1 Jakovi, shërbëtori i Perëndisë edhe i Zotit Jisu Krisht, mbë të dy-mbë-dhietë faratë që janë përndarë, fal me shëndet.
2 Kujtoni për gëzim, o vëllezër, kur bini mbë çdo farë ngasjesh;
3 Tuke diturë, se provimi i besësë tuaj punon durim.
4 Edhe durimi le të ketë punë të kulluarë, që të jeni të kulluar’ edhe të tërë, pa qënë të mbeturë as mbë ndonjë gjë.
5 Edhe ndë iu shtertë dituri ndonjërit prej jush, le të lypënjë prej Perëndisë që u ep të gjithëve pa kurcim, e nukë qërton; edhe dot’ i epet’ ati.
6 Po le të lypënjë me besë, pa qënë me mëndëje; sepse ay që është me dy mëndëje i gjan valësë detit, që tundetë nga erëa edhe përpiqetë.
7 Sepse ay njeri le të mos kujtonjë, se do të marrë gjë nga Zoti.
8 Njeriu me dy mëndëje ësht ’ i paqëndruarshim mbë gjith’ udhët’ e tia.
9 Le të mburretë pra vëllaj i unjëtë ndë të lartët të ti;
10 E i pasuri ndë të unjëtë të ti: sepse do të shkonjë posi luleja e barit.
11 Sepse lindi dielli bashk me vapënë, edhe thau barinë, edhe luleja e ati ra, edhe bukuria e faqes’ ati humbi; kështu edhe i pasuri do të fyshketë ndë udhë të tia.
12 Lum ay njeri që duron ngasëje; sepse si të provonetë, do të marrë kurorën’ e jetësë, që ua ka zotuarë Zoti atyreve që e duanë.
13 Kur ngitetë ndonjë, le të mos thotë, se: Ngitem nga Perëndia, - sepse Perëndia nukë munt të ngitetë nga të ligatë, edhe ay nukë nget asndonjë.
14 Po gjithësecili ngitetë tuke hequr’ e tuke kobuarë vetëhen’ e ti prej dëshërimit ti .
15 Pastaj dëshërimi, si të mbarsetë, piell fajinë, edhe faji, si të bënetë, piell vdekëjenë.
16 Mos koboni, o vëllezërit’ e mi të dashurë.
17 Çdo dhënëje e mirë, edhe çdo dhurëti e tghieshtë, është prej së lari, edhe sbret nga Ati i dritavet, mbë të cilinë s’ka të ndërruarë a hie të këmbimi.
18 Prej dashurimit ti na polli me fialën’ e së vërtetësë, që të jemi një pemë e parë e ndërtesavet ati.
19 Përandaj o vëllezërit’ e mi të dashurë, çdo njeri le të jetë i shpejtë mbë të dëgjuarët, i mënuarë mbë të folurit, i mënuarë mbë zemërim;
20 Sepse zemërimi i njeriut nukë punon drejtërin’e Perëndisë.
21 Përandaj, si të hithni tej çdo ndyrësi e të tepëruarët’ e së ligësë, pritni me butësirë fialënë që ka birë ndër ju, e cila munt të shpëtonjë shpirtëratë tuaj.
22 Edhe bëhi asish që e bënjënë fialënë, e jo vetëm’ asish që e dëgjonjënë, tuke gënjyerë vetëhenë tuaj.
23 Sepse kush dëgjon fialën’ e nuk’ e bën, kyj i gjan një njeriu që shikon faqen’ e ti të fismenë ndë pasqyrët.
24 Sepse e shikoj vetëhen’ e ti, edhe iku, edhe përnjëherë e harroj kush ishte.
25 Po ay që unjet’ e shikon ndë nom të thieshtë të së lirësë, edhe qëndron mb’ atë , kyj si të bënetë jo asi që dëgjon e harron, po asi që bën punënë, kyj do të jet’ i lumurë ndë punët të ti.
26 Ndë i duketë ndonjërit ndër ju se ësht’ i feshim, edhe s’i vë fre gjjuhësë ti, po kobon zemërën’ e ti, feja e këti ësht’ e kotë.
27 Fe e këthiellët’ edhe e papugërë përanë Përëndisë edhe Atit është këjo. Të vështronjë të varfër’ e gra të va ndë shtrëngimt t’atyre, të ruanjë vetëhen’ e ti të pazhyerë nga bota.
