1 Kishte pra edhe tenda e parë takse lutëje, edhe shënjtëroren’ e botësë;
2 Sepse u ndërtua tend’ e parë; që mb’ atë ishte edhe kandileri, edhe truveza, edhe parëvënëja e bukëvet, që ajo thuhetë Shënjtërore.
3 Edhe pas kurtinësë dytë ishte tenda që thuhetë Shënjtërorja e Shënjtërorevet,
4 Që kishte një tymtare të artë, edhe arkën’ e dhiatësë mbuluarë rreth mbë gjith’ anëtë me ar, ndë të cilënë ishte një shtëmbë e artë që kishte manënë, edhe shkopi i Aaronit që biu, edhe rrasat’ e dhiatësë.
5 Edhe përsipër asaj ishinë Qeruvimet’ e lavdisë që i lëshoninë hie vëndit përdëllyershim, për të cilatë nuk’ ështënevojë ndashti të them një për një.
6 Edhe tuke qënë ndëtuarë këto kështu, ndë tendët të parë priftëritë hynjënë kurdo të bënjënë lutëjetë.
7 Po mbë të dytënë një herë ndë vit hyn vetëmë kryeprifti, jo pa gjak, të cilin’ e bie kurban për vetëhen’ e ti edhe për fajet’ e llauzit që i bënjënë paditurë.
8 Edhe këtë e dëftente Frym’ e Shënjtëruarë, se edhe s’ishte çfaqur’ udha mbë Shënjtëroren’ e shënjtërorevet, sepse tend’ e parë edhe po qëndronte;
9 E cila ishte formë për atë kohënë që ishte atëhere, kur bininë dhurëtia e kurbane, të cilatë s’munt ta bëninë të kulluarë ndë ndërgjegjëjet atë që lutej,
10 Sepse ishin’ urdhëruarë vetëmë për të ngrëna e për të pira, e për çdo farë të larash, e për takse mishi, gjer mbë një kohë për të ndrequrë.
11 Po si erdhi Krishti, kryeprifti i të miravet që do të vinin, ndëpër një tendë me të madhe e më të hollë, jo bërë me dorë, do me thënë, jo prej kësaj ndërtese,
12 As me anë gjaku ciepësh e viçash, po me anë të gjakut ti hyri një herë ndë Shënjtëroret të shënjtërorevet, edhe fitoj shpërblim të pasosurë.
13 Sepse ndë qoftë se gjaku i demavet e i ciepëvet, edhe hiri i mëshqerësë që përskat të pugërëtë, shënjtëron për pastrimin’ e mishit,
14 Sa më tepërë gjaku i Krishtit, i cili me anë të Frymësë pasosurë pruri vetëhen’ e ti për kurban pa palavi te Perëndia, do të pastronjë ndërgjegjëjenë tuaj nga punërat’ e vdekura, që të lusni Perëndin’ e gjallë?
15 Edhe përandaj është meshtar i dhiatësë së re, që me anë të vdekëjesë që u bë për shpërblimin’ e të kapërxyerësë porosiavet mbë dhiatën’ e parë, të marrënë të zotuarët’ e trashëgimit pasosurë ata që janë thërriturë.
16 Sepse atie ku është dhiatë, është nevojë të jetë vdekëj’ e ati që bëri dhiatënë;
17 Sepse dhiata ka fuqi mb’ ata që kanë vdekurë; sepse kurrë s’ka fuqi sa të jetë ghallë ay që bëri dhiatënë.
18 Andaj as e para nukë qe përtëriturë pa gjak;
19 Sepse kur u fol prej Mojsiut çdo porosi pas nomit mbë gjithë llauzinë, mori gjakun’ e viçavet e të ciepëvet, bashkë me ujë e me lesh të kuq e me hyssop, e përskati edhe atë vivlinë edhe gjithë llauzinë,
20 Tuke thënë: “Kyj është gjaku i dhiatësë, që urdhëroj Perëndia mbë ju.”
21 Edhe kështu përskati me gjak edhe tendën’ edhe gjith’ enët’ e shërbesësë.
22 Edhe shkurt me thënë të gjitha qëronenë me gjak pas nomit, edhe pa derdhurë gjak s’ka të falurë fajesh.
23 Ishte nevojë pra format’ e qiellorevet të qëroneshinë me këto, po ato qielloretë ishte nevojë të qëroneshinë me kurbane më të mira se këto.
24 Sepse Krishti nukë hyri ndë shënjtërore të bëra me dorë, që janë kundraformat’ e të vërtetavet, po nd’ atë qiell, që të duketë ndashti përpara Perëndisë për ne.
25 As të bierë kurban vetëhen’ e ti shumë herë, sikundrë kryeprifti hyn ndë shënjtëroret vit për vit me gjak të huajë;
26 (Sepse atëhere duhej shumë herë të pësonte shumë herë që kurë se u ngreh bota), po ndashti u çfaq një herë mbë të pastajmen’ e jetëvet, që të prishnjë fajinë me anë të kurbanit vetëhesë ti.
27 Edhe sikundrë ësht’ urdhëruarë për njerëzitë një herë të vdesënë, edhe pastaj është gjyqë;
28 Kështu edhe Krishti, një herë u pru kurban që të ngrejë fajet’ e të shumëve, do të duketë për së dyti pa faj ndër ata që e presënë për shpëtim.
