1 Edhe ishte një njeri sëmurë, Llazari nga Vithania, nga fshati i Marisë edhe i Marthësë, së motërës’ asaj.
2 (Edhe Maria ishte ajo që leu Zotinë me vaj ere, edhe fshiu këmbët’ e ati me flokët’ e asaj, të cilës’ i vëllaj, Llazari, ishte sëmurë.)
3 Të motëratë pra dërguanë tek ay, tuke thënë: “Zot, na ay që do ti tek është sëmurë.”
4 Edhe Jisuj kur dëgjoj tha: “Këjo sëmundë nuk’ është për vdekëje, po për lavdin’ e Perëndisë, që të lavduronet i Bir’ i Perëndisë me anë të asaj.”
5 Edhe Jisuj donte Marthën’ edhe të motërën’ e asaj, edhe Llazarinë.
6 Kur dëgjoj pra se është sëmurë, atëhere mbeti dy dit mb’ atë vënt ku ishte.
7 Pastaj pas kësaj u thotë nxënëset: “Le të vemi prapë ndë Judhe.”
8 Nxënësit’ i thonë: “Ravvi, ndashti Judhenjtë kërkoninë të të vrisinë me gurë, edhe përsëri vete atie?
9 Jisuj u përgjeq: “A s’ka dy-mbë-dhietë orë dita? Nd’ ecëtë ndonjë ditënë, nukë pengonetë, sepse sheh dritën’ e kësaj bote.
10 Po nd’ ecëtë ndonjë natënë, pengonetë, sepse s’ka dritë nd’ atë.”
11 Këto tha, edhe pastaj u thot atyre: “Llazari miku ynë fjeti; po vete që ta sqonj.”
12 Nxënësit’ e ati i thanë pra: “Zot, ndë fjeti, do të shpëtonjë.”
13 Po Jisuj kishte thënë për vdekëjen’ e ati; po ata kujtuanë se thotë për të fjeturit’ e gjumit.
14 Atëhere pra Jisuj u tha atyre ndër sy: “Llazari vdiq.
15 Edhe gëzonem për ju, që të besoni, sepse nukë qesh’ atie; po le të vemi tek ay.”
16 Thomaj pra, që thuhej binjak, u tha nxënëset shokëvet ti: “Le të vemi edhe neve, që të vdesëmë bashkë me atë.”
17 Kur erdhi pra Jisuj, e gjeti se kishte ndashti katrë dit ndë varr.
18 Edhe Vithania ishte afër Jerusalimit, sinja pesë-mbë-dhietë stadhe.
19 Edhe shumë vetë prej Judhenjet kishin’ ardhurë te Martha e te Maria, që t’i rëkoninë për të vëllan’ e atyreve.
20 Martha pra kur dëgjoj se po vien Jisuj, i dolli përpara; edhe Maria rrinte ndë shtëpi.
21 Martha pra i tha Jisujt: “Zot, t’ishnje këtu, im vëlla nukë do të vdiste.
22 Po edhe ndashti e di, se sa t’i lypënjsh Perëndisë, do të t’i apë Perëndia.”
23 Jisuj i thot’ asaj: “Yt vëlla do të ngjalletë.”
24 Martha i thotë: “E di se do të ngjalletë ndë të ngjallurit të ditësë pastajme.”
25 Jisuj i tha: “Unë jam të ngjalluritë edhe jeta; ay që më beson, edhe ndë vdektë, do të rronjë.
26 Edhe kushdo që rron edhe më beson, nukë do të vdesë për gjithë jetënë.
27 A e beson këtë?” I thotë: “Po, Zot, unë kam besuarë, se ti je Krishti, i Bir’ i Perëndisë, që ke ardhurë ndë botët.”
28 Edhe ajo si tha këto, vate e thërriti fshehura Marinë, të motërën’ e saj, e i tha: “Mësonjësi është këtu, edhe po të thërret.”
29 Ajo kur dëgjoj, ngrihetë shpejt, e vien tek ay.
30 (Jisuj edhe s’kishte ardhurë ndë fshat, po ishte nd’ atë vënt që i dolli përpara Martha.)
31 Judhenjtë pra që ishinë bashkë me atë ndë shtëpit tuke rëkuar atë, kur panë Marinë se u ngrit shpejt e dolli, i vanë prapa asaj, tuke thënë, se po vete ndë varr për të qjar’ atie.
