1 U lutem juve pra un’ i lidhuri mbë Zotinë të ecëni sikundrë se vëjen mb’ atë të thirrurit që u thërritët,
2 Me çdo urtësi e butësirë, me zenërë të gjerë, tuke duruarë njëri tiatrinë me dashuri,
3 Tuke nxituarë të ruani të bashkuarët’ e Frymësë me anë të lidhëjesë paqtimit.
4 Një trup e një Frymë, sikundrë edhe u thërritët me një shpëresë të thërriturit tuaj;
5 Një Zot, një besë, një pagëzim:
6 Një Perëndi edhe Ati i të gjithëve, që është mbi të gjitha, edhe për të gjitha, edhe ndër gjithë ju.
7 Edhe gjithësecilit prej nesh iu dha hiri pas masësë dhurëtisë Krishtit.
8 Përandaj thotë: “Si hipi lart, skllavosi skllavërinë, edhe u dha të dhëna njerëzet”.
9 Edhe se: “ay hipi”, ç’është, veç se edhe sbriti më përpara mbë më të poshtërat anët’ e dheut?
10 Ay që sbriti, ay vetë ësht’ edhe që hipi përsipër gjithë qjejevet, që të mbushnjë të gjitha.
11 Edhe ca i bëri apostoj, e ca profitërë, e ca ungjillëzorë, e ca barij e mësonjësa, P
12 Që të bënenë gati shënjtorëtë, për punën’ e shërbesësë, për ndërtesën’ e trupit Krishtit;
13 Gjersa të gjithë t’i arrijmë të bashkuarësë besësë, edhe së njohurësë të Birit Perëndisë, ndë burr të plotë, ndë masë të moshësë të mbushurësë Krishtit;
14 Që të mos jemi më foshnje marrë prej valësh detit, e prurë këtu e atie prej çdo ere të mësimit, prej gënjeshtrësë njerëzet, prej dinakërisë për të gjetur’ udhë kobimit,
15 Po tuke folurë të vërtetënë me dashuri, të rritemi tek ay mbë të gjitha, i cili është kryetë, do me thënë Krishti;
16 Prej ati gjithë trupi përmbëledhurë bashkë e lidhurë bashkë me çdo të pushtuarë të atyre copavet që punonjënë bashkë, pas vepërimit me masë të gjithësecilës’ anë, bën të rriturit’ e trupit për të ndërtuarët’ e ti me dashuri.
17 Them pra këtë, edhe martiris mbë Zotinë, të mos ecëni më, sikundrë ecënjënë kombet’ e tierë, ndë kotësirët të mëndëjesë tyre,
18 Errësuarë nga mëndëja, e larguarë veç nga jeta e Perëndisë, për të padituritë që është ndër ata, për ashpërimnë e zemërësë tyre;
19 Të cilëtë sepse nukë ndiejënë vetëhenë, dhanë vetëhen’ e tyre ndë ndyrësi, që të punonjënë çdo fulliqëri me lakëmim.
20 Po ju nukë keni nxënë kështu Krishtinë,
21 Ndë qoftë se e keni dëgjuar’ atë edhe jeni mësuarë mb’atë, sikundrë ësht’ e vërteta mbë Jisunë;
22 Të lini mbënjanë njerin’ e vietërë që prishetë pas dëshërimesh kobimit, sikundrë rronitë përpara;
23 Edhe të përtërihi ndë frymët të mëndëjesë tuaj,
24 E të vishni njerin’ e ri, që është ndërtuarë pas Perëndisë me drejtëri e me shënjtërin’ e së vërtetësë.
25 Përandaj lini mënjanë gënjeshtrënë, “gjithësecili le të flasë të vërtetënë me të afërmin’ e ti”, sepse jemi copat e njëri tiatrit.
26 – “Zemërohi e mos fëjeni; le të mos perëndonjë dielli mbë zemërimt tuaj;
27 As mos i bëni vënt djallit.
28 – Ay që vieth, le të mos viedhë më, po më tepërë le të mundonetë tuke punuarë të mirënë me duart’ e tia , që të ketë t’i apë ati që ka nevojë.
29 – Çdo fial’e kalburë le të mos dalë prej gojësë suaj, po ajo që ësht’ e mirë për ndërtesën’ e nevojësë, që t’u apë hirë atyre që dëgjonjënë.
30 Edhe mos hidhëroni Frymën’ e Shënjtëruarë të Perëndisë, me të cilën’ u vulostë për ditën’ e shpërblimit.
31 Çdo pikëllim e mëri e zemëratë e të bërtiturë e vllasfimi, le të hiqetë prej jush bashkë me çdo të ligë;
32 Edhe bëhi njëri mbë tiatrinë të mirë, zemërë-dhëmburë, tuke ndëjerë njëri tiatrinë, sikundrë edhe Perëndia u ndëjeu juve me anë të Krishtit.
The Unity of the Body
1 Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε, 2 μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ πραΰτητος, μετὰ μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, 3 σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης· 4 ἓν σῶμα καὶ ἓν πνεῦμα, καθὼς καὶ ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν· 5 εἷς κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα, 6 εἷς θεὸς καὶ πατὴρ πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων καὶ διὰ πάντων καὶ ἐν πᾶσιν.
7 Ἑνὶ δὲ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ. 8 διὸ λέγει,
Ἀναβὰς εἰς ὕψος ᾐχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν,
ἔδωκεν δόματα τοῖς ἀνθρώποις.
