1 Edhe një burr që e kishte emërinë Anani, bashkë me Sapfirënë gruan’ e ti, shiti një copë dhe;
2 Edhe fshehu nga të çëmuarëtë, tuke ditur’ edhe gruaja e ti; edhe pruri një piesë nga aspratë , edhe e vuri ndër këmbët t’apostojvet.
3 Edhe Pietri tha: “O Anani, përse mbushi zëmrënë tënde Satanaj të gënjënjç Frymën’ e Shënjtëruarë, edhe të fshehç nga të çëmuarët’ e arësë?
4 Ndë qoftë se e mbanje, a nuk’ ishte joteja? Edhe si e shite, a nuk’ ishte ndënë pushtet tënt? Ç’pate që vure ndë mënt këtë punë ? Nukë gënjeve njerëzitë, po Perëndinë.”
5 Edhe Anania, tuke dëgjuarë këto fialë, ra përdhe edhe dha shpirtinë; edhe u hyri frik’ e madhe gjith’atyreve që dëgjuanë këto.
6 Edhe si u ngritnë më të ritë, e mbështuallnë, edhe e nxuarnë jashtë, edhe e kallnë ndë dhet.
7 Edhe si kishinë shkuarë sindonja tri orë, hyri edhe gruaja e ati pa diturë se ç’u bë.
8 Edhe Pietri iu përgjeq asaj: “Thuamë, ndë qoftë se për kaqë e shittë arënë?” Edhe ajo tha: “Po, për kaqë.”
9 Atëherë Pietri i tha asaj: “Përse u bëtë mbë një fialë të ngisni Frymën’ e Zotit? Ja ku janë te dera këmbët’ e atyreve që kallnë ndë dhet burrinë tënt, edhe do të nxierrë jashtë edhe tyj. “
10 Edhe ajo ra përnjëherë përanë këmbëvet tati, edhe dha shpirtinë; edhe si hynë dialoshat’ e gjetnë të vdekurë, edhe si e nxuarnë jashtë, e kallnë ndë dhet përanë burrit asaj.
11 Edhe i hyri frik’ e madhe gjithë qishësë, edhe gjith’ atyreve që dëgjoninë këto.
12 Edhe bëneshinë shumë shenje e çudira ndë llaust nga duarët’ e apostojvet, edhe të gjithë ishinë me një zëmërë ndë kamaret të Sollomonit.
13 Edhe asndonjë nga të tierëtë nukë kuxonte të ngjitej tek ata; po llauzi i madhëronte ata.
14 Edhe më shumë shtoneshinë tuke besuarë mbë Zotinë, shumicë burrash e grash;
15 Kaqë sa nxirinë jashtë ndëpër rrugat të sëmurëtë, e i vininë mbi shtresa e mbi shtratëra, që kur të shkonjë Pietri të zërë hieja e ati ndonjë nga ata.
16 Edhe mbëlidhej ndë Jerusalim shumica që ishte prej qytetesh përqark, e bininë të sëmurët’ edhe ata që ngiteshinë nga frymat’ e pëgëra, të cilëtë shëroneshinë të gjithë.
17 Edhe atëhere u ngrit kryeprifti edhe gjith’ ata që ishinë bashkë me atë, të cilët’ ishinë prej eresisë Sadhdhuqenjet, edhe u mbushnë me smir.
18 Edhe vunë duart’ e tyre mbi apostojt, edhe i vunë ndë burk të gjëndëjesë.
19 Po ëngjëll’ i Zotit hapi dyert’ e burgut natënë, edhe si i nxori ata, u thaatyre :
20 Shkoni, edhe rrini e flisni ndë hieroret te llauzi gjithë fialët’ e kësaj jete.
21 Edhe si dëgjuanë, hynë ndë hieroret mbë të vagëlluarë, edhe mësoninë. Po kur erdhi kryeprifti edhe gjith’ ata që ishinë bashkë me atë, thërritnë bashkë-ndenjëjen’ edhe gjithë pleqësin’ e të bijvet Israilit, edhe dërguanë ndë burkt, t’i bien ata.
