1 Edhe pashë, edhe ja një Qënq te rrinte mbi malt të Sionit, edhe bashkë me atë ishinë një qint e dyzet e katrë milë që kishinë shkruarë ndë ballërat të tyre emërin’ e t’et ati.
2 Edhe dëgjova një zë nga qielli posi zë shumë ujërash, edhe posi zë bumbullime së madhe; edhe dëgjova një zë qitharorësh që qitharisninë me qitharat’ e tyre.
3 Edhe këndoninë (posi) një kënkë të re përpara fronit, edhe përpara katrë shtësëvët edhe pleqvet; edhe asndonjë s’munt të merrte vesh kënkënë, veçe të një qint e dyzet e katrë milë vetë , që ishinë blerë nga dheu.
4 Këta jan’ ata që nuk’ u ndyrnë me gra, sepse janë të virgjërë; këta jan’ata që i venë prapa Qëngjit atie ku të vejë; këta u blenë nga njerëzitë, që janë pemë e parë te Perëndia edhe te Qëngji.
5 Edhe ndë gojët t’atyreve nuk’ u gjënt kobim, sepse janë faqe-bardhë (përpara fronit Perëndisë).
6 Edhe pashë një tiatër’ ëngjëll tuke fluturuarë ndë mes të qiellit, që kishte ungjillin’ e pasosurë, që t’u ungjillëzonjë atyreve që rrinë mbë dhet, edhe mbë çdo komb’ e farë e gluhë e llaus.
7 E thoshte me zë të math: “Kini frikë Perëndisë, edhe epni lavdi ati, sepse erdhi ora e gjyqit ati; edhe iu falni ati që bëri qiellin’ e dhen’ e detin’ e kronjt’ e ujëravet.”
8 Edhe një tiatër’ ëngjëll vate prapa, e thoshte: “Ra, ra Vavyllona”(qyteteja) e madhe; sepse ujiti gjithë kombetë me verën’ e zemërimit kurvërisë saj.”
9 Edhe një ëngjëll i tretë vate prapa atyreve, tuke thënë me zë të math: “Kush t’i faletë bishësë edhe ikonës’ asaj, edhe të marrë shenjënë ndë ball të ti a mbë dorët të ti,
10 Edhe ay do të pijë nga vera e zemërimit Perëndisë, që është derdhurë pa përzierë ndë potir të zemërimit ati; edhe do të mundonetë me ziarr e me squfur përpara ëngjëjvet shënjtëruar’ edhe përpara Qëngjit.
11 Edhe tymi i mundimit atyreve hipën ndë jetët të jetëvet; edhe s’kamë të prëjturë dit’ e natë ata që i falenë bishësë edhe ikonës’ asaj, edhe kur merr shenjën e emërit asaj.
12 Këtu është durimi i shënjtorëvet; këtu janë ata që ruanjënë porosit’ e Perëndisë edhe besën’ e Jisujt.”
13 Edhe dëgjova një zë nga qielli që (më) thoshte: “Shkruaj: Lum ata të vdekurë që vdesënë mbë Zotinë që tashi. Po, thotë Fryma, që të prëhenë nga mundëjet’ e tyre; edhe punërat’ e atyre u venë prapa atyreve.”
14 Edhe pashë, edhe ja një re e bardhë, edhe mbi ret ishte ndenjurë një që shëmbëllente posi bir njeriu, edhe kishte mbi kryet të ti një kurorë t’artë, edhe ndë dorë të ti një drapër të prehëtë.
15 Edhe një tiatër’ ëngjëll dolli nga tempulli tuke thërriturë me zë të math mb’atë që ishte ndenjurë mbi ret: “Dërgo drapërinë tënt, edhe korr; sepse (të) erdhi ora të korrç, sepse u tha të korrët’ e dheut.”
16 Edhe ay që ishte ndenjurë mbi ret vuri drapërin’ e ti mbi dhet; edhe dheu u korr.
17 Edhe një tiatër’ ëngjëll dolli nga tempulli që është ndë qiell, edhe kishte edhe ay një drapër të prehëtë.
18 Edhe një tiatër’ ëngjëll dolli nga theroreja, i cili kishte pushtet mbi ziarrt; edhe thërriti me zë të math mb’ atë që kishte drapërin'’e prehëtë, tuke thënë: “Dërgo drapërinë tënt të prehëtinë, edhe vil rrusht’ e vështit dheut, sepse u poqnë rrusht’ e ati.”
19 Edhe ëngjëlli vuri drapërin’ e ti ndë dhet, edhe voli vështin’ e dheut, edhe hodhi rrushtë ndë tirët të madhe të zemërimit Perëndisë.
