1 Edhe përpara së kremtesë pashkësë, Jisuj tuke diturë se i erdhi ora, që të shkonjë prej kësaj bote tek Ati, sepse deshi të tijtë që ishinë ndë botët, gjer së pastajmi i deshi.
2 Edhe si u bë darka (edhe dialli ndashti i kishte vënë ndë zemërë të Judhës’ Iskariotit, të birit të Simonit, që ta trathtonjë),
3 Jisuj, tuke diturë se Ati ia ka dhënë ndë duar të gjitha, edhe se dolli nga Perëndia edhe vete te Perëndia,
4 Ngrihetë nga darka, edhe svesh rrobet’e tia , edhe mori një pëlhurë të lirtë e ngjeshi vetëhen’ e ti.
5 Pastaj vë ujë ndë legen, edhe zuri t’u lanjë këmbëtë nxënëset, edhe t’ua fshinjë me pëlhurën’ e lirtë, që ishte ngjeshurë.
6 Vien pra te Simon Pietri; edhe ay i thotë: “Zot, ti më lan këmbëtë?”
7 Jisuj u përgjeq e i tha: “Atë që bënj unë, ti nuk’ e di ndashti, po do ta njohç pastaj.”
8 Pietri i thotë: “Nukë do të më lanjç këmbëtë për gjithë jetënë.” Jisui iu përgjeq: “Ndë mos t’i lafsha, s’ke piesë me mua.
9 Simon Pietri i thotë: “Zot, jo këmbët’ e mia vetëmë, po edhe duartë, edhe kryetë.”
10 Jisuj i thotë: “Ay që ësht’ i larë s’ka nevojë veç të lanjë këmbëtë, sepse është gjith’ i qëruarë; edhe ju jeni të qëruarë, po jo të gjithë.”
11 – Sepse e dinte atë që do ta trathtonte; përandaj tha: “Nukë jeni të gjithë të qëruarë.”
12 Passi u lau pra atyre këmbëtë, edhe mori rrobet’ e tia, ndenji përsëri, e u tha atyre: “E dini se ç’u bëra juve?
13 Ju më thërrisni: Mësonjës edhe Zot; edhe mirë thoni, sepse jam.
14 Nd’ u lava pra juve këmbëtë unë Zoti edhe Mësonjësi, edhe ju duhetë t’i lani këmbëtë njëri tiatërit.
15 Sepse u lashë shëmbëllesë, që të bëni edhe ju, sikundrë u bëra unë juve.
16 Me të vërtetë, me të vërtetë po u them juve, se shërbëtori nuk’ është më i math se i zoti, as i dërguari më i math se ay që e ka dërguarë.
17 Ndë i dini këto, jeni të lumurë, ndë i bëni.
18 Nukë them këto për ju të gjithë; unë di cilëtë kam sgjedhurë; po që të mbushetë shkronja: “Ay që hante bukënë bashkë me mua, ngriti thundrën’ e ti kundrë meje”.
19 Që ndashti po u them juve këtë, përpara se të bënetë, që të besoni, kur të bënetë, se unë jam.
20 Me të vërtetë, me të vërtetë po u them juve, ay që pret atë që të dërgonj unë , ka priturë mua; edhe ay që të më presë mua, ka pritur’ atë që më dërgoj.”
21 Jisuj passi tha këto, iu droth shpirti, edhe martirisi e tha: “Me të vërtetë, me të vërtetë po u them juve, se një prej jush do të më trathtonjë.”
22 Nxënësitë pra shikoninë njëri tiatrinë, e s’dininë për cilinë thotë.
23 Edhe një nga nxënësit’ e ati ishte pështeturë ndë gjit të Jisujt, të cilinë Jisuj e donte.
24 Simon Pietri pra i bëri me shenjë, që ta pyesë, cili ësht’ ay, për të cilinë thotë.
25 Edhe ay ra mbë kraharor të Jisujt, e i thotë: “Zot, cili ësht’ ay ?”
26 Jisuj përgjigjetë: “Ay është, që unë kur të ngjyenj kafshatënë t’i ap.” Edhe ngjeu kafshatënë, e ia ep Judhës’ Iskariotit, të birit Simonit.
27 Edhe pas kafshatësë, atëhere Satanaj hyri tek ay. Jisuj pra i thotë: “Ç’ke për të bërë, bëje shpejt.”
28 Edhe asndonjë prej atyreve që ishinë ndenjurë ndë mësallë nuk’ e kupëtoj këtë fialë, përse i tha.
29 Sepse ca kujtoninë se Jisuj i thotë: “Blij ç’na duhetë për të kremtenë”, edhe t’u apë ndonjë gjë të vobeqet; sepse Judha kishte kuletën’ e aspravet.
30 Ay pra si mori kafshatënë, dolli jashtë përnjëherë; edhe ishte natë.
31 Si dolli pra ay , Jisuj thotë: “Ndashti u lavdua i bir’ i njeriut, edhe Perëndia u lavdua nd’atë.
32 Ndë u lavdua Perëndia nd’ atë, edhe Perëndia do ta lavdonjë ndë vetëhet të ti, edhe përnjëherë do ta lavdonjë.
33 Dielmthit’ e mi, edhe pakëzë jam bashkë me ju. Do të më kërkoni; edhe sikundrë u thashë Judhenjet, se: Atie ku vete unë, ju s’munt të vini, po ua them ndashti edhe juve.
