1 Tuke pasurë pra këto të zotuara, o të dashurë, le të qërojmë vetëhenë tonë nga çdo ndyrësirë të mishit e të shpirtit, tuke punuarë shënjtëri me frikë të Perëndisë.
2 Epnani neve vënt; asndonjërit s’i bëmë keq; asnndonjë nukë prishëm, asnndonjërit s’i muarëm gjë tepërë.
3 Nuk’ e thom këtë për të gjykuarë juve për të keq; sepse u thaçë juve që përpara, se jeni ndë zemërat tona për të vdekurë bashkë e për të rruarë bashkë.
4 Shumë zemërë kam mbë ju, shumë të mburrurë kam për ju; jam plot me ngushullim, kam gëzim të math tepërë mbë gjithë shtrëngiminë tënë.
5 Sepse si erthmë ndë Maqedhoni, trupi ynë s’pat asndonjë të prejturë, po shtrëngoneshim për çdo gjë; përjashta luftëra, përbrënda frika.
6 Po Perëndia që ngushullon të përunjëtitë, na ngushulloj me të ardhuritë të Titosë;
7 Edhe jo vetëmë me t’ ardhuritë t’ ati, po edhe nga ay ngushullimi që u ngushullua prej jush, tuke na dëftyerë mallinë tuaj, vajënë tuaj, zëmrënë tuaj të përvëluarë për mua; përandaj u gëzuash më tepërë.
8 Sepse, ndonëse u hidhërova juve me kartënë, s’pendonem, ndonëse u penduash; sepse shoh se ajo kartë u hidhëroj juve, ndonëse qe për pak kohë.
9 Ndashti gëzonem, jo se hidhëruatë, po se u hidhëruatë ndë pendim; sepse u hidhëruatë pas Perëndisë, që të mos u bënetë juve ndonjë dëm prej nesh.
10 Sepse hidhërimi pas Perëndisë bie një pendim për shpëtim të papenduarë; po hidhërimi botësë bie vdekëje.
11 Sepse ja këjo punë , që u hidhëruatë tuaj pas Perëndisë, sa nxitim bëri mbë ju! Po sa zemëratë, po sa të përgjegjurë, po sa zemëratë, po sa frikë, po sa mallë, po sa zemërë të përvëluarë, po sa shpagim! Mbë të gjitha e dëftyetë vetëhenë tuaj se jeni të qëruarë mbë këtë punë.
12 Përandaj, ndonëse u shkrova juve, nuk’ e bëra këtë për atë që bëri pa udhë, as për atë që iu bë paudhë, po që të çpërfaqetë te ju ay nxitimi ynë që kemi për ju përpara Perëndisë.
13 Përandaj u ngushulluam për ngusulliminë tuaj; edhe shumë më tepër’ u gëzuamë për gëzimin’ e Titosë, se iu prëjti shpirti ati prej jush të gjithëve.
14 Sepse ndë u mburrç pakëzë tek ay për ju, s’u turpëruaç; po sikundrë u folëm juve për të gjitha me të vërtetë, kështu edhe të mburruritë tënë u bë i vërtetë te Titua.
15 Edhe ati i shtonetë më tepërë dashuria për ju, kur bie ndër mënt dëgjiminë tuaj të gjithëve, se qysh e prittë atë.me frikë e me të dridhurë.
16 Gëzonem pra se për çdo punë kam zemërë mbë ju.
1 ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ θεοῦ.
Paul’s Joy at the Church’s Repentance
2 Χωρήσατε ἡμᾶς· οὐδένα ἠδικήσαμεν, οὐδένα ἐφθείραμεν, οὐδένα ἐπλεονεκτήσαμεν. 3 πρὸς κατάκρισιν οὐ λέγω· προείρηκα γὰρ ὅτι ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν ἐστε εἰς τὸ συναποθανεῖν καὶ συζῆν. 4 πολλή μοι παρρησία πρὸς ὑμᾶς, πολλή μοι καύχησις ὑπὲρ ὑμῶν· πεπλήρωμαι τῇ παρακλήσει, ὑπερπερισσεύομαι τῇ χαρᾷ ἐπὶ πάσῃ τῇ θλίψει ἡμῶν.
