1 Pastaj pashë, e ja një der’ e hapurë ndë qiell; edhe zëri i parë, që dëgjova, posi zë trumbete që fliste bashkë me mua, e thoshte: “Hip këtu, edhe do të të dëftenj sa duhetë të bënenë paskëtaj.”
2 Edhe përnjëherë qeshë ndë frymë, edhe ja tek ishte një fron ndë qiellt, edhe mbi front ishte ndënjurë një .
3 Edhe ay që rrinte gjante mbë të parët posi gur jaspidhe edhe sardhine; edhe ishte një ylver rreth fronit që gjante mbë të parët posi smaragdhinë.
4 Edhe përqark shkëmbit ishinë njëzet e katrë frone; edhe mbë fronet (pashë) ndenjurë të njëzet e katrë pleqtë, veshurë me rrobe të bardha; edhe kishinë mbi krerët të tyre kurora t’ arta.
5 Edhe dilinë nga froni vetëtima e bumbullima e zëra. Edhe përpara fronit ishinë shtatë
llambadhe ziarri ndezurë, të cilatë janë të shtatë frymat e Perëndisë.
6 Edhe përpara fronit ishte një det qelqeje që gjante posi akull; edhe ndë mes të fronit, edhe rreth fronit katrë shtësë, që ishinë plot me sy përpara e prapa.
7 Edhe shtës’ e parë gjante posi leon, edhe shtës’ e dytë gjante posi viç, edhe shtës’e tretë e kishtë faqenë posi njeri, edhe shtës’ e katrëtë gjante posi shqiponjë që fluturon.
8 Edhe të katrë shtësëtë kishinë gjithësecila veç e veç nga gjashtë fletë përqark, edhe përbrenda ishinë plot me sy; edhe nukë kanë të prëjturë dit’ e natë tuke thënë: “Shënjt, shënjt, shënjt është Zoti, Perëndi Gjithëpushtetësi”, ay që ishte edhe që ësht’ edhe që vien.
9 Edhe shtësëtë kur t’ apënë lavdi e nder e të falurë ndersë ati që ka ndenjurë mbë front, që rron ndë jetët të jetëvet,
10 Të njëzet e katrë pleqtë do t’i bienë përpara ati që është ndenjurë mbë front, edhe do t’i falen’ ati që rron ndë jetët të jetëvet, edhe do të vënë kurorat’ e tyre përpara fronit, tuke thënë:
11 I vëlyerë je, o Zot, të març lavdin’ e nderin’ e fuqinë; sepse ti i kriove të gjitha, edhe për dashuriminë tënt janë, edhe u kriuanë.