34 U lë juve një porosi të re: Të doni njëri tiatrinë, sikundrë un’ u desha juve, edhe ju të doni njëri tiatrinë.
35 Prej kësaj do t’u njohënë juve të gjithë, se jeni nxënësit’ e mi, ndë qoftë se keni dashuri njëri mbë tiatrinë.”
36 Simon Pietri i thotë: “Zot, ku vete?” Jisuj iu përgjeq: “Atie ku vete unë , ti s’munt të më vinjç prapa ndashti; po pastaj do të më vinjç prapa.”
37 Pietri i thotë: “Zot, përse nukë munt të të vinj prapa ndashti? Do të vë jetënë time për tyj.”
38 Jisuj iu përgjeq: “Jetënë tënde do të vëç për mua? Me të vërtetë, me të vërtetë po të them tyj: Nukë do të këndonjë gjeli, gjersa të më mohonjç tri herë.”
1 Now before the feast of the passover, when Jesus knew that his hour was come that he should depart out of this world unto the Father, having loved his own which were in the world, he loved them unto the end. 2 And supper being ended, the devil having now put into the heart of Judas Iscariot, Simon’s son , to betray him; 3 Jesus knowing that the Father had given all things into his hands, and that he was come from God, and went to God; 4 He riseth from supper, and laid aside his garments; and took a towel, and girded himself. 5 After that he poureth water into a bason, and began to wash the disciples’ feet, and to wipe them with the towel wherewith he was girded. 6 Then cometh he to Simon Peter: and Peter saith unto him, Lord, dost thou wash my feet? 7 Jesus answered and said unto him, What I do thou knowest not now; but thou shalt know hereafter. 8 Peter saith unto him, Thou shalt never wash my feet. Jesus answered him, If I wash thee not, thou hast no part with me. 9 Simon Peter saith unto him, Lord, not my feet only, but also my hands and my head. 10 Jesus saith to him, He that is washed needeth not save to wash his feet, but is clean every whit: and ye are clean, but not all. 11 For he knew who should betray him; therefore said he, Ye are not all clean. 12 So after he had washed their feet, and had taken his garments, and was set down again, he said unto them, Know ye what I have done to you? 13 Ye call me Master and Lord: and ye say well; for so I am. 14 If I then, your Lord and Master, have washed your feet; ye also ought to wash one another’s feet. 15 For I have given you an example, that ye should do as I have done to you. 16 Verily, verily, I say unto you, The servant is not greater than his lord; neither he that is sent greater than he that sent him. 17 If ye know these things, happy are ye if ye do them.
18 ¶ I speak not of you all: I know whom I have chosen: but that the scripture may be fulfilled, He that eateth bread with me hath lifted up his heel against me. 19 Now I tell you before it come, that, when it is come to pass, ye may believe that I am he . 20 Verily, verily, I say unto you, He that receiveth whomsoever I send receiveth me; and he that receiveth me receiveth him that sent me. 21 When Jesus had thus said, he was troubled in spirit, and testified, and said, Verily, verily, I say unto you, that one of you shall betray me. 22 Then the disciples looked one on another, doubting of whom he spake. 23 Now there was leaning on Jesus’ bosom one of his disciples, whom Jesus loved. 24 Simon Peter therefore beckoned to him, that he should ask who it should be of whom he spake. 25 He then lying on Jesus’ breast saith unto him, Lord, who is it? 26 Jesus answered, He it is, to whom I shall give a sop, when I have dipped it . And when he had dipped the sop, he gave it to Judas Iscariot, the son of Simon. 27 And after the sop Satan entered into him. Then said Jesus unto him, That thou doest, do quickly. 28 Now no man at the table knew for what intent he spake this unto him. 29 For some of them thought, because Judas had the bag, that Jesus had said unto him, Buy those things that we have need of against the feast; or, that he should give something to the poor. 30 He then having received the sop went immediately out: and it was night.
31 ¶ Therefore, when he was gone out, Jesus said, Now is the Son of man glorified, and God is glorified in him. 32 If God be glorified in him, God shall also glorify him in himself, and shall straightway glorify him. 33 Little children, yet a little while I am with you. Ye shall seek me: and as I said unto the Jews, Whither I go, ye cannot come; so now I say to you. 34 A new commandment I give unto you, That ye love one another; as I have loved you, that ye also love one another. 35 By this shall all men know that ye are my disciples, if ye have love one to another.
36 ¶ Simon Peter said unto him, Lord, whither goest thou? Jesus answered him, Whither I go, thou canst not follow me now; but thou shalt follow me afterwards. 37 Peter said unto him, Lord, why cannot I follow thee now? I will lay down my life for thy sake. 38 Jesus answered him, Wilt thou lay down thy life for my sake? Verily, verily, I say unto thee, The cock shall not crow, till thou hast denied me thrice.