Krie e parë
1 Iakovi, ropi i Perndisë edhe i Zotit Iisu Hristoit, mbë të dimbëdhjetë fili, që janë të përhapurë, u thom të gëzoni.
2 Kinie, o vëllazër, si një aformi gëzimit së vërtetë, kur të biri ndë shumë lloi piraksira.
3 Se e diji që dhoqimia e besësë suaj bie durimnë.
4 E durimi le të ketë punë të tërë, që të jini telio, e të tërë, e të palipsurë mbë ndonjë punë.
5 E nd’i lipsetë ndonjeit nga jush sofi, le të kërkojë nga Perndia që ep mbë gjithë pa kurcim e nukë shan, e do t’i ipetë atij.
6 Edhe le të kërkojë me besë, pa ndonjë shubehe, sepse ai që ka shubehe gjan me tallaz të detit kur nakatosetë a kur e tund era.
7 Le të mos mendonetë ai i tili njeri se merr gjëkafshë prej Zotit.
8 Sepse njeriu me di mënd ësht’ i paqëndruarë ndë gjith’ udhëra të tij.
9 Vëllai adha i unjëtë le të mburretë ndë të lartë të tij.
10 I pasuri pa ndë t’unjurë të tij, sepse posi lule e barit do të shkojë.
11 Sepse dolli Dielli bashkë me të ngrohëtë, e e thau barë, edhe lule e tij i ra, edhe bukuria e faqesë tij i humbi. Kështu edhe i pasuri ndë të çuara të tij do të veshqetë.
12 Lum ai njeri që duron pirasmo, sepse kur të jetë dhoqimasurë, do të marrë kurorën’ e jetësë, që është taksurë nga Zoti mb’ata që e duanë atë.
13 Ndonjë kur të piraksetë, le të mos thotë që piraksetë nga Perndia, sepse Perndia nukë gucitetë nga e keqia, e ai nukë gucit ndonjë.
14 Po cilido gucitetë nga dëshërimi i tij, e cbranisetë e gënjenetë.
15 Pastaje dëshërimi bënetë me barrë e pjell fajnë, e faji pa si të bënetë, pjell mortnë.
16 Mos doi të gënjeneni adha, o vëllazërit’ e mi të dashuritë.
17 Çdo e dhënë e mirë e çdo dhurëti e tërë, vjen sipërit tuke cbriturë nga babai i dritëvet; mb’atë nuk’ është të këmbierë, as hie e këmbimit.
18 Sepse ai me thelimë të tij na polli nevet, për fjalë të së vërtetësë, që të jemi nevet ëndë e punëravet së bëra të tij.
19 Andaj, o vëllazërit’ e mi të dashuritë, le të jetë çdo njeri i shpejtë mbë të digjuarë, e i mënuarë mbë të kuvënduara, e i mpirë mbë të zëmëruarë.
20 Sepse të zëmëruarit’ e njeriut nuk’ e mbush të drejtën’ e Perndisë.
21 Për atë punë, si të hidhni poshtë çdo qelbësirë e të tepëruarën’ e së keqesë, me të butë dheksni fjalënë që është birë ndër ju, atë që mund të sosjë Shpirtëratë tuaj.
22 E bëni asuresh që bëjnë fjalë, e jo vetëmë asuresh që digjojënë tuke gënjierë vetëhenë.
23 Sepse ndë digjoftë ndonjë fjalënë e të mos ta bëjë, kij gjan me një njeri që vështron ndë pasqirë faqen’ e tij që ka nga mëma.
24 Ai si vështroi vetëhenë, shkoi e vate, e harroi çfarë lloi qe.
25 Ma ai që të vështrojë brënda ndë nom të tërë t’elefterisë, e nd’atë pret, kij si nukë bënetë i mbajturë vesh i haruarë, po që bën punënë, kij do të jetë i lumurë ndë punë të tij.
26 Ndë duketë mbë juvet ndonjë që ësht’ i frikuarë i Perndisë, e nuk’ i vë frë gojësë tij, po gënjen zëmërën’ e tij, këtij frik’ e Perndisë s’i vëjen gjë.
27 Besë e qëruarë, e pamolepsurë mbanë Perndisë e Babait, këjo është, të vështrojmë të varfëritë e të vatë, ndë shtrëngim të ture, e të ruajmë gjithëkush vetëhenë pa molepsurë nga këjo jetë.