1 Edhe Jisuj u përgjeq përsëri e u tha atyre me paravolia, tuke thënë:
2 “Mbëretëri’ e qiejevet gjan me një njeri mbëret, i cili bëri dasmë për të birr’ e ti;
3 Edhe dërgoj shërbëtorët’ e ti të thërresën’ ata që qenë ftuarë ndë dasmët, po nukë deshnë të vinjënë.
4 Përsëri dërgoj të tierë shërbëtorë, tuke thënë: Thoni atyre që janë ftuarë: Ja tek bëra gati drekënë time; qet’ e mi edhe berrat’ e ushqyerë janë therurë; edhe të gjitha janë gati, ejani ndë dasmë.
5 Po ata përtuan’ e shkuanë, njëri nd’ arë të ti, e tietëri ndë tregëti të ti.
6 Edhe të tierëtë zunë shërbëtorët’ e ati, e i shanë, e i vranë.
7 Po mbëreti ku dëgjoj u zëmërua; edhe dërgoj ushtërin’ e ti, edhe prishi ata gjaksorëtë, edhe dogji qytetin’ e atyre.
8 Atëhere u thotë shërbëtorëvet të ti: “Dasma është gati, po ata që qenë ftuarë nuk’ ishinë të vëjeturë.
9 Shkoni pra ndëpër të dalurat të udhëvet, edhe sa të gjeni, i ftoni ndë dasmët.”
10 Edhe ata shërbëtorëtë duallnë ndëpër udhët, e mbëlothnë gjithë sa gjetnë, të liq e të mirë; edhe dasma u mbush me njerës që rrinë ndë mësallët.
11 Edhe mbëreti kur hyri të shohë ata që rrinë ndë mësallë, pa atie një njeri që s’kishte veshurë rrobe dasme.
12 Edhe i thot’ ati: “Mik, si hyre këtu pa pasurë rrobe dasme?” Po ay mbëçeli gojënë.
13 Atëhere mbëreti u tha punëtorëvet: “Lidheni atë prej këmbësh e prej duarësh, edhe ngrineni, edhe e hithni nd’ errësirët të përjashtëme; atie do të jetë të qjarët’ e të kërcëlliturit’ e dhëmbëvet.
14 Sepse shumë vetë janë të thirrurë, po të pakë të sgjedhurë.”
15 Atëhere Farisejtë van’ e bënë këshillë, si ta zënë ndë lak me fialë.
16 Edhe dërgonjënë tek ay nxënësit’e tyre bashkë me Irodhianët, tuke thënë: “Mësonjës, e dimë se je i vërtetë, edhe mëson udhën’ e Perëndisë me të vërtetë, edhe nukë do të dish as për ndonjë gjë, sepse nukë vë re mbë faqe njerëzish.
17 Thuajna pra: Ç’të duketë? Është e udhësë t’i apëmë pagesë Qesarit, apo jo?
18 Po Jisuj si njohu diallësin’e atyre, tha: “Ç’më ngisni, ipokritërë?
19 Dëftemëni monedhën’e pagesësë.” Edhe ata i prunë një dinar.
20 Edhe ay u thot’ atyre: “E kujt është këjo fytyrë, edhe këjo përmbishkronjë?
21 Ata i thanë: “E Qesarit.” Atëhere u thot’ atyre: Lani pra Qesarit ç’janë të Qesarit, edhe Perëndisë ç’janë të Perëndisë.”
22 Edhe ata kur dëgjuanë u çuditnë; edhe e lan’ atë, e iknë.
23 Nd’ atë ditë i erthnë përanë Sadhdhuqejtë, të cilëtë thonë se nukë ka të ngjallurë; edhe e pyetnë, tuke thënë:
24 “Mësonjës, Mojsiu tha: “Ndë vdektë ndonjë pa pasurë bij, i vëllaj do të martonetë me gruan’e ati”, edhe do t’i ngjallnjë farë të vëllajt ti.
25 Edhe ishinë ndër ne shtatë vëllezërë; edhe i pari si u martua, vdiq; edhe passi nukë kishte bir, ia la gruan’ e ti të vëllajt ti.
26 Kështu edhe i dyti, edhe i treti, gjer mbë të shtatë.
27 Edhe më pastaj nga të gjithë vdiq edhe gruaja.
28 Mbë të ngjallurit pra, cili nga këta të shtatë do ta ketë grua? Sepse të gjith’ e patnë marrë atë.”
29 Edhe Jisuj u përgjeq e u tha atyre: “Jeni gënjyerë, passi s’dini shkronjat’, as fuqin’e Perëndisë.
30 Sepse mbë të ngjallurit as martonenë, as martonjënë, po janë posi ëngjëjt’ e Perëndisë ndë qiell.
31 Edhe për të ngjallurit’ e të vdekurëvet, a s’keni kënduarë, ç’u është thënë juve prej Perëndisë, kur thotë:
32 ”Unë jam Perëndia i Avraamit, edhe Perëndia i Isaakut, edhe Perëndia i Jakovit?” Perëndia nuk’ është Perëndi të vdekurish, po të gjallësh.
33 Edhe gjëndëja kur dëgjuanë, tmeroneshinë për mësimin’ e ati.
34 Po Farisejtë kur dëgjuanë se u mbëçeli gojënë Sadhdhuqevet, u mbëlothnë bashkë,
35 Edhe një nomtar nga ata e pyeti tuke ngar’ atë, e tuke thënë:
36 “Mësonjës, cila porosi ësht ’ e madhe ndë nomt?”
37 Edhe Jisuj i tha ati: “Të duaç Zotinë Perëndinë tënt me gjithë zemërënë tënde, edhe me gjithë shpirtinë tënt, edhe me gjithë mëndëjenë tënde”.
38 Këjo është porosi e parë edhe e madhe.
39 Edhe e dyta që është sinjënjë me atë është: “Të duaç të afërminë tënt posi vetëhenë tënde.”
40 Gjithë nomi edhe profitëritë varenë mbë këto dy porosia.”
41 Edhe tek ishinë mbëledhurë Farisejtë, Jisuj i pyeti, tuke thënë:
42 “Ç’u duketë juve për Krishtinë? I biri kujt është?”
43 I thonë: “I Dhavidhit.” U thot’ atyre: “Qysh pra Dhavidhi me Frymë e qjuan atë Zot, tuke thënë:
44 “I tha Zoti Zotit tim: Rri mbë të diathtët time, gjersa të vë arëmiqt’e tu ndënëkëmbie të këmbëvet tua”.
45 Ndë qoftë pra se Dhavidhi e qjuan Zot, si ësht’ i biri ati?”
46 Edhe asndonjë nukë munt t’i përgjigjej ndonjë fialë; as nukë kuxoj ndonjë që mb’ atë ditë ta pyesë atë më.