1 U thoshte edhe nxënëset ti:
“Ishte një njeri i pasurë që kishte një qivernitar; edhe i kallëzuanë keq për atë , se shpërndan gjën’ e ati.
2 Edhe ay e thirri e i tha: Ç’është këjo që ndigjonj për ty? Ep llogarin’ e qivernisë sate; sepse nukë do të munç më të qiverniç.
3 Atëhere qivernitari tha me vetëhen’ e ti: Ç’do të bënj, se im zot po më heq nga qivernia? Të rëmonj nukë munt, të lypënj kam turp.
4 U kujtuash ç’të bënj, që të më presënë ndëpër shtëpit të tyre, kur të hiqem nga qivernia.
5 Edhe thirri përanë një nga një detorët’ e të zot, e i thoshte të parit: Sa detyrë i ke tim zot?
6 Edhe ay tha: Një qint bucela vaji. Edhe ay i tha: Merr kartënë tënde, edhe rri e shkruaj shpejt pesë-dhietë.
7 Pastaj i tha një tietri: Po ti sa detyrë i ke? Edhe ay tha: Një qint matësa gruri. I thot’ edhe ati: Merr kartënë tënde, edhe shkruaj tetë-dhietë.
8 Edhe i zoti e lavdoj qivernitarin’ e paudhë, sepse punoj me mënt; sepse të bijt’ e kësaj jete janë më të mënçim ndë brest të tyre, se të bijt’ e dritësë.
9 Edhe unë po u them juve: Ziri miq për vetëhenë tuaj nga mamonaj paudhërisë, që t’u presënë juve ndë tendat të jetësë pasosurë, kur të ngrihi së këtejmi.
10 Ay që është besëtar mbë të pakënë, është besëtar edhe mbë të shumënë, edhe ay që është i paudhë mbë të pakënë, është i paudhë edhe mbë të shumënë.
11 Ndë qoftë pra se s’u bëtë besetarë mbë të paudhinë mamona, kush do t’u zërë besë juve për të vërtetënë gjë?
12 Edhe ndë qoftë, se nuk’ u bëtë besëtarë mbë të huajënë, kush do t’u apë juve tuajënë?
13 Asndonjë shërbëtor nukë munt t’u shërbenjë dy zotërive; sepse a njërinë do t’e mërzitnjë, edhe tiatrinë do t’e dojë; a pas njërit do të ngjitetë, edhe tiatrinë do t’e hedhë tej. Nukë muntni t’i shërbeni Perëndisë edhe mamonajt.”
14 Edhe Farisenjtë që ishinë dorë-shtrenjtë ndigjoninë këto të gjitha, edhe e përqeshinë.
15 Edhe ay u tha atyre: Ju jeni ata që nxirni vetëhenë tuaj të drejtë përpara njerëzish; po Perëndia njeh zemratë tuaja; sepse ajo gjë që ësht’ e lartë ndër njerëzit, përpara Perëndisë ësht’ e ndyrë.
16 Nomi edhe profitëtë kanë qënë gjer ndë kohët të Joannit; që atëhere epetë zër’ i mirë për mbëretërin’ e Perëndisë, edhe gjithësecili nxitonetë të hynjë nd’atë.
17 Edhe më kollaj është të shkonjë qielli edhe dheu, se të bierë poshtë një pikë nga nomi.
18 Kushdo që lëshon gruan’ e ti, edhe martonetë me një tiatrë, kurvëron; edhe kushdo që martonetë me grua të lëshuarë prej burrit, kurvëron.
19 Edhe një njeri ishte i pasurë, edhe vishej me porfirë e me stoli të kuqe, tuke gëzuarë përditë ndriçim.
20 Ishte edhe një i vobek që e kish emrinë Llazar, i cili dergjej përanë derës’ ati plot me plagë.
21 Edhe dëshëronte të nginjej me thërrimetë që bijnë nga truvez’ e të pasurit; po edhe qentë vininë e lëpininë plagët’ e ati.
22 Edhe ay i vobeku vdiq, edhe u pru nga ëngjëjtë ndë gjit të Avraamit. Vdiq edhe i pasuri, edhe u kall ndë varr.
23 Edhe ndë hadhë atie ku ishte ndër mundime, ngriti syt’ e ti, e sheh Avraamnë prej së largu, edhe Llazarinë ndë gjit t’ati.
24 Edhe ay thërriti e tha: “O atë Avraam, përdëlle-më, edhe dërgo Llazarinë, që të ngjyenjë majën’ e gishtit të ti ndë ujë, edhe të më ftohnjë gjjuhënë, sepse po mundonem ndë këtë flakë.”
25 Po Avraami i tha: “O dialë, kujtonu, se ti more të mirat’ e tua ndë jetët tënde, edhe Llazari kështu mori të këqiatë; edhe tashti kyj prëhetë, e ti mundone.
26 Edhe mbi gjithë këto, ndërmest jush e nesh është ngulurë një gropë e madhe, që të mos muntnjën’ ata që duanë të shkonjënë së këtejmi ndër ju, as ata që duanë të shkonjënë së andejmi ndër ne.”
27 Edhe ay tha: “Të lutem pra, o atë, të dërgonjç atë ndë shtëpit të tim et;
28 Sepse kam pesë vëllezërë, që t’u rrëfenjë atyre, të mos vinjën’ edhe ata ndë këtë vënt të mundimit.”
29 Avraami i thotë: “Kanë Mojsinë edhe profitëtë; le t’u ndigjonjën’ atyre.”
30 Edhe ay tha: “Jo, o atë Avraam; po ndë vaftë ndonjë nga të vdekuritë tek ata, do të pendonenë.”
31 Edhe ay i tha: “Ndë qoftë se nukë ndigjonjënë Mojsinë edhe profitëtë, as ndë u ngjalltë ndonjë nga të vdekuritë, s’kanë për të zënë besë.”
