1 Edhe pashë mbë të diathtët ati që ishte ndenjurë mbë front një vivli shkruarë përbrënda e përjashta, vulosurë me shtatë vula.
2 Edhe pashë një ëngjëll të fortë tuke leçiturë me zë të math: “Cili ësht’ i zoti të hapë vivlinë, edhe të sgidhë vulat’ e asaj?”
3 Edhe asndonjë nukë munte ndë qiell, as as mbë dhet, as ndënë dhet, të hapë vivlinë, as ta shohë.
4 Edhe unë klanjam shumë, sepse asndonjë nuk’ u gjënt i zoti të hapë (e të këndonjë) vivlinë, as ta shohë.
5 Edhe një nga pleqtë më thotë: “Mos klaj; ja te mundi leoni që është prej farësë Judhësë, rrënja e Dhavidhit, të hapë vivlinë, edhe të sgjidhë të shtatë vulat’ e asaj.”
6 Edhe pashë, edhe ja ndë mes të fronit edhe të katrë shtësëvet, edhe ndë mes të pleqvet një Qënq që po rrinte posi i therurë, edhe kishte shtatë brirë, edhe shtatë sy, të cilatë janë të shtatë frymat’ e Perëndisë që janë dëshmuarë ndëpër gjithë dhenë.
7 Edhe erdhi e mori vivlinë prej së diathtash’ ati që ishte ndenjurë mbi front.
8 Edhe kur mori vivlinë, të katrë shtësët edhe të njëzet e katrë pleqtë ranë përpara Qëngjit, që kishinë gjithësecili qithara e kupa t’arta mbushurë me qemëra, të cilëtë janë të falurat’ e shënjtorëvet.
9 Edhe këndonjinë një kënkë të re, tuke thënë: “I vëlyerë je të marrç vivlinë, edhe të hapç vulat’ e asaj; sepse u there, edhe na shpërbleve te Perëndia me gjakunë tënt, prej çdo fare e gluhe e llauzi e kombi.
10 Edhe na bëre mbëretër e priftërë te Perëndia ynë; edhe do të mbëretërojmë mbi dhet.
11 Edhe pashë, edhe dëgjova një zë shumë ëngjëjsh përqark fronit edhe shtësëvet edhe pleqvet; edhe numëri atyreve ishte me milëra milërash, e me dhietë milëra dhietë milërash,
12 Që thoshinë me zë të math: “I vëlyer’ është Qëngji i therurë të marrë fuqin’ e pasëjen’ e diturin’ e forcën’ e nderin’ e lavdin’ e bekimnë.” —
13 Edhe çdo kriesë që është ndë qiell, e mbë dhet, e ndënë dhet, e sa janë ndë det, edhe gjithë ato që janë nd’ ata, dëgjova që thoshinë: “Mb’atë që është ndenjurë mbë front edhe mbë Qëngjinë qoftë bekimi e nderi e lavdia e pushteti ndë jetët të jetëvet.”
14 Edhe të katrë shtësëtë thoshinë: Amin; (edhe të njëzet e katrë) pleqtë ranë edhe u falnë (ati që rron ndë jetët të jetëvet).