1 Apo nuk’ e dini, o vëllezër (sepse u flas atyre që njohënë nom), se nomi ka pushtet mbë njerinë sa kohë rron?
2 Sepse gruaja e martuar’ është lidhurë nga nomi me burrinë që rron; po ndë vdektë burri, sgjidhetë nga nomi burrit.
3 Kur rron burri pra, ndë u bashkoftë me tiatër burrë, do të jetë kurvë; po ndë vdektë burri, ësht’e liruarë nga nomi, që të mos jetë kurvë, ndë u bashkoftë me tiatër burr.
4 Përandaj, vëllezërit’ e mi, edhe ju jeni të vdekurë te nomi me anët të trupit Krishtit, që të bashkonemi me tiatër, me atë që u ngjall prej së vdekurish, që të bëjmë pemë te Perëndia.
5 Sepse kur jeshëm ndë misht, pësimet’ e fajevet, që ishinë prej nomit, punoninë ndër mishërat tana, që të bëjmë pemë ndë vdekëjet.
6 Po ndashti u sgjithmë nga nomi, passi vdiq ajo gjë që jeshëm pushtuarë; prej asaj që të punojmë pas frymësë re, e jo pas shkronjësë vietërë.
7 Ç’do të themi pra? Nomi është faj? Qoftë lark; po fajinë nuk’ e njoha, vetëmë nga nomi; sepse edhe dëshërimnë nukë do ta njihnjam, ndë mos thoshte nomi: “Mos dëshërojsh”.
8 Edhe faji si mori shkak prej porosisë, bëri tek unë çdo farë dëshërimi; sepse pa nom ësht’ i vdekurë.
9 Edhe unë rronjam një herë pa nom; po kur erdhi porosia, rroji përsëri faji, e unë vdiqa.
10 Edhe ajo porosia që u dha për jetë, ajo u gjënt tek unë për vdekëje.
11 Sepse faji, mori shkak prej porosisë, e më gënjeu, edhe me anë t’ asaj më vrau.
12 Përandaj nomi ësht’ i shënjtëruarë, edhe porosia e shënjtëruar’ edhe e drejtë edhe e mirë.
13 Ajo gjë pra që ësht’ e mirë u bë tek unë vdekëje? Qoftë lark; po faji, që të duketë faj, bëri tek unë vdekëje me anë të gjësë mirë, që të bënetë fort teprë fajtuar faji. me anë të porosisë.
14 Sepse e dimë se nomi ësht’ i frymësë; unë jam i mishtë, shiturë ndënë fajinë.
15 Sepse atë që punonj, nuk’e njoh; sepse nukë punonj atë që dua, po bënj atë që kam mëri.
16 Edhe ndë bëfsha atë që nukë dua, jam me një fialë me nomnë, se ësht’ i mirë.
17 Po ndashti unë nukë bënj më këtë, po ay faji që rri tek unë.
18 Sepse e di, se nukë rri tek unë (dua me thënë ndë misht tim), një gjë e mirë; sepse të dashuritë gjëndetë tek unë, po të punonj të mirënë nuk’ e gjenj.
19 Sepse nukë bënj atë të mirënë që dua, po punonj atë të keqenë që nukë dua.
20 Ndë qoftë se bënj pra atë që nukë dua, nuk’ e punonj unë më atë, po ay faji që rri tek unë.
21 Gjenj pra këtë nom, se kur dua unë të bënj të mirënë, gjëndetë tek un’ e liga.
22 Sepse më ka ënda nomin’ e Perëndisë që është pas njeriut përbrënçim.
23 Po shoh një tiatër nom ndër mishrat’ e mi që lëfton kundrë nomit mëndëjesë sime, edhe më skllavos ndë nomt të fajit që është ndër mishrat’ e mi.
24 Mieri unë njeriu! Kush do të më shpëtonjë nga kyj trup i vdekëjesë?
25 Falem ndersë Perëndisë me anë të Zotit tënë Jisu Krishtit. Unë pra me mënt i shërbenj nomit Perëndisë; po me mishinë i shërbenj nomit fajit.