1 Lutem pra më përpara nga të gjitha të bënenë të lutura, të falura, të folura, të falura ndersë, për gjithë njerëzit,
2 Për mbëretër, për gjithë sa janë mbë shkallë të lartë, që të shkojmë jetë të patrazuarë e të butë me çdo farë bese të mirë e të hieshime.
3 Sepse këjo ësht’ e mirë edhe e pëlqyerë përpara Perëndisëm shpëtimtarit tënë,
4 I cili do që të shpëtonjënë gjithë njerëzitë, edhe të vinjënë të njohënë mirë të vërtetësë.
5 Sepse një është Perëndia, një ësht’ edhe mestari i Perëndisë edhe i njerëzëvet, njeriu Jisu Krisht,
6 Që dha vetëhen’ e ti shpërblimn për të gjithë, për martiri ndë kohëra të urdhëruara,
7 Për të cilënë martiri u vuç’ unë leçitës edhe apostol, (them të vërtetënë mbë Krishtinë, nukë gënjenj), mësonjës i kombevet ndë besët edhe ndë të vërtetët.
8 Dua pra të falenë burratë mbë çdo vënt, tuke ngriturë duar të pastra, pa zemërim e pa mendim.
9 Po kështu edhe gratë, le të stolisënë vetëhen’ e tyre me rrobe që u ka hie, me turp e me urtësi, jo me gërshetëra, a me ar, a me margaritarë, a me rrobe shumë të vëjyera;
10 Po (ç’duhetë mb’ato gra që dëftenjënë vetëhen’ e tyre se druanjënë Perëndinë) me punë të mira.
11 Gruaja le të mësonetë ndë pushim me çdo farë të binduri;
12 Edhe gruanë nuk’ e lë të mësonjë, as të urdhëronjë burrinë, po të pushonjë.
13 Sepse përpara u gatua Adhami, pastaj Eva.
14 Edhe Adhami nuk’ u gënjye, po gruaja u gënjye e dolli jasht’ udhësë;
15 Po do të shpëtonjë për dielmt që piell, ndë mbetçin ndë besë e ndë dashuri e ndë shënjtërim me urtësi.
Krie e ditë
1 U lutem adha protoparë gjithëvet të bëni të lutura, të faltura, të taksura, efharistira, për gjithë njerëz.
2 Për mbretërë e për gjith’ ata që janë vënë ndë vënd të lartë, që të rrojëmë jetë të patundurë me gjithë evsevi e nder.
3 Sepse këjo është e mirë e e dheksurë përpara Perndisë sonë që na shpëton.
4 Ajo do që gjithë njerëzitë të sosenë e të vijënë ndë të njohurë të së vërtetësë.
5 Sepse një është Perndia, edhe një është mesiti i Perndisë e i njerëzet, njeri Iisu Hristoi.
6 Ai që dha vetëvetëhenë kseshpërblim për gjithë, martiri ndë kohë që duhetë.
7 Asaj martiriet u vuçë unë dhaskal e apostoll (thom të vërtetënë mbë Krishtinë, nukë gënjej) dhaskal thom i filivet së tjera ndë besë e ndë të vërtetë.
8 Dëshëroj adha që të falenë burratë mbë çdo vënd, tuke ngrijturë duar të qëruara, pa urgji edhe pa shubehe.
9 Kështu edhe gratë le të stolisjënë vetëhen’ e ture me stoli që u ka hie, me turp e me sofrosin, jo me leshëra të pleksura, a me ar, a me margaritarë, a me rroba të shtrejta.
10 Po të stolisenë me punëra të mira, sikundrë ka hie ndë gra që janë të kështëra.
11 Gruaja le të mpsojë tuke pushuarë, me gjithë të bindurë.
12 Nuk’ e ndëjej gruanë të dhidhaksjë, as të urdhërojë mbi burrënë, po (urdhëroj) të rrijë e të digjojë.
13 Sepse Adhami u pllas përpara, e pastaje Eva.
14 E Adhami nuk’ u gënjie, po gruaja si u gënjie, u bë aformi e fajit.
15 Ma do të sosetë për të rriturë të djelmet, ndë mbeçinë ndë besë e ndë dashuri e ndë shënjtëri me nder.