22 Edhe shërbëtorëtë, kur vanë, nuk’ i gjetnë ata ndë burk; edhe u këthyen’ e u dhanë zë atyre,
23 Tuke thënë se: “Burgun’ e gjetmë mbyllurë me shumë siguri, edhe ata ruajtësitë tuke ndenjurë jashtë përpara dyervet; po kur hapëm, nukë gjetëm brënda asndonjë.
24 Edhe kur dëgjuanë këto fialë prifti edhe i pari hieroresë edhe kryepriftëritë, vrisninë mëndëjenë për ata, se si do të bënetë këjo punë .
25 Atëhere erdhi një njeri e u dha zë atyreve, tuke thënë, se: “Ja ata burra që pattë vënë ndë burk te janë tuke ndenjurë ndë hieroret, e po mësonjënë llauzinë.”
26 Atëhere vate kryeushtëtori bashkë me shërbëtorëtë, e i prunë, jo me shtrëngatë, sepse kishinë frikë llauzinë, mos i vrasënë me gurë.
27 Edhe si i prunë, i nxuarnë përpara bashkë-ndenjëjesë; edhe kryeprifti i pyeti ata,
28 Tuke thënë: “Nuk’ u porositëm juve shtrënguarë të mos mësoni mbë këtë emërë? Edhe ju ja tek mbushtë Jerusalimnë me mësimnë tuaj, edhe doni të bini mbi ne gjakun’ e këti njeriu.”
29 Atëhere Pietri edhe apostojt’ e tierë u përgjeqnë e thanë: “Duhetë t’i dëgjojmë Perëndisë më tepër se njerëzet?
30 Perëndia i atërëvet tanë ngjalli Jisunë, të cilinë ju e vratë edhe e varët mbi drut.
31 Këtë Perëndia e lartoj me anë të së diathtësë ti, edhe e bëri të parë edhe shpëtimtar, që të apë pendim Israilit, edhe ndëjesë fajesh.
32 Edhe ne jemi martirët’ e ati për këto fialë, edhe Frym’ e Shënjtëruarë, që ua dha Perëndia atyreve që i dëgjonjën’ ati.”
33 Edhe ata kur dëgjuanë, kërcëllininë dhëmbëtë, edhe bëninë këshillë t’i vrasënë.
34 Atëhere u ngrit ndë bashkë-ndenjëjet një Farise, që qjuhej Gamaliil, mësonjës’ i nomit, edhe i nderëshim ndër gjithë llausnë, edhe urdhëroj t’i nxierrënë jashtë apostojtë një çikë herë.
35 Edhe u thot’ atyreve: “O burra Israilitë, vështroni mirë ç’kini për të bërë këtyre njerëzëve.
36 Sepse përpara këtyre ditve u ngrit Thevdhau, tuke thënë për vetëhen’ e ti se diç është, edhe iu ngjitnë prapa sindonja katër qint vetë; ay u vra edhe gjith’ ata që i dëgjonin’ ati u përndanë, edhe u bënë për asgjë.
37 Pas këti u ngrit Judhë Galileasi, nd’ ato dit që shkruheshin’ emëratë, edhe hoqi pas vetiu mjaft llaus; edhe ay humbi, edhe gjith’ ata që i dëgjuanë ati u përndanë.
38 Edhe tashi po u them juve: Largohi nga këta njerës, edhe lirini, sepse ndë qofttë se këjo këshillë a këjo punë është prej njerëzish, do të prishetë.
39 Po ndë qoftë nga Perëndia, nukë munt ta prishni atë; edhe vështroni mos ndothni të bëni luftë edhe me Perëndinë.”
40 Edhe ata i dëgjuan’ati; edhe si thirrnë apostojtë, i rrahnë e i porositnë të mos flasënë mb’ emërit të Jisujt, edhe i lëshuanë.