9 τὸ δὲ Ἀνέβη τί ἐστιν, εἰ μὴ ὅτι καὶ κατέβη εἰς τὰ κατώτερα [μέρη] τῆς γῆς; 10 ὁ καταβὰς αὐτός ἐστιν καὶ ὁ ἀναβὰς ὑπεράνω πάντων τῶν οὐρανῶν, ἵνα πληρώσῃ τὰ πάντα. 11 καὶ αὐτὸς ἔδωκεν τοὺς μὲν ἀποστόλους, τοὺς δὲ προφήτας, τοὺς δὲ εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ ποιμένας καὶ διδασκάλους, 12 πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, 13 μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ, 14 ἵνα μηκέτι ὦμεν νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι καὶ περιφερόμενοι παντὶ ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας ἐν τῇ κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων, ἐν πανουργίᾳ πρὸς τὴν μεθοδείαν τῆς πλάνης, 15 ἀληθεύοντες δὲ ἐν ἀγάπῃ αὐξήσωμεν εἰς αὐτὸν τὰ πάντα, ὅς ἐστιν ἡ κεφαλή, Χριστός, 16 ἐξ οὗ πᾶν τὸ σῶμα συναρμολογούμενον καὶ συμβιβαζόμενον διὰ πάσης ἁφῆς τῆς ἐπιχορηγίας κατ᾽ ἐνέργειαν ἐν μέτρῳ ἑνὸς ἑκάστου μέρους τὴν αὔξησιν τοῦ σώματος ποιεῖται εἰς οἰκοδομὴν ἑαυτοῦ ἐν ἀγάπῃ.
The Old Life and the New
17 Τοῦτο οὖν λέγω καὶ μαρτύρομαι ἐν κυρίῳ, μηκέτι ὑμᾶς περιπατεῖν, καθὼς καὶ τὰ ἔθνη περιπατεῖ ἐν ματαιότητι τοῦ νοὸς αὐτῶν, 18 ἐσκοτωμένοι τῇ διανοίᾳ ὄντες, ἀπηλλοτριωμένοι τῆς ζωῆς τοῦ θεοῦ διὰ τὴν ἄγνοιαν τὴν οὖσαν ἐν αὐτοῖς, διὰ τὴν πώρωσιν τῆς καρδίας αὐτῶν, 19 οἵτινες ἀπηλγηκότες ἑαυτοὺς παρέδωκαν τῇ ἀσελγείᾳ εἰς ἐργασίαν ἀκαθαρσίας πάσης ἐν πλεονεξίᾳ. 20 ὑμεῖς δὲ οὐχ οὕτως ἐμάθετε τὸν Χριστόν, 21 εἴ γε αὐτὸν ἠκούσατε καὶ ἐν αὐτῷ ἐδιδάχθητε, καθώς ἐστιν ἀλήθεια ἐν τῷ Ἰησοῦ, 22 ἀποθέσθαι ὑμᾶς κατὰ τὴν προτέραν ἀναστροφὴν τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον τὸν φθειρόμενον κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης, 23 ἀνανεοῦσθαι δὲ τῷ πνεύματι τοῦ νοὸς ὑμῶν 24 καὶ ἐνδύσασθαι τὸν καινὸν ἄνθρωπον τὸν κατὰ θεὸν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καὶ ὁσιότητι τῆς ἀληθείας.
Rules for the New Life
25 Διὸ ἀποθέμενοι τὸ ψεῦδος λαλεῖτε ἀλήθειαν ἕκαστος μετὰ τοῦ πλησίον αὐτοῦ, ὅτι ἐσμὲν ἀλλήλων μέλη. 26 ὀργίζεσθε καὶ μὴ ἁμαρτάνετε· ὁ ἥλιος μὴ ἐπιδυέτω ἐπὶ [τῷ] παροργισμῷ ὑμῶν, 27 μηδὲ δίδοτε τόπον τῷ διαβόλῳ. 28 ὁ κλέπτων μηκέτι κλεπτέτω, μᾶλλον δὲ κοπιάτω ἐργαζόμενος ταῖς [ἰδίαις] χερσὶν τὸ ἀγαθόν, ἵνα ἔχῃ μεταδιδόναι τῷ χρείαν ἔχοντι. 29 πᾶς λόγος σαπρὸς ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν μὴ ἐκπορευέσθω, ἀλλ᾽ εἴ τις ἀγαθὸς πρὸς οἰκοδομὴν τῆς χρείας, ἵνα δῷ χάριν τοῖς ἀκούουσιν. 30 καὶ μὴ λυπεῖτε τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον τοῦ θεοῦ, ἐν ᾧ ἐσφραγίσθητε εἰς ἡμέραν ἀπολυτρώσεως. 31 πᾶσα πικρία καὶ θυμὸς καὶ ὀργὴ καὶ κραυγὴ καὶ βλασφημία ἀρθήτω ἀφ᾽ ὑμῶν σὺν πάσῃ κακίᾳ. 32 γίνεσθε [δὲ] εἰς ἀλλήλους χρηστοί, εὔσπλαγχνοι, χαριζόμενοι ἑαυτοῖς, καθὼς καὶ ὁ θεὸς ἐν Χριστῷ ἐχαρίσατο ὑμῖν.