paudhi para meje».
3 Heshta e nuk fola,
asnjë fjalë të mirë nuk thashë,
e dhimbja ime rëndohej.
4 Kur zemra m'u ndez përbrenda
e mendimet më përvëlonin,
atëherë m'u zgjidh gjuha e fola.
5 Ma bëj të njohur, o Zot, fundin tim,
numrin e ditëve të mia,
përkohësinë time.
6 Ja, ti i pakësove ditët e mia sa një pëllëmbë,
jetëgjatësia ime s'është asgjë para teje,
çdo njeri i gjallë s'është veçse kotësi. selah
7 Vërtet, njeriu kalon si hije,
të kota janë mundimet e tij,
grumbullon pasuri,
pa e ditur për kë i mbledh.
8 E tani, ç'mund të pres, o Zot?
Shpresën e kam te ti.
9 Çliromë prej të gjitha fajeve
e mos lejo të më tallë i marri.
10 Po hesht e gojën s'po e hap,
sepse këtë e ke bërë ti.
11 Largoje prej meje fshikullimin tënd,
po marr fund nën peshën e dorës sate.
12 Njeriun e qorton e ia ndëshkon paudhësinë,
si tenja ia bren çdo gjë që dëshiron.
Të gjithë njerëzit janë veç kotësi. selah
13 Dëgjoje lutjen time, o Zot,
e vëri vesh përgjërimit tim!
Mos hesht ndaj lotëve të mi,
se i huaj jam te ti,
shtegtar si të gjithë paraardhësit e mi.
14 Largoje vështrimin tënd prej meje,
që të mund të gëzoj sërish,
para se të shkoj e të mos jem më.