41 Ata pra iknë nga faqeja e bashkë-ndenjëjesë tuke gëzuarë, se u bënë të zotë të shpërnderonetë për emërin’ e ati.
42 Edhe përditë nukë pushoninë tuke mësuarë, e tuke dhënë zën’ e mirë për Jisu Krishtinë ndë hieroret e ndëpër shtëpi.
Krie e pesëtë
1 E një njeri që quhej Anania me gruan’ e tij Sapfirënë shiti një arë.
2 E ndau ca asprë nga të çmuaritë me të dijturë edhe të gruasë tij; e pru një copë gjë, e e vuri ndë këmbë t’apostojet.
3 E i tha Petrua: Anania, pse të mbushi zëmërënë tënde satanai të gënjeç Shënjtinë Shpirt e të mbaç nga të çmuarit’ e arësë?
4 Nuk’ ësht’ e vërtetë, që e pashiturë otea qe, edhe e shiturë nd’urdhër tënd qe? Përse vure ndë zëmërë tënde këtë punë? Nukë gënjeve njerëz, po Perndinë.
5 E tek digjon Anania këto fjalë, ra mbë dhe e i duall shpirti. E hiri frik’ e madhe mbë gjith’ ata që digjuanë këto.
6 E si u ngrenë të ritë e muarë e e krienë jashtë atë, e e kallë ndë varr.
7 E kishnë shkuarë ngjera tre sahat kur edhe gruaja e tij arriu atje, pa dijturë atë që u bë.
8 E i thot’ asaj Petrua: Thuajmë mua ndë e shitë ju për kaqë gjë arënë? Edhe ajo i tha: Vërtet, për kaqë.
9 Edhe Petrua i thot’ asaj: Për çfarë punë bëtë kuvënd juvet, të piraksni Shpirtin’ e Zotit? Ja tek janë mbë portë këmbët’ e ature që kallë ndë varr burrënë tënd, e do të të nxjerënë edhe tij jashtë.
10 E atë çast ra përpara këmbëvet së tij e i dolli Shpirti. E si hinë brënda të ritë, e gjen’ atë vdekurë, e si e krienë jashtë, e kallë mbanë burrit së saj.
11 E u bë frik’ e madhe mbë gjithë Qishë, e mbë gjith’ ata që digjuanë këto.
12 E bënishnë shumë nishane e çudira me duar t’apostojet ndë llao (e ishnë gjithë bashkë me një zëmërë ndë kamare të Sollomoit.
13 E ndonjë nga të tjerëtë nukë guxon t’u afëronej ature; po i nderon ata llaoi shumë.
14 E sa vij po shtonej turm’ e burravet e e gravet që besuanë mbë Zotnë).
15 Ngjera mbë kaqë që të nxirë jashtë ndë rrugëra të sëmurëtë e t’i vijnë mbë stromëra e mbë shtrate, që të zij ndonjë nga ata heja e Petrosë kur shkon.
16 E mbëjidhishnë edhe turma e qutetevet që ishnë rrotullë Ierusalimit, e bijnë të sëmurë e të guciturë nga shpirtërat’ e pëgëra. E ata shëronishnë gjithë.
17 E si u ngre i pari i priftëret edhe gjith’ata që qenë me të bashkë (që është eresi i Sadhuqejet) u mbushnë nga zilia.
18 E shtinë duart’ e ture mb’Apostoj, e i vun’ ata ndë hapsanë, atë të llaoit.
19 Po Ëngjëll’ i Zotit natënë hapi diert’ e hapsanësë e i nxori ata jashtë, e u tha.
20 Hajdeni, e si të qëndroni ndë Iero, flitni ndë llao gjithë fjalët’ e dhidhaskalisë jetësë.
21 E poqë e digjuanë, hinë që mëngjes ndë Iero e dhidhaksnë. E si erdhi i pari i priftëret, edhe ata që qenë me të bashkë, thirrë sinodh edhe gjithë pleqësinë të bijet së Israilit, e dërguanë ndë hapsanë t’i bijnë ata përpara suresh.