Krie e gjashtëmbëdhjetëtë
1 E thoshte edhe ndë mathitit’ e tij: Një njeri qe i pasurë; ai kishte një konom; e atë e kallëzuanë tek ai se i përhap gjën’ e tij.
2 E si e thirri atë, i thot’ atij: Ç’është këjo që digjoj për ti? Ep llogarin’ e konomllëkut sit, se nukë mund të konomiç sot di parë.
3 E konomi thotë me vetëhe të tij: Ç’të bëj, se zoti im do të më nxjerë mua nga puna? Të rrëmoj nukë mund, të lipëj më vjen turp.
4 Kupëtova se ç’të bëj, që kur të dal nga konomllëku të më dheksjënë ndë shtëpira të ture.
5 E si thirri afër një nga një borçlit’ e zotit së tij, i thotë së parit: Sa i do zotit sim?
6 Edhe ai i thotë: Njëqind bucela vaj. E i thot’ atij: Merr kartënë tënde, e rri e shkruaj shpejt: pesëdhjetë.
7 Pasandaj i thotë tjetërit: E tij sa i do? Edhe ai i thotë: Njëqind matësë grurë. E i thot’ atij: Merr kartënë tënde, e shkruaj: tetëdhjetë.
8 E e mburi zoti konomn’ e pabesë, se bëri me mënd. Sepse të bijt’ e kësaj jetet janë ndë brez të ture më të mënçurë se të bijt’ e dritësë.
9 E unë u thom juvet: Bëni miq nga gjëri i adhiqisë; që kur të vdisni t’u dheksjënë juvet ndë tendëra të pasosura.
10 Ai që ësht’ i besësë ndë të pakënë, ësht’ i besësë edhe ndë të shumënë. E ai që ësht’ i shtrëmbërë ndë të pakënë, ësht’ i shtrëmbërë edhe ndë të shumënë.
11 E nd’ësht’ adha, që nuk’ u duktë të besësë ndë gjë që qe nga adhiqi, cili do t’u besojë juvet mbë të vërtetënë?
12 E nd’ësht’ adha, që nuk’ u duktë të besësë ndë të huajnë, cili do t’u apë juvet tuajnë?
13 Ndonjë shërbëtuar nukë mund të shërbejë di zotërinj, sepse ja do të mos dojë njërinë e do të dojë tjetërinë, ja do të pëlqejë njërinë e do të mos pëlqejë tjetërinë. Nukë mundni të punoni Perndinë edhe mamonanë (lakëmimnë).
14 E i digjoijnë gjithë këto edhe Farisejtë, që qenë të shtrëjtë, e përqeshnë me të.
15 E u thot’ ature: Juvet jini ata që dëftoni vetëhenë tuaj të drejtë përpara njerëzet; ma Perndia njeh zëmëratë tuaj, sepse ajo që është e lartë përpara njerëzet, përpara Perndisë ësht’ e ndjetë.
16 Nomi edhe profitëtë ngjera te Ioanni qenë. Që ahiere e pastaje dhidhaksetë mbretëria e Perndisë, e cilido me shtrëngim hin mbë të.
17 M’e kollajtë është të shkojë Qielli edhe dheu, (s)a të bjerë mbë dhe një majë nga nomi.
18 Cilido që zbon gruan’ e tij e martonetë me tjatër, është kurvjar. Edhe cilido që merr grua të zbuarë nga burri e të pandarë, bën kurvëri.
19 Qe një njeri i pasurë, e vishej me porfirë, edhe me vishnjë, e bën gostira të mëdha ngadita.
20 E qe atje një njeri që quhej Llazaro, që dergjej ndë portë të tij, plot me plaga.
21 E dëshëron të frihej nga thrimetë që bijnë nga mësalla e së pasurit; po edhe qentë vijnë e i lëpijnë plagat’ e tij.
22 E erdhi koha që vdiqi i varfëri, e e shtijnë Ëngjëjtë atë ndë gji të Avraamit. E vdiqi edhe i pasuri, e e kallë ndë varr.
23 E ngrijti sit’ e tij ndë pisë që qe, se qe ndë mundim, e sheh Avraamnë për së largut, edhe Llazarinë ndë gji të tij.
24 E ai thirri e tha: Jat Avraam, le të të vijë keq për mua, e dërgo Llazarinë, të ngjiejë majën’ e gjishtit së tij me ujë, e të më lagië gjuhënë time, se digjem ndë këtë flakë.
25 Edhe Avraami i thotë: Bir, kujtou se ti i more të mirat’ e tua ndë jetë tënde; ashtu edhe Llazari të këqiatë. E ndashti kij prëhetë, e ti heq mundim.
26 Edhe mbi gjithë këto, ndë mes tuaj edhe nevet është një gremin’ e madhe, që të mos mundjënë të shkojënë ata që duanë të vijënë këteje ndë ju, as ata që duanë të vijënë nga juvet ndë ne.
27 Edhe ai i thotë: Unë të lutem, o jat, ta dërgoç atë ndë shtëpi të babait sim.
28 Se kam pesë vëllazër, që t’u dëftojë ature për këtë, që të mos vijënë edhe ata këtu ndë këtë vënd të mundimit.
29 I thot’ atij Avraami: Kanë Moisinë edhe profitëtë, le t’u digjojënë ature.
30 Edhe ai i tha: Jo, o jat Avraam, po ndë vaftë njeri mb’ata nga të vdekuritë, do të metanoisjënë.
31 E i thot’ atij: Ndë mos digjojënë Moisiut edhe profitëvet, edhe nga të vdekuritë ndë u ngjalltë njeri, nukë do të besojënë.