32 Maria pra si erdhi atie ku ishte Jisuj, edhe pa atë, i ra ndër këmbë, tuke thën’ ati: “Zot, nd’ ishnje këtu, vëllaj nukë do të më vdiste.”
33 Jisuj pra kur pa atë tuke qjarë, edhe ata Judhenjtë që kishin’ ardhurë bashkë me atë tuke qjarë, sëmboj ndë shpirt të ti, edhe u droth,
34 E tha: ”Ku e keni vënë?” I thonë: “Zot, eja e shih.”
35 Jisuj derdhi lot.
36 Judhenjtë pra thoshinë: “Shih sa e donte.”
37 Po ca prej atyre thanë: “Nukë munte kyj që hapi syt’ e të verbërit, të bënte që të mos vdiste edhe kyj?”
38 Jisuj pra përsëri tuke sëmbuarë ndër vetëhe vien ndë varrt. Edhe ishte një spille, edhe mbi atë ishe vënë një gur.
39 Jisuj thotë: “Ngrini gurinë.” Martha, e motëra e të vdekurit, i thotë: “Zot, qelbetë ndashti; sepse është katrë diç.”
40 Jisuj i thot’ asaj: “Nukë të thashë, se ndë besofsh, do të shohç lavdin’ e Perëndisë?”
41 Ngritnë pra gurinë (atie ku ishte vënë i vdekuri). Edhe Jisuj ngriti sytë përpietë, e tha: “Atë, të falem ndersë, se më dëgjove.
42 Edhe un’ e dinjam se përherë më dëgjon; po këtë e thashë për këtë llauzinë që rri këtu rreth, që të besonjënë, se ti më dërgove.”
43 — Edhe si tha këto, bërtiti me zë të math: “Llazar, dil jashtë.”
44 Edhe i vdekuri dolli, lidhurë këmbët’ e duartë me rrypa pëlhure; edhe faqeja e ati pështjellë me rizë. Jisuj u thot’ atyre: “Sgjidheni, edhe lëreni të vejë.”
45 Shumë vetë pra prej Judhenjvet, që kishin’ ardhurë te Maria, edhe panë sa bëri (Jisuj), i besuanë.
46 Po ca prej atyre vanë te Farisenjtë, edhe u thanë sa bëri Jisuj.
47 Kryepriftëritë pra edhe Farisenjtë mbëlothnë bashkëndënëje, edhe thoshinë: “Ç’të bëjmë? Se kyj njeri po bën shumë çudira.
48 Ndë e lënçim’ atë kështu, të gjithë do t’i besonjënë; edhe do të vinë Romanëtë, e do të prishnjënë edhe vëndinë tënë edhe kombinë.
49 Edhe një nga ata, Kajafa, që ishte kryeprift i ati viti, u tha atyre: “Ju nukë dini asgjë,
50 As nukë mendoneni, se është mirë për ne të vdesë një njeri për llauzinë, edhe të mos humbasë gjithë kombi.”
51 — Edhe këtë nuk’ e tha prej vetëhesë ti, po tuke qënë kryeprift i ati viti, profitepsi se Jisuj kishte për të vdekurë për kombinë;
52 Edhe jo për kombinë vetëmë, po edhe që të mbëledhë mbë një edhe të bijt’ e Perëndisë që ishinë përndarë.
53 Që mb’ atë ditë pra bënë këshillë që ta vrasënë.
54 Përandaj Jisuj nuk’ ecënte më faqeza ndëpër Judhenjtë, po shkoj ateje mbë një vënt afërë shkretëtirësë, ndë një qytet që thuhet’ Efraim, edhe atie shkonte kohënë bashkë me nxënësit’ e ti.
55 Edhe ishte afër pashka e Judhenjet; edhe shumë vetë prej ati vëndi hipnë ndë Jerusalim përpara pashkësë, që të qëroninë vetëhen’ e tyre.
56 Kërkoninë pra Jisunë, edhe i thoshinë njëri tiatrit tuke ndenjurë ndë hieroret: “Ç’u duketë juve? Se nukë do të vinjë për të kremtenë?”
57 Edhe kryepriftërit’ e Farisenjtë kishinë porositurë, nd’ e marrtë vesh ndonjë se ku është, t’apë zë, që ta zënë.