20 Edhe tira u shtyp përjashta qytetësë, edhe dolli gjak nga tira gjer mbë frerat të kuajvet, gjer një milë e gjashtë qint stadhe lark .
Krie e katërmbëdhjetëtë
1 E vura re, e ja një qengj që rrij ndë mal të Sionit, e bashkë me të njëqind e dizet e katër mijë krerë, që kishnë shkruarë ëmërin’ e babait së tij ndë ballëra së ture.
2 E digjova një zë nga qielli si gjëmim të shumë ujëravet, e si një zë bumbullimësë madhe. E zënë që digjova posi t’ature që qitharisjënë me qithara të ture.
3 E që këndoijnë posi një këngë të re përpara fronit, e përpara të katër kafshëvet, e të pleqet. E ndonjë nukë mund të mpson atë këngë, përveçe ature njëqind e dizet e katër mijëvet, ata që qenë blerë nga dheu.
4 Këta janë ata që nukë janë molepsurë me gra; sepse janë partheno. Këta jan’ ata që venë pas qengjit tekdo që vete. Këta janë blerë nga njerëzitë protollogo të Perndisë e të qengjit.
5 Edhe mbë gojë të ture nuk’ u gjënd gënjeshtrë; sepse janë të pafaj përpara fronit së Perndisë.
6 E paçë një tjetër Ëngjëll, që fluturon ndëpërmes të qiellit, që kish ungjill’ e pasosurë, për të vangjelisurë ata që rrijnë mbi dhe, edhe çdo milet, edhe çdo fili, e gjuhë, e llao.
7 E thosh me zë të madh: Kini frikën’ e Perndisë, e lëvdoni atë, sepse erdhi koha e gjuqit së tij, e fali atij që bëri qiellinë, edhe dhenë, edhe detnë, edhe kronjërat’ e ujëravet.
8 E një tjatër Ëngjëll erdhi pas, e tha: Ra, ra, Vavillona, quteti i madh, që potisi me verë të urgjisë kurvërisë saj gjithë miletetë.
9 E një Ëngjëll i tretë u vin pas ature, tuke thënë me zë të madh: Kush të jetë falurë bishësë, a konismësë saj, a të ketë marrë nishanë mbë ballë të tij, a mbë dorë të tij.
10 Edhe ai do të pijë nga vera e urgjisë Perndisë, e nakatosurë me verë shqeto ndë potir t’urgjisë tij; e do të mundonetë me zjar e shqufur përpara Shënjtorëvet ëngjëj, e përpara qengjit.
11 E timi i mundimit së ture ngrihetë lart mbë jetë pas jetet; e nukë kanë të prëjturë dit’ e natë ata që falenë bishësë edhe konismësë saj, edhe kush të marrë nishanë e ëmërit saj.
12 Këtu qëndron durimi i Shënjtorëvet; këtu i aturevet që ruajnë porsit’ e Perndisë, edhe besën’ e Iisuit.
13 E digjova zë nga qielli, që më thosh mua: Shkruaj: Lum të vdekuritë, që vdesënë mbë Zonë që këtej e tutje. Vërtet, thotë Shpirti, që të prëhenë nga zahmetet’ e ture; sepse punët’ e ture venë pas suresh.
14 E vura re, e ja, një mjergullë e bardhë, e sipër mbi mjergullë rrij një që gjan me bir’ e njeriut, që kish mbë krie të tij një kurorë t’artë, e mbë dorë të tij një drapër të prëhurë.
15 E një tjatër Ëngjëll dolli nga naoi tuke thirrturë me zë të madh, atij që rrij mbi mjergullë: Dërgo drapërinë tënd, e kuarr. Sepse erdhi koha të kuarrç tij, se u tha të korrët’ e dheut.
16 E ai që rrij mbi mjergullë, vuri drapërin’ e tij mbi dhe; e u kuarr dheu.
17 E një tjatër Ëngjëll dolli nga naoi që është ndër qiell, e kish edhe ai një drapër të prëhurë.
18 E një tjatër Ëngjëll dolli nga thisiastiri, e ish që kish urdhër mbi zjar. E thirri me një zë të madh, atij që kish drapërinë e prëhurë, e i tha: Dërgo drapërinë tënd të prëhurinë, e vil rrusht’ e vështit së dheut; sepse u poqnë rrusht’ e tij.
19 E vuri Ëngjëlli drapërin’ e tij ndë dhe, e voli veshtin’ e dheut, e rrusht’ i vuri ndë patitir të madh të urgjisë Perndisë.
20 E patitiri u shkel përjashta qutetit; e dolli gjak nga patitiri ngjera mbë frë të kuajet, ngjera një mijë e gjashtëqind stadhe.