1 Kishte pra edhe tenda e parë takse lutëje, edhe shënjtëroren’ e botësë;
2 Sepse u ndërtua tend’ e parë; që mb’ atë ishte edhe kandileri, edhe truveza, edhe parëvënëja e bukëvet, që ajo thuhetë Shënjtërore.
3 Edhe pas kurtinësë dytë ishte tenda që thuhetë Shënjtërorja e Shënjtërorevet,
4 Që kishte një tymtare të artë, edhe arkën’ e dhiatësë mbuluarë rreth mbë gjith’ anëtë me ar, ndë të cilënë ishte një shtëmbë e artë që kishte manënë, edhe shkopi i Aaronit që biu, edhe rrasat’ e dhiatësë.
5 Edhe përsipër asaj ishinë Qeruvimet’ e lavdisë që i lëshoninë hie vëndit përdëllyershim, për të cilatë nuk’ ështënevojë ndashti të them një për një.
6 Edhe tuke qënë ndëtuarë këto kështu, ndë tendët të parë priftëritë hynjënë kurdo të bënjënë lutëjetë.
7 Po mbë të dytënë një herë ndë vit hyn vetëmë kryeprifti, jo pa gjak, të cilin’ e bie kurban për vetëhen’ e ti edhe për fajet’ e llauzit që i bënjënë paditurë.
8 Edhe këtë e dëftente Frym’ e Shënjtëruarë, se edhe s’ishte çfaqur’ udha mbë Shënjtëroren’ e shënjtërorevet, sepse tend’ e parë edhe po qëndronte;
9 E cila ishte formë për atë kohënë që ishte atëhere, kur bininë dhurëtia e kurbane, të cilatë s’munt ta bëninë të kulluarë ndë ndërgjegjëjet atë që lutej,
10 Sepse ishin’ urdhëruarë vetëmë për të ngrëna e për të pira, e për çdo farë të larash, e për takse mishi, gjer mbë një kohë për të ndrequrë.
11 Po si erdhi Krishti, kryeprifti i të miravet që do të vinin, ndëpër një tendë me të madhe e më të hollë, jo bërë me dorë, do me thënë, jo prej kësaj ndërtese,
12 As me anë gjaku ciepësh e viçash, po me anë të gjakut ti hyri një herë ndë Shënjtëroret të shënjtërorevet, edhe fitoj shpërblim të pasosurë.
13 Sepse ndë qoftë se gjaku i demavet e i ciepëvet, edhe hiri i mëshqerësë që përskat të pugërëtë, shënjtëron për pastrimin’ e mishit,
14 Sa më tepërë gjaku i Krishtit, i cili me anë të Frymësë pasosurë pruri vetëhen’ e ti për kurban pa palavi te Perëndia, do të pastronjë ndërgjegjëjenë tuaj nga punërat’ e vdekura, që të lusni Perëndin’ e gjallë?
15 Edhe përandaj është meshtar i dhiatësë së re, që me anë të vdekëjesë që u bë për shpërblimin’ e të kapërxyerësë porosiavet mbë dhiatën’ e parë, të marrënë të zotuarët’ e trashëgimit pasosurë ata që janë thërriturë.
16 Sepse atie ku është dhiatë, është nevojë të jetë vdekëj’ e ati që bëri dhiatënë;
17 Sepse dhiata ka fuqi mb’ ata që kanë vdekurë; sepse kurrë s’ka fuqi sa të jetë ghallë ay që bëri dhiatënë.
18 Andaj as e para nukë qe përtëriturë pa gjak;
19 Sepse kur u fol prej Mojsiut çdo porosi pas nomit mbë gjithë llauzinë, mori gjakun’ e viçavet e të ciepëvet, bashkë me ujë e me lesh të kuq e me hyssop, e përskati edhe atë vivlinë edhe gjithë llauzinë,
20 Tuke thënë: “Kyj është gjaku i dhiatësë, që urdhëroj Perëndia mbë ju.”
21 Edhe kështu përskati me gjak edhe tendën’ edhe gjith’ enët’ e shërbesësë.
22 Edhe shkurt me thënë të gjitha qëronenë me gjak pas nomit, edhe pa derdhurë gjak s’ka të falurë fajesh.
23 Ishte nevojë pra format’ e qiellorevet të qëroneshinë me këto, po ato qielloretë ishte nevojë të qëroneshinë me kurbane më të mira se këto.
24 Sepse Krishti nukë hyri ndë shënjtërore të bëra me dorë, që janë kundraformat’ e të vërtetavet, po nd’ atë qiell, që të duketë ndashti përpara Perëndisë për ne.
25 As të bierë kurban vetëhen’ e ti shumë herë, sikundrë kryeprifti hyn ndë shënjtëroret vit për vit me gjak të huajë;
26 (Sepse atëhere duhej shumë herë të pësonte shumë herë që kurë se u ngreh bota), po ndashti u çfaq një herë mbë të pastajmen’ e jetëvet, që të prishnjë fajinë me anë të kurbanit vetëhesë ti.
27 Edhe sikundrë ësht’ urdhëruarë për njerëzitë një herë të vdesënë, edhe pastaj është gjyqë;
28 Kështu edhe Krishti, një herë u pru kurban që të ngrejë fajet’ e të shumëve, do të duketë për së dyti pa faj ndër ata që e presënë për shpëtim.