1 Sepse vetë ju e dini, o vëllezër, të hyrëtë tënë te ju, sepse nuk’ u bë kot;
2 Po si hoqëm keq përpara edhe u sham, sikundrë e dini, ndë Filippe, muarëm zemërë te Perëndia ynë të flasëmë te ju ungjillin’ e Perëndisë me shumë të përpiekurë.
3 Sepse mësimi ynë nukë qe nga gënjeshtra, as nga ndyrësira, as nga kobimi;
4 Po sikundrë u provuam prej Perëndisë që na zuri besë për ungjillinë, kështu flasëmë, jo sikundrë t’u pëlqejmë njerëzet, po Perëndisë që provon zemratë tona.
5 Sepse as fialë me lajka nukë folëm ndonjëhere, sikundrë e dini, as shtimë shkak lakëmimi;
6 Perëndia është martir; as kërkuam lavdi prej njerëzish, as prej jush, as prej të tierësh, ndonëse munt t’u bëneshim juve barrë, si apostojt’ e Krishtit;
7 Po qem të butë ndër mest juve; posi mëndesha që ngroh ndë gji bijt’ e saj.
8 Kështu tuke pasurë dashuri të madhe për ju, na ka ënda t’u apëmë juve jo vetëm’ ungjillin’ e Perëndisë, po edhe shpirtratë tënë, sepse qetë të dashurë te ne.
9 Sepse e mbani mënt, o vëllezër, të lodhuritë tënë edhe mundiminë; sepse tuke punuarë dit’ e natë, që të mos i vemë barrë ndonjërit prej jush, leçitëm ungjillin’ e Perëndisë te ju.
10 Ju jeni martirë edhe Perëndia, sa me drejtëri e me udhë e me pa palavi kemi qënë te ju që besoni;
11 Sikundrë e dini, se gjithësecilinë prej jush e prosisnim edhe e ngushullonim posi ati bijt’ e ti,
12 Edhe epnim martiri, që të ecëni sikundrë vëjen te Perëndia, që u thërriti juve ndë mbëretëri e ndë lavdi të ti.
13 Përandaj edhe neve i falemi ndersë perëndisë pa pushim, se passi muartë fialën’ e Perëndisë që dëgjuatë prej nesh, e prittë atë jo si fialë njerësish, po (sikundrë është me të vërtetë), fialë Perëndie, e cila fialë vepëronetë ndër ju që besoni.
14 Sepse ju, o vëllezër, bëtë sikundrë bënë qishat’ e Perëndisë, që janë ndë Judhet mbë Jisu Krishtinë, sepse edhe ju pësuatë po ato punëra nga ata që janë prej një kombi me ju, sikundrë edhe ata prej Judhenjvet;
15 Të cilëtë vranë edhe Zotinë Jisu, edhe profitët’ [e tyre], edhe neve na ndoqnë, edhe Perëndisë s’i pëlqenjënë, edhe janë kundrë gjithë njerëzet;
16 Të cilëtë na përmbanjënë të flasëmë te kombetë që të shpëtonjënë, për të mbushurë fajet’ e tyre përherë; edhe së pastajmi harriu zemërimi mbi ata.
17 Po ne, o vëllezër, si u varfëruamë nga ju për pak kohë me faqe, jo me zemërë, nxituam më tepërë me shumë dëshërim të shohëmë faqenë tuaj.
18 Përëndaj deshëm të vimë te ju (më fort unë Pavli), edhe një herë edhe dy herë, po na përmbajti Satanaj.
19 Sepse cila është shpëresa jonë, a gëzimi, a kurora e të mburrurit? Apo nukë jeni edhe ju përpara Zotit tënë Jisu Krishtit mbë t’ ardhurit t’ati? Sepse ju jeni lavdia jonë edhe gëzimi.
