1 Sepse e dimë, se ndë prishtë shtëpia jonë e balttë e kësaj tende, kemi tiatërë ndërtesë prej Perëndisë, një shtëpi bërë pa dorë e të pasosurë ndë qiejet.
2 Sepse ndë këtë tendë neve psherëtimë, tuke dëshëruarë të veshmë përsipër atë shtëpinë tonë që është nga qielli.
3 Ndë qoftë se kemi veshur’atë , s’do të gjëndemi sveshurë.
4 Sepse neve që jemi ndë këtë tendë, pshërëtimë prej së rëndësë, sepse s’duam ta sveshmë, po ta veshmë përsipër, që të përpihet’ ajo që është’e mortëshime prej jetësë.
5 Edhe ay që na bëri për këtë të tillë punë, është Perëndia, që na dha edhe kaparin’ e Frymësë.
6 Tuke pasurë pra zemërë përherë, edhe tuke diturë, se gjersa rrimë ndë trupt, jemi larg nga Zoti;
7 (Sepse ecëjmë me besë, e jo me faqe).
8 Përandaj kemi zemërë edhe na pëlqen më tepërë të jemi lark nga trupi, e të jemi afërë Zotit.
9 Edhe përandaj përpiqemi, a tuke qënë lark, a tuke qën’ afërë, të jemi të pëlqyerë tek ay.
10 Sepse neve të gjithë gjan të dukemi përpara gjykatësë Krishtit, që të shpagunetë gjithësecili për ato punë që janë punuarë nga trupi, a të mirë, a të ligë.
11 Tuke diturë pra frikën’ e Zotit, njerëzëvet ua mbushmë mëndëjenë, po te Perëndia jemi të shpërfaqurë; shpërenj se edhe ndë ndërgjegjëjet tuaj jemi të shpërfaqurë.
12 Sepse nukë ndorëzojmë vetëhenë tonë përsëri te ju, po u apëmë juve shkak të mburremi për neve, që të keni ç’t’u thoni atyre që mburrenë me faqe, e jo me zemërë.
13 Sepse a se jemi jashtë mënç, për Perëndinë jemi, a se jemi ndër mënt, për ju jemi.
14 Sepse dashuria e Krishtit na shtrëngon; sepse këtë e gjykojmë, se ndë vdiq një për të gjithë, vallë të gjithë vdiqnë?
15 edhe vdiq për të gjithë, që të mos rronjënë më për vetëhen’ e tyre ata që rronjënë, po për atë që vdiq edhe u ngjall për ata.
16 Përandaj neve që ndashti e paskëtaj s’njohëmë asndonjë pas mishit; edhe ndonëse njohëm Krishtinë pas mishit, po ndashti më s’e njohëmë.
17 Përandaj ndë qoftë ndonjë mbë Krishtinë, kyj është ndërtes’ e re; të vietëratë shkuanë, ja të gjitha tek u bënë të ra.
18 Edhe të gjitha janë prej Perëndisë, që na pajtoj me vetëhen’ e ti me anë të Jisu Krishtit, edhe na dha shërbesën’e pajtimit;
19 Se Perëndia ishte mbë Krishtinë, tuke pajtuarë botënë me vetëhen’ e ti, pa ua njohurë atyre fajetë; edhe vuri ndër ne fialën’ e pajtimit.
20 Ndashti pra lajmësojmë për Krishtinë, sikurse t’u lutej juve Perëndia me anë tonë; u lutemi juve pra për Krishtinë, pajtohi me Perëndinë.
21 Sepse Perëndia bëri fajtuar për ne atë që s’njohu faj, që të bënemi drejtëria e Perëndisë prej ati.
1 For we know that if our earthly house of this tabernacle were dissolved, we have a building of God, an house not made with hands, eternal in the heavens. 2 For in this we groan, earnestly desiring to be clothed upon with our house which is from heaven: 3 If so be that being clothed we shall not be found naked. 4 For we that are in this tabernacle do groan, being burdened: not for that we would be unclothed, but clothed upon, that mortality might be swallowed up of life. 5 Now he that hath wrought us for the selfsame thing is God, who also hath given unto us the earnest of the Spirit. 6 Therefore we are always confident, knowing that, whilst we are at home in the body, we are absent from the Lord: 7 (For we walk by faith, not by sight:) 8 We are confident, I say , and willing rather to be absent from the body, and to be present with the Lord. 9 Wherefore we labour, that, whether present or absent, we may be accepted of him. 10 For we must all appear before the judgment seat of Christ; that every one may receive the things done in his body, according to that he hath done, whether it be good or bad.
11 Knowing therefore the terror of the Lord, we persuade men; but we are made manifest unto God; and I trust also are made manifest in your consciences. 12 For we commend not ourselves again unto you, but give you occasion to glory on our behalf, that ye may have somewhat to answer them which glory in appearance, and not in heart. 13 For whether we be beside ourselves, it is to God: or whether we be sober, it is for your cause. 14 For the love of Christ constraineth us; because we thus judge, that if one died for all, then were all dead: 15 And that he died for all, that they which live should not henceforth live unto themselves, but unto him which died for them, and rose again. 16 Wherefore henceforth know we no man after the flesh: yea, though we have known Christ after the flesh, yet now henceforth know we him no more. 17 Therefore if any man be in Christ, he is a new creature: old things are passed away; behold, all things are become new. 18 And all things are of God, who hath reconciled us to himself by Jesus Christ, and hath given to us the ministry of reconciliation; 19 To wit, that God was in Christ, reconciling the world unto himself, not imputing their trespasses unto them; and hath committed unto us the word of reconciliation. 20 Now then we are ambassadors for Christ, as though God did beseech you by us: we pray you in Christ’s stead, be ye reconciled to God. 21 For he hath made him to be sin for us, who knew no sin; that we might be made the righteousness of God in him.