1 Po ishin edhe profitërë të rrem ndër llauzinë, sikundrë edhe ndër ju do të jenë mësonjësa të rrem, të cilëtë do të fusënë fshehurazi eresia humbëje, tuke mohuar’ atë edhe Zotërinë që i bleu ata, edhe tuke hequrë pas vetëhesë tyre humbëje të shpejtë.
2 Edhe shumë vetë do të venë pas humbëjes’ atyreve, që nga ata do të vllasfimiset’ udha e së vërtetësë.
3 Edhe për lakëmim do të bënjënë tregjeti prej jush me fialë të shpifura; gjykimi i atyreve që moti nukë mënon, edhe humbëja e atyreve nukë flë.
4 Sepse Perëndia ndë mos kurseu ëngjëjtë që fëjyenë, po i hodhi ndë tartar lidhurë me hekura errësire, e i dha të ruhenë për gjyq.
5 Edhe nukë kurseu botën’ e vietërë, po pruri përmbytëje ndë botët të pabesëvet, edhe ruajti Noenë vetin’ i tettë, leçitësin e drejtërisë.
6 Edhe gjykoj për të prishurë qytetet’ e Sodhomës’ e të Gomorësë, edhe i bëri hi, edhe vuri shëmbëllesë mb’ata që kanë për të punuarë pa besë.
7 Edhe shpëtoj Llotin’ e drejtë që shtrëngonej prej jetësë ndyrë të panomëvet;
8 (Sepse kyj i drejti, tuke ndenjurë ndërmest atyreve, ditë për ditë mundonte shpirtin’ e drejtë nga të parët’ e nga të dëgjuarët’ e punëravet pa nom.)
9 Di Zoti të shpëtonjë besëtarëtë nga të ngarëtë, e të ruanjë të shtrembëtëtë për ditën’ e gjyqit që të mundonenë;
10 Edhe më fort ata që venë prapa mishit me dëshërim ndyrësire, edhe bënjënë për asgjë urdhërinë; janë kuximtarë, asish që duanë vetëmë vetëhen’ e tyre, s’kanë frikë tuke vllasfimisurë lavduarshëmitë.
11 Kur ëngjëjtë që janë më të mëdhenj ndë forcatë e ndë fuqi nukë bienë gjykim vllasfimie kundrë atyreve përpara Zotit,
12 Po këta posi shtësë pa mënt bërë nga fisi, që kanë lindurë për të zënë e për të prishurë, vllasfimisnjënë për punëra që nuk’ i dinë, edhe do të prishenë ndë prishëjet të tyre, edhe do të marrënë pagën’ e së shtrëmbëtësë.
13 Të cilëtë kujtonjënë për gëzim të kënaqurit’ e përditëshim; janë të shgërryer’ e të fulliqurë; gëzonenë ndë kobimet të tyre, kur han’ e pinë bashkë me ju;
14 Kanë sytë plot me kurvëri, edhe që nukë pushonjënë nga faji; kobonjënë shpirtëra të paforcuarë, kanë zemërë të stërviturë ndë lakëmime, janë diemt’ e mallëkimit.
15 Lanë udhën’ e drejtë, edhe u kobuanë, e vanë pas udhësë Vallaamit, të birit Vosorit, që deshi pagën’ e së shtrembëtësë.
16 Po u qërtua për panomin’ e ti; sepse kafsha pa gojë foli me zë njeriu, e ndaloj marrësin’ e profitit.
17 Këta janë kronj pa ujë, re që shtyhenë prej erësë fortë, për ata është ruajtur’ errësir’ e zezë për gjithë jetënë.
18 Sepse tuke folurë fialë shumë të mëdha të kotësirësë, kobonjënë me dëshërimet’ e mishit e me ndyrësirat’ ata që vërtet shpëtuanë nga ata që e shkoninë jetënë ndë kobim;
19 Tuke zotuar’ atyreve të lirë, që ata vetë janë shërbëtorët’ e prishëjesë; sepse prej ati që të mundetë ndonjë, ati i bënetë shërbëtuar.
20 Sepse ata që shpëtuanë nga të ndragurat’ e botësë me anë të së njohurësë Zotit edhe Shpëtimtarit Jisu Krisht, ndë u ngatërrofshinë përsëri mbë këto, edhe të mundenë, u bënë të pastajmet’ e atyre më të këqia se të paratë.
21 Sepse më mirë ishte për ata të mos e kishinë njohur’ udhën’ e drejtërisë, se si e njohnë, të këthenenë nga porosia e shënjtëruarë që u la mb’ ata.
22 Edhe gjajti mb’ ata ajo parimia e vërtetë: “Qëni u këthye mbë të viellë të ti”, edhe: “Dosa si u la u shkarxye ndë llucët”.