1 Ndë folça gjjuhërat’ e njerëzet edhe të ëngjëjvet, e të mos kem dashuri, u bëshë si ramë që gjëmon, a si qymvallë që tringëllin.
2 Edhë ndë paça profiti, edhe të di gjithë fshehësirat’ edhe çdo farë të dituri, edhe ndë paça gjithë besënë, kaqë sa të tunt nga vëndi male, e të mos kem dashuri, s’jam asgjë.
3 Edhe ndë ndafsha gjithë gjënë time për të ushqyerë të vobeqtë , edhe ndë dhënça ndër duar trupinë tim që të digjetë, e të mos kem dashuri, s’më bën dobi.
4 Dashuria ka zemërë të gjërë, edhe bën të mira; dashuria s’ka cmir; dashuria s’ësht’ e rrëmbyershime, s’madhështonetë,
5 S’bën punë të shumtuara, s’kërkon të sajatë, nukë zemëronetë, s’mendon të ligënë;
6 S’gëzonetë për të shtrëmbëtinë, po gëzonetë për të vërtetënë.
7 Të gjitha i mban, të gjitha i beson, të gjitha i shpëren, të gjitha i duron.
8 Dashuria kurrë s’bie poshtë. Po të tieratë , a profitia ndë qofshinë , do të mbesënë mbënjanë; a gjjuhëra, do të pushonjënë; a të diturë, do të mbesë mbënjanë.
9 Sepse neve pak gjë dimë, edhe pak gjë profitepsëmë.
10 Po kur të vinjë e plota, atëhere e paka do të mbesë mbënjanë.
11 Kur ishnjam foshnjë, flisnjam si foshnjë, mendonesh si foshnjë; kujtonesh si foshnjë, po kur u bëshë burr, i lashë mbënjanë punërat’ e foshnjesë;
12 Sepse ndashti shohmë ndëpër pasqyrë si mbë t’errët, po atëhere do të shohmë faqe mbë faqe; ndashti njoh pak, po atëhere do të njoh sikundrë u njohç.
13 Edhe ndashti mbete besa, shpëresa, dashuria, këto të tria; po më e madhe nga këto është dashuria.