5 Καὶ γὰρ ἐλθόντων ἡμῶν εἰς Μακεδονίαν οὐδεμίαν ἔσχηκεν ἄνεσιν ἡ σὰρξ ἡμῶν ἀλλ᾽ ἐν παντὶ θλιβόμενοι· ἔξωθεν μάχαι, ἔσωθεν φόβοι. 6 ἀλλ᾽ ὁ παρακαλῶν τοὺς ταπεινοὺς παρεκάλεσεν ἡμᾶς ὁ θεὸς ἐν τῇ παρουσίᾳ Τίτου, 7 οὐ μόνον δὲ ἐν τῇ παρουσίᾳ αὐτοῦ ἀλλὰ καὶ ἐν τῇ παρακλήσει ᾗ παρεκλήθη ἐφ᾽ ὑμῖν, ἀναγγέλλων ἡμῖν τὴν ὑμῶν ἐπιπόθησιν, τὸν ὑμῶν ὀδυρμόν, τὸν ὑμῶν ζῆλον ὑπὲρ ἐμοῦ ὥστε με μᾶλλον χαρῆναι. 8 ὅτι εἰ καὶ ἐλύπησα ὑμᾶς ἐν τῇ ἐπιστολῇ, οὐ μεταμέλομαι· εἰ καὶ μετεμελόμην, βλέπω [γὰρ] ὅτι ἡ ἐπιστολὴ ἐκείνη εἰ καὶ πρὸς ὥραν ἐλύπησεν ὑμᾶς, 9 νῦν χαίρω, οὐχ ὅτι ἐλυπήθητε ἀλλ᾽ ὅτι ἐλυπήθητε εἰς μετάνοιαν· ἐλυπήθητε γὰρ κατὰ θεόν, ἵνα ἐν μηδενὶ ζημιωθῆτε ἐξ ἡμῶν. 10 ἡ γὰρ κατὰ θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον ἐργάζεται· ἡ δὲ τοῦ κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται. 11 ἰδοὺ γὰρ αὐτὸ τοῦτο τὸ κατὰ θεὸν λυπηθῆναι πόσην κατειργάσατο ὑμῖν σπουδήν, ἀλλ᾽ ἀπολογίαν, ἀλλ᾽ ἀγανάκτησιν, ἀλλὰ φόβον, ἀλλ᾽ ἐπιπόθησιν, ἀλλὰ ζῆλον, ἀλλ᾽ ἐκδίκησιν. ἐν παντὶ συνεστήσατε ἑαυτοὺς ἁγνοὺς εἶναι τῷ πράγματι. 12 ἄρα εἰ καὶ ἔγραψα ὑμῖν, οὐχ ἕνεκεν τοῦ ἀδικήσαντος οὐδὲ ἕνεκεν τοῦ ἀδικηθέντος ἀλλ᾽ ἕνεκεν τοῦ φανερωθῆναι τὴν σπουδὴν ὑμῶν τὴν ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς ὑμᾶς ἐνώπιον τοῦ θεοῦ. 13 διὰ τοῦτο παρακεκλήμεθα.
Ἐπὶ δὲ τῇ παρακλήσει ἡμῶν περισσοτέρως μᾶλλον ἐχάρημεν ἐπὶ τῇ χαρᾷ Τίτου, ὅτι ἀναπέπαυται τὸ πνεῦμα αὐτοῦ ἀπὸ πάντων ὑμῶν· 14 ὅτι εἴ τι αὐτῷ ὑπὲρ ὑμῶν κεκαύχημαι, οὐ κατῃσχύνθην, ἀλλ᾽ ὡς πάντα ἐν ἀληθείᾳ ἐλαλήσαμεν ὑμῖν, οὕτως καὶ ἡ καύχησις ἡμῶν ἡ ἐπὶ Τίτου ἀλήθεια ἐγενήθη. 15 καὶ τὰ σπλάγχνα αὐτοῦ περισσοτέρως εἰς ὑμᾶς ἐστιν ἀναμιμνῃσκομένου τὴν πάντων ὑμῶν ὑπακοήν, ὡς μετὰ φόβου καὶ τρόμου ἐδέξασθε αὐτόν. 16 χαίρω ὅτι ἐν παντὶ θαρρῶ ἐν ὑμῖν.