Paul’s Ministry in Thessalonica
1 Αὐτοὶ γὰρ οἴδατε, ἀδελφοί, τὴν εἴσοδον ἡμῶν τὴν πρὸς ὑμᾶς ὅτι οὐ κενὴ γέγονεν, 2 ἀλλὰ προπαθόντες καὶ ὑβρισθέντες, καθὼς οἴδατε, ἐν Φιλίπποις ἐπαρρησιασάμεθα ἐν τῷ θεῷ ἡμῶν λαλῆσαι πρὸς ὑμᾶς τὸ εὐαγγέλιον τοῦ θεοῦ ἐν πολλῷ ἀγῶνι. 3 ἡ γὰρ παράκλησις ἡμῶν οὐκ ἐκ πλάνης οὐδὲ ἐξ ἀκαθαρσίας οὐδὲ ἐν δόλῳ, 4 ἀλλὰ καθὼς δεδοκιμάσμεθα ὑπὸ τοῦ θεοῦ πιστευθῆναι τὸ εὐαγγέλιον, οὕτως λαλοῦμεν, οὐχ ὡς ἀνθρώποις ἀρέσκοντες ἀλλὰ θεῷ τῷ δοκιμάζοντι τὰς καρδίας ἡμῶν. 5 οὔτε γάρ ποτε ἐν λόγῳ κολακείας ἐγενήθημεν, καθὼς οἴδατε, οὔτε ἐν προφάσει πλεονεξίας, θεὸς μάρτυς, 6 οὔτε ζητοῦντες ἐξ ἀνθρώπων δόξαν οὔτε ἀφ᾽ ὑμῶν οὔτε ἀπ᾽ ἄλλων, 7 δυνάμενοι ἐν βάρει εἶναι ὡς Χριστοῦ ἀπόστολοι, ἀλλ᾽ ἐγενήθημεν νήπιοι ἐν μέσῳ ὑμῶν. ὡς ἐὰν τροφὸς θάλπῃ τὰ ἑαυτῆς τέκνα, 8 οὕτως ὁμειρόμενοι ὑμῶν εὐδοκοῦμεν μεταδοῦναι ὑμῖν οὐ μόνον τὸ εὐαγγέλιον τοῦ θεοῦ ἀλλὰ καὶ τὰς ἑαυτῶν ψυχάς, διότι ἀγαπητοὶ ἡμῖν ἐγενήθητε. 9 μνημονεύετε γάρ, ἀδελφοί, τὸν κόπον ἡμῶν καὶ τὸν μόχθον· νυκτὸς καὶ ἡμέρας ἐργαζόμενοι πρὸς τὸ μὴ ἐπιβαρῆσαί τινα ὑμῶν ἐκηρύξαμεν εἰς ὑμᾶς τὸ εὐαγγέλιον τοῦ θεοῦ. 10 ὑμεῖς μάρτυρες καὶ ὁ θεός, ὡς ὁσίως καὶ δικαίως καὶ ἀμέμπτως ὑμῖν τοῖς πιστεύουσιν ἐγενήθημεν, 11 καθάπερ οἴδατε, ὡς ἕνα ἕκαστον ὑμῶν ὡς πατὴρ τέκνα ἑαυτοῦ 12 παρακαλοῦντες ὑμᾶς καὶ παραμυθούμενοι καὶ μαρτυρόμενοι εἰς τὸ περιπατεῖν ὑμᾶς ἀξίως τοῦ θεοῦ τοῦ καλοῦντος ὑμᾶς εἰς τὴν ἑαυτοῦ βασιλείαν καὶ δόξαν.
13 Καὶ διὰ τοῦτο καὶ ἡμεῖς εὐχαριστοῦμεν τῷ θεῷ ἀδιαλείπτως, ὅτι παραλαβόντες λόγον ἀκοῆς παρ᾽ ἡμῶν τοῦ θεοῦ ἐδέξασθε οὐ λόγον ἀνθρώπων ἀλλὰ καθώς ἐστιν ἀληθῶς λόγον θεοῦ, ὃς καὶ ἐνεργεῖται ἐν ὑμῖν τοῖς πιστεύουσιν. 14 ὑμεῖς γὰρ μιμηταὶ ἐγενήθητε, ἀδελφοί, τῶν ἐκκλησιῶν τοῦ θεοῦ τῶν οὐσῶν ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὅτι τὰ αὐτὰ ἐπάθετε καὶ ὑμεῖς ὑπὸ τῶν ἰδίων συμφυλετῶν καθὼς καὶ αὐτοὶ ὑπὸ τῶν Ἰουδαίων, 15 τῶν καὶ τὸν κύριον ἀποκτεινάντων Ἰησοῦν καὶ τοὺς προφήτας καὶ ἡμᾶς ἐκδιωξάντων καὶ θεῷ μὴ ἀρεσκόντων καὶ πᾶσιν ἀνθρώποις ἐναντίων, 16 κωλυόντων ἡμᾶς τοῖς ἔθνεσιν λαλῆσαι ἵνα σωθῶσιν, εἰς τὸ ἀναπληρῶσαι αὐτῶν τὰς ἁμαρτίας πάντοτε. ἔφθασεν δὲ ἐπ᾽ αὐτοὺς ἡ ὀργὴ εἰς τέλος.
Paul’s Desire to Visit the Church Again
17 Ἡμεῖς δέ, ἀδελφοί, ἀπορφανισθέντες ἀφ᾽ ὑμῶν πρὸς καιρὸν ὥρας, προσώπῳ οὐ καρδίᾳ, περισσοτέρως ἐσπουδάσαμεν τὸ πρόσωπον ὑμῶν ἰδεῖν ἐν πολλῇ ἐπιθυμίᾳ. 18 διότι ἠθελήσαμεν ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς, ἐγὼ μὲν Παῦλος καὶ ἅπαξ καὶ δίς, καὶ ἐνέκοψεν ἡμᾶς ὁ Σατανᾶς. 19 τίς γὰρ ἡμῶν ἐλπὶς ἢ χαρὰ ἢ στέφανος καυχήσεως – ἢ οὐχὶ καὶ ὑμεῖς – ἔμπροσθεν τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ ἐν τῇ αὐτοῦ παρουσίᾳ; 20 ὑμεῖς γάρ ἐστε ἡ δόξα ἡμῶν καὶ ἡ χαρά.