22 E kopijtë si vanë, nuk’ i gjenë ata ndë hapsanë; e u kthienë, e u rrëfienë.
23 Tuke thënë, se: Hapsanënë e gjem mbillturë me shumë siguri, edhe bekçitë që rrijnë jashtë përpara dieret; po si e hapm, nukë gjem ndonjë brënda.
24 E si digju(a)në këto fjalë edhe prifti, edhe stratigoi i Ieroit, edhe të parët’ e priftëret, silloisishnë për ata, qish do të bënetë këjo punë?
25 E mbi këto arriu një e u rrëfen ature, e u thotë, që: Ja njerëzitë që vutë ndë hapsanë, janë ndë Iero që rrinë, e dhidhaksjënë llaonë.
26 Ahiere vate stratigoi bashkë me trima e i prun’ ata, po jo me shtrëngim (sepse trëmbishnë llaonë mos i mbuloijnë me gurë).
27 E si i prun’ ata, i nxuarë përpara ndë sinodh, e i pieti ata i pari i priftëret.
28 E u tha: Nuk’ u porositm na juvet që të mos dhidhaksni ndë këtë ëmër, e juvet ja që mbushtë Ierusalimnë nga dhidhahia juaj, e doi të na shtiri sipër gjakn’ e këtij njeriut?
29 E u përgjegj Petrua edhe apostojtë, e thanë: Duhetë të digjojëmë më tepër Perndinë, se njerëzitë.
30 Perndia e baballarëvet sanë e ngjalli Iisunë, që e vratë juvet me të mbërthierë ndë kruq.
31 Këtë Perndia e madhoi e e bëri të parë e sotir me dorën’ e tij të djathëtë, për të dhënë metani ndë Israil, edhe të ndëjierë të fajevet.
32 E nevet jemi martirë të këture fjalëvet, edhe Shpirti Shënjt, që dha Perndia mbë gjith’ ata që digjojënë atij.
33 E ata si digjuanë këto, gërcëllijnë dhëmbëtë, e bëijnë mushavere t’i vrisnë ata.
34 Po u ngre mbë këmbë ndë sinodh një Fariseo, që quhej Gamaliil, dhaskal i nomit, i nderuarë nga gjithë llaoi, e porsiti të nxjerënë një çikë jashtë Apostojtë.
35 E u thot’ ature: Njerëz Israilit, vështroni mirë ç’kini për të bërë ndë këta njerëz.
36 Sepse përpara këture ditet u ngre Thevdhai, e thosh vetëhenë se çoç është, me atë u bashkua një nemur ngjera katërqind njerëz. U vra ai, edhe gjith’ ata që i besuanë atij u përhapnë, e s’mbeti ndonjë.
37 E pas këtij u ngre Iudha nga Galilea ndë dit kur shkruaijnë ëmëretë, e hoqi pas vetiut shumë llao. Edhe ai humbi, edhe ata që ju bënë shokë u përhapnë.
38 Edhe ndashti u thom juvet: Largouni nga këta njerëz, e liri ata; sepse nd’është nga njerëz kij kshill a këjo punë, do të prishetë.
39 Ma nd’është nga Perndia, nukë mundni ta prishni atë, mos ndodhetë e që bëni luftë me Perndinë.
40 E e pëlqienë kuvëndn’ e tij. E si thirrë apostojtë, i rrahnë e i porsitnë që të mos flasënë më mbë ëmër të Iisuit, e i lëshuan’ ata.
41 E këta ikëjnë nga faqea e sinodhit tuke gëzuarë, sepse u bënë të zotë që të ksenderonenë për ëmër të Iisuit.
42 E nukë pëshoijnë të dhidhaksnë e të vangjelisnë ngadita ndë Iero edhe mbë shtëpira Iisu Hristonë.