1 Përandaj s’munt t’ ap ç’fialë, o njeri, cilido je ti që gjykon; sepse për atë punë që gjykon tiatrinë, gjykon vetëhenë tënde për të keq; sepse ti që gjykon, punon ato punëra .
2 Edhe e dimë, se gjyqi i Perëndisë është me të vërtetë kundrë atyreve që punonjënë të tilla punëra .
3 E mendon këtë ti, o njeri, që gjykon ata që punonjënë të tilla punëra , edhe bën ato, se ke për të shpëtuarë nga gjyqi i Perëndisë?
4 Apo bën për asgjë pasëjen'’ e së mirës’ ati e të durimit e të zëmrësë gjërë, edhe nuk’ e di, se e mira e Perëndisë të bie ty ndë pendim?
5 Po për ashpërimnë tënt, edhe për zëmërën’ e papenduarë mbëledh zemërim mbë vetëhenë tënde ndë ditët të zemëratës’ edhe të sbulesësë gjyqit drejtë të Perëndisë,
6 I cili do t’ia paguanjë gjithësecilit pas punëvet ati.
7 Atyreve që kërkonjënë lavdi e nderë e pavdierëje me durim për punë të mirë, do t’u apë jetë të pasosurë.
8 E mb’ ata që qartonjënë, edhe nuk’ i dëgjonjënë të vërtetësë, po i dëgjonjënë të shtrëmbëtësë, do të jetë zemëratë e mëri,
9 Acarim edhe shtrëngim mbë çdo shpirt njeriu që punon të ligënë mbë Judhenë më përpara edhe mbë Ellininë.
10 Po lavdi e nderë e paqtim do të jetë mbë cilinëdo që punon të mirënë, mbë Judhenë më përpara edhe mbë Ellininë.
11 Sepse te Perëndia s’ka të mbajtur’ anë;
12 Sepse gjithë sa fëjyenë pa nom, edhe do të vdirenë pa nom; edhe gjithë sa fëjyenë ndë nom, do të gjykonenë me mom,
13 (Sepse nukë janë të drejtë përanë Perëndisë ata që i mbanjënë vesh nomit, po ata që punonjënë nominë do të dalënë të drejtë.
14 Sepse kur gjëntarëtë që s’kanë nom, punonjënë punët’ e nomit pas fisit, këta ndonëse s’kanë nom, janë vetë nom ndë vetëhet të tyre;
15 Të cilëtë dëftenjënë punën’ e nomit shkruarë ndë zemërat të tyre, sepse ndërgjegjëja e atyreve martiris bashkë me ata, edhe mendimetë ndërmest atyreve përflasënë a apënë fialë njëri për tiatërinë).
16 Mb’atë ditë, kur do të gjykonjë Perëndia të fshehurat’ e njerëzet me anë të Jisu Krishtit, pas ungjillit tim.
17 Na ti që qjuhe Judhe, edhe prëhe mbë nomt, e mburre mbë Perëndinë,
18 Edhe njeh dashurimin’ e ati , edhe shquan ato që ndanjënë, sepse je mësuarë nga nomi;
19 Edhe kujton vetëhenë tënde, se je udhëheqësi të verbërvet, drit’ e atyreve që janë ndë errësirë,
20 Stërvitës i të marrëvet, mësonjës i foshnjevet, ese ke formën’ e së njohurësë, edhe së vërtetësë ndë nomt.
21 Ti pra që mëson tiatrinë, nuk’ mëson vetëhenë t’ënde? Ti që leçit të mos viedhënë, vieth?
22 Ti që thua të mos kurvëronjënë, kurvëron? Ti që ke të ndyrë nga idhollatë, vieth gjë qishe?
23 Ti që mburre mbë nomt, çpërnderon Perëndinë tuke shkelurë nominë?
24 Sepse “emëri i Perëndisë vllasfimisetë ndër kombet për punë tuaj”, sikundrë është shkruarë.
25 Sepse rrethpresëja bën dobi, ndë punofsh nominë; po ndë shkelç mominë, rrethpresëja jote u bë parrethpresëje.
26 Ay pra që nuk’ është rrethprerë ndë ruajtë porosit’ e nomit, a nukë do të qjuhetë të parrethprerët’ e ati rrethpresëje?
27 Edhe ay që është prej fisit i parrethprerë e punon nominë, nukë do të të gjykonjë tyj që ke shkronjën’ e nomit edhe rrethpresëjenë, e shkel nominë?
28 Sepse nuk’ është Judhe ay që duketë për faqe, as rrethpresëja ndë misht që është për faqe.
29 Po ay që është ndë të fshehurë Judhe, edhe rrethpresëje ësht’ ajo e zëmrësë, që është ndë frymët e jo ndë shkronjët, të cilit nderi nuk’ është prej njerëzish, po prej Perëndisë.