1 Apo nuk’ e dini, o vëllezër (sepse u flas atyre që njohënë nom), se nomi ka pushtet mbë njerinë sa kohë rron?
2 Sepse gruaja e martuar’ është lidhurë nga nomi me burrinë që rron; po ndë vdektë burri, sgjidhetë nga nomi burrit.
3 Kur rron burri pra, ndë u bashkoftë me tiatër burrë, do të jetë kurvë; po ndë vdektë burri, ësht’e liruarë nga nomi, që të mos jetë kurvë, ndë u bashkoftë me tiatër burr.
4 Përandaj, vëllezërit’ e mi, edhe ju jeni të vdekurë te nomi me anët të trupit Krishtit, që të bashkonemi me tiatër, me atë që u ngjall prej së vdekurish, që të bëjmë pemë te Perëndia.
5 Sepse kur jeshëm ndë misht, pësimet’ e fajevet, që ishinë prej nomit, punoninë ndër mishërat tana, që të bëjmë pemë ndë vdekëjet.
6 Po ndashti u sgjithmë nga nomi, passi vdiq ajo gjë që jeshëm pushtuarë; prej asaj që të punojmë pas frymësë re, e jo pas shkronjësë vietërë.
7 Ç’do të themi pra? Nomi është faj? Qoftë lark; po fajinë nuk’ e njoha, vetëmë nga nomi; sepse edhe dëshërimnë nukë do ta njihnjam, ndë mos thoshte nomi: “Mos dëshërojsh”.
8 Edhe faji si mori shkak prej porosisë, bëri tek unë çdo farë dëshërimi; sepse pa nom ësht’ i vdekurë.
9 Edhe unë rronjam një herë pa nom; po kur erdhi porosia, rroji përsëri faji, e unë vdiqa.
10 Edhe ajo porosia që u dha për jetë, ajo u gjënt tek unë për vdekëje.
11 Sepse faji, mori shkak prej porosisë, e më gënjeu, edhe me anë t’ asaj më vrau.
12 Përandaj nomi ësht’ i shënjtëruarë, edhe porosia e shënjtëruar’ edhe e drejtë edhe e mirë.
13 Ajo gjë pra që ësht’ e mirë u bë tek unë vdekëje? Qoftë lark; po faji, që të duketë faj, bëri tek unë vdekëje me anë të gjësë mirë, që të bënetë fort teprë fajtuar faji. me anë të porosisë.
14 Sepse e dimë se nomi ësht’ i frymësë; unë jam i mishtë, shiturë ndënë fajinë.
15 Sepse atë që punonj, nuk’e njoh; sepse nukë punonj atë që dua, po bënj atë që kam mëri.
16 Edhe ndë bëfsha atë që nukë dua, jam me një fialë me nomnë, se ësht’ i mirë.
17 Po ndashti unë nukë bënj më këtë, po ay faji që rri tek unë.
18 Sepse e di, se nukë rri tek unë (dua me thënë ndë misht tim), një gjë e mirë; sepse të dashuritë gjëndetë tek unë, po të punonj të mirënë nuk’ e gjenj.
19 Sepse nukë bënj atë të mirënë që dua, po punonj atë të keqenë që nukë dua.
20 Ndë qoftë se bënj pra atë që nukë dua, nuk’ e punonj unë më atë, po ay faji që rri tek unë.
21 Gjenj pra këtë nom, se kur dua unë të bënj të mirënë, gjëndetë tek un’ e liga.
22 Sepse më ka ënda nomin’ e Perëndisë që është pas njeriut përbrënçim.
23 Po shoh një tiatër nom ndër mishrat’ e mi që lëfton kundrë nomit mëndëjesë sime, edhe më skllavos ndë nomt të fajit që është ndër mishrat’ e mi.
24 Mieri unë njeriu! Kush do të më shpëtonjë nga kyj trup i vdekëjesë?
25 Falem ndersë Perëndisë me anë të Zotit tënë Jisu Krishtit. Unë pra me mënt i shërbenj nomit Perëndisë; po me mishinë i shërbenj nomit fajit.
An Analogy from Marriage
1 Ἢ ἀγνοεῖτε, ἀδελφοί, γινώσκουσιν γὰρ νόμον λαλῶ, ὅτι ὁ νόμος κυριεύει τοῦ ἀνθρώπου ἐφ᾽ ὅσον χρόνον ζῇ; 2 ἡ γὰρ ὕπανδρος γυνὴ τῷ ζῶντι ἀνδρὶ δέδεται νόμῳ· ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ ὁ ἀνήρ, κατήργηται ἀπὸ τοῦ νόμου τοῦ ἀνδρός. 3 ἄρα οὖν ζῶντος τοῦ ἀνδρὸς μοιχαλὶς χρηματίσει ἐὰν γένηται ἀνδρὶ ἑτέρῳ· ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ ὁ ἀνήρ, ἐλευθέρα ἐστὶν ἀπὸ τοῦ νόμου, τοῦ μὴ εἶναι αὐτὴν μοιχαλίδα γενομένην ἀνδρὶ ἑτέρῳ. 4 ὥστε, ἀδελφοί μου, καὶ ὑμεῖς ἐθανατώθητε τῷ νόμῳ διὰ τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, εἰς τὸ γενέσθαι ὑμᾶς ἑτέρῳ, τῷ ἐκ νεκρῶν ἐγερθέντι, ἵνα καρποφορήσωμεν τῷ θεῷ. 5 ὅτε γὰρ ἦμεν ἐν τῇ σαρκί, τὰ παθήματα τῶν ἁμαρτιῶν τὰ διὰ τοῦ νόμου ἐνηργεῖτο ἐν τοῖς μέλεσιν ἡμῶν, εἰς τὸ καρποφορῆσαι τῷ θανάτῳ· 6 νυνὶ δὲ κατηργήθημεν ἀπὸ τοῦ νόμου ἀποθανόντες ἐν ᾧ κατειχόμεθα, ὥστε δουλεύειν ἡμᾶς ἐν καινότητι πνεύματος καὶ οὐ παλαιότητι γράμματος.
The Problem of Indwelling Sin
7 Τί οὖν ἐροῦμεν; ὁ νόμος ἁμαρτία; μὴ γένοιτο· ἀλλὰ τὴν ἁμαρτίαν οὐκ ἔγνων εἰ μὴ διὰ νόμου· τήν τε γὰρ ἐπιθυμίαν οὐκ ᾔδειν εἰ μὴ ὁ νόμος ἔλεγεν, Οὐκ ἐπιθυμήσεις. 8 ἀφορμὴν δὲ λαβοῦσα ἡ ἁμαρτία διὰ τῆς ἐντολῆς κατειργάσατο ἐν ἐμοὶ πᾶσαν ἐπιθυμίαν· χωρὶς γὰρ νόμου ἁμαρτία νεκρά. 9 ἐγὼ δὲ ἔζων χωρὶς νόμου ποτέ, ἐλθούσης δὲ τῆς ἐντολῆς ἡ ἁμαρτία ἀνέζησεν, 10 ἐγὼ δὲ ἀπέθανον καὶ εὑρέθη μοι ἡ ἐντολὴ ἡ εἰς ζωήν, αὕτη εἰς θάνατον· 11 ἡ γὰρ ἁμαρτία ἀφορμὴν λαβοῦσα διὰ τῆς ἐντολῆς ἐξηπάτησέν με καὶ δι᾽ αὐτῆς ἀπέκτεινεν. 12 ὥστε ὁ μὲν νόμος ἅγιος καὶ ἡ ἐντολὴ ἁγία καὶ δικαία καὶ ἀγαθή.
13 Τὸ οὖν ἀγαθὸν ἐμοὶ ἐγένετο θάνατος; μὴ γένοιτο· ἀλλ᾽ ἡ ἁμαρτία, ἵνα φανῇ ἁμαρτία, διὰ τοῦ ἀγαθοῦ μοι κατεργαζομένη θάνατον, ἵνα γένηται καθ᾽ ὑπερβολὴν ἁμαρτωλὸς ἡ ἁμαρτία διὰ τῆς ἐντολῆς. 14 οἴδαμεν γὰρ ὅτι ὁ νόμος πνευματικός ἐστιν, ἐγὼ δὲ σάρκινός εἰμι πεπραμένος ὑπὸ τὴν ἁμαρτίαν. 15 ὃ γὰρ κατεργάζομαι οὐ γινώσκω· οὐ γὰρ ὃ θέλω τοῦτο πράσσω, ἀλλ᾽ ὃ μισῶ τοῦτο ποιῶ. 16 εἰ δὲ ὃ οὐ θέλω τοῦτο ποιῶ, σύμφημι τῷ νόμῳ ὅτι καλός. 17 νυνὶ δὲ οὐκέτι ἐγὼ κατεργάζομαι αὐτὸ ἀλλ᾽ ἡ οἰκοῦσα ἐν ἐμοὶ ἁμαρτία. 18 οἶδα γὰρ ὅτι οὐκ οἰκεῖ ἐν ἐμοί, τοῦτ᾽ ἔστιν ἐν τῇ σαρκί μου, ἀγαθόν· τὸ γὰρ θέλειν παράκειταί μοι, τὸ δὲ κατεργάζεσθαι τὸ καλὸν οὔ· 19 οὐ γὰρ ὃ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ᾽ ὃ οὐ θέλω κακὸν τοῦτο πράσσω. 20 εἰ δὲ ὃ οὐ θέλω [ἐγὼ] τοῦτο ποιῶ, οὐκέτι ἐγὼ κατεργάζομαι αὐτὸ ἀλλ᾽ ἡ οἰκοῦσα ἐν ἐμοὶ ἁμαρτία. 21 Εὑρίσκω ἄρα τὸν νόμον, τῷ θέλοντι ἐμοὶ ποιεῖν τὸ καλόν, ὅτι ἐμοὶ τὸ κακὸν παράκειται· 22 συνήδομαι γὰρ τῷ νόμῳ τοῦ θεοῦ κατὰ τὸν ἔσω ἄνθρωπον, 23 βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσίν μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσίν μου. 24 ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος· τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου; 25 χάρις δὲ τῷ θεῷ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ κυρίου ἡμῶν. ἄρα οὖν αὐτὸς ἐγὼ τῷ μὲν νοῒ δουλεύω νόμῳ θεοῦ τῇ δὲ σαρκὶ νόμῳ ἁμαρτίας.