1 Atë që ishte që herën e parë, atë që kemi dëgjuarë, atë që kemi parë me sytë tanë, atë që vum re, edhe duartë tona i poqnë, për Fialën’ e jetësë;
2 (Edhe jeta u çpërfaq, edhe e kemi parë, edhe martirisëmë, edhe apëmë zë për jetën’e pasosurë, që është tek Ati, edhe u çpërfaq ndër ne.)
3 Atë që kemi parë e kemi dëgjuarë, u apëmë zë juve, që të keni edhe ju piesë me ne; edhe piesa jonë të jetë me Atin’ edhe me Birin’ e ati Jisu Krishtinë.
4 Edhe u shkruajmë juve këto, që të jetë gëzimi juaj i plotë.
5 Edhe kyj është zëri që kemi dëgjuarë nga ay, edhe u apëmë zë juve, se: Perëndia është dritë, edhe nuk’ është asndonjë errësirë tek ay.
6 Ndë thënçim se kemi piesë mb’ atë, edhe ecëjmë ndë errësirët, gënjejmë, edhe nukë bëjmë të vërtetënë.
7 Po ndë ecëshim ndë dritët, sikundrë ay është ndë dritët, kemi piesë njëri me tiatrinë, edhe gjaku i Jisu Krishtit, të Birit ati, na qëron nga çdo faj.
8 Ndë thënçim se s’kemi faj, kobojmë vetëhenë tonë, edhe e vërteta nuk’ është ndër ne.
9 Ndë rrëfefshim fajetë tona, është besëtar edhe i drejtë, që të na falë fajetë, edhe të na qëronjë nga çdo e shtrembëtë.
10 Ndë thënçim se s’kemi fëjyerë, bëjm’ atë gënjeshtar, edhe fiala e ati nuk’ është ndër ne.
Krie e parë
1 Ajo që qe herën’ e parë, ajo që digjuam, ajo që pam me si tona, ajo që vështruam, e që e zunë duartë tona, kuvëndoj për fjalë të jetësë.
2 (E jeta u çfaq, edhe e pam, e martirisjëmë, e rrëfejëmë mbë juvet jetën’ e pasosurë, ajo që qe mbanë Babait, e u duk mbë nevet).
3 Atë që pam e digjuam, u rrëfejmë juvet, që të kini edhe juvet shoqëri me nevet. E shoqëria jonë të jetë me babanë edhe me të bir’ e tij Iisu Hristonë.
4 E këto punëra ua shkruajmë juvet (që të gëzoni) e gëzimi juaj të jetë i plotë.
5 Këjo ësht’ adha të taksuritë që digjuam prej si, e rrëfejmë juvet, se Perndia është dritë, e errëcirë mbë të s’është ndonjë.
6 Ndë thaçim se kemi shoqëri me të, e ecëjmë nd’errëcirë, gënjejëmë, e nukë bëjëmë të vërtetënë.
7 E ndë ecimë ndë dritë, kemi shoqëri njeri me jatërinë me të, e gjaku i Iisu Hristoit, birit së tij, qëron nevet nga çdofarë fajit.
8 Ndë thafçim se nukë kemi faj, gënjejëmë vetëvetëhenë, e e vërteta nuk’ është mbë nevet.
9 Ndë molloiçim fajetë tona, ai ësht’ i besësë e i drejtë, që të na ndëjejë nevet fajetë, e të na qërojë nevet nga çdofarë adhiqi.
10 Ndë thafçim se nukë kemi faj, e bëjëmë atë të rrem, e fjala e tij nuk’ është mbë nevet.