1 Edhe ndë një nga ato dit, ay lur po mësonte llauzë ndë hieroret, edhe epte zën’e mirë, kryeprifitërit’ edhe shkronjësitë bashkë me pleqt erdhë siprë ati.
2 Edhe i folnë, tuke thënë: “Na thuaj, me çfarë pushteti bën këto? Cili ësht’ ay që të ka dhënë këtë pushtet?”
3 Edhe ay u përgjeq e u tha atyre: “Edhe unë do t’u pyes juve një fialë, edhe më thoni:
4 Pagëzimi i Joannit prej qielli ishte, a prej njerëzish?”
5 Edhe ata mendoneshinë me vetëhe, tuke thënë, se: “Ndë thënçim: Prej qielli, do të thotë:
6 Përse s’i besuatë pra? Edhe ndë thënçim: Prej njerëzish, gjithë llauzi do të na rrahë me gurë, sepse u është mbushurë mëndëja, se Joanni është profit.”
7 Edhe u përgjeqnë, se nukë dinë nga ishte .
8 Edhe Jisuj u tha atyre: “As unë nuk’ u them juve me çfarë pushteti bënj këto.”
9 Pastaj zuri t’i thoshte llauzit këtë paravoli: “Një njeri mbolli një vështë, edhe e dha ndër bujq, edhe vate ndë dhe të huaj e ndenji atie mjaft kohë.
10 Edhe ndë kohët të pemëvet dërgoj një shërbëtuar te bujqitë, që t’i epinë prej pemësë vështit; po bujqit’ e rrahnë, edhe e dërguanë sbrazëtë.
11 Edhe përsëri dërgoj një tiatrë shërbëtuar; po ata edhe atë e rrahnë, edhe e turpëruanë, edhe e dërguanë sbrazëtë.
12 Edhe përsëri dërgoj një të tretë; po ata edhe këtë e bënë me plagë edhe e dbuanë.
13 Edhe i zoti vështit tha: “Ç’të bënj? Le të dërgonj tem bir të dashurinë; mbase, kur të shohënë këtë, do të kenë turp.”
14 Po bujqitë kur e panë atë, mendoneshinë me vete, tuke thënë: “Kyj është trashëgimtari; ejani, le ta vrasmë, që të na mbesë trashëgimi.”
15 Edhe e nxuarnë jashtë vështit, edhe e vranë. Ç’do t’u bënjë atyre i zoti vështit?
16 Do të vinjë e do t’i prishnjë këta bujqitë, edhe vështinë do t’ua apë të tierëve.” Po ata kur ndigjuanë, thanë: Qoftë lark!
17 Edhe ay shtyri sytë e u tha atyre: “Ç’është pra këjo që është shkruarë: “Atë gur që nuk’ e pëlqyen’ ata që ndërtonjënë, kyj u bë për krye cepi?”
18 Gjithëkush të bierë mbi atë gur do të copëtonetë; edhe mbi atë që të bierë, do t’e dërrmonjë.
19 Edhe kryepriftërit’ e shkronjësitë kërkuanë të vënë duartë mbi atë nd’ atë orë; po patnë frikë nga llauzi; sepse e muarrë vesh, se për ata e tha këtë paravoli.
20 Edhe ata si ruajtnë, dërguanë përgjonjës, që shtiheshinë se janë të drejtë, që ta zijnë me fialë për të dhënë ndë dorë të urdhërit, edhe ndë pushtet të qivernitarit.
21 Edhe e pyetnë, tuke thënë: “Mësonjës, e dimë se flet edhe mëson drejtë, edhe nuk’ i mban anë ndonjëu, po mëson udhën’ e Perëndisë me të vërtetë.
22 Ësht’ e udhësë t’i apëmë nave Qesarit pagë, apo jo?”
23 Edhe ay si mori vesh dinakërin’ e atyreve, u tha atyreve: “Përsë më gucitni?
24 Dëftemëni një dhinar. Fytyrën’ e kujt, edhe përmbishkronjën’ e kujt ka këjo ?” Edhe ata u përgjeqnë e thanë:
25 “Të Qesarit.” Edhe ay u tha atyre: “Epni pra Qesarit ato që janë të Qesarit, edhe Perëndisë ato që janë të Perëndisë.”
26 Edhe nukë muntnë t’e zijnë me fialë përpara llauzit; edhe u çuditnë për të përgjegjurit’ e ati, edhe s’bënë zë.
27 U afruan’ edhe disa prej Sadhuqenjet që flasënë kundrë, se s’ka të ngjallurë, edhe e pyetnë, tuke thënë:
28 “Mësonjës, Mojsiu na ka shkruarë: Ndë i vdektë ndonjëjt vëllaj që ka grua, edhe kyj të vdesë pa lënë djem, i vëllaj i ati të marrë gruanë, edhe të ngjallnjë farë për të vëllan’ e ti.
29 Ishinë pra shtatë vëllezërë; edhe i pari mori grua, edhe vdiq pa djem.
30 Edhe i dyti mori gruanë; edhe kyj vdiq pa djem.
31 Edhe i treti mori atë; kështu edhe të shtattë; edhe nukë lanë djem, edhe vdiqnë.
32 Edhe pas të gjithëve vdiq edhe gruaja.
33 Ndë të ngjallurit pra cilit nga këta do të jetë gruaja, sepse të shtattë e patnë atë grua.”
34 Edhe Jisuj u përgjeq e u tha atyre:
35 “Të bijt’ e kësaj jete martonjën’ edhe martonenë; po ata që bënenë të zotritë të fitonjën’ atë jetë, edhe të ngjalluritë prej së vdekurish, as martonjënë, as martonenë.
36 Sepse as të vdesënë nukë muntnjënë më; sepse janë posi ëngjëj; edhe janë të bijt’ e Perëndisë, kur janë të bijt’ e të ngjallurit.
37 Edhe se ngjallenë të vdekuritë, edhe Mojsiu e dëfteu ndë ferrët, kur thotë: Zot Perëndin’e Avraamit edhe Perëndin’ e Isaakut edhe Perëndin’ e Jakovit.
38 Sepse ay nuk’ është Perëndi të vdekurish, po të gjallësh; sepse të gjithë rronjënë nd’atë.”
39 Edhe disa nga shkronjësit’ u përgjeqnë, e thanë: “Mësonjës, mirë the.”
40 Edhe nukë kuxoninë t’e pyetinë më për ndonjë tiatrë gjë .
41 Edhe ay u tha atyre: “Qysh thonë, se Krishti ësht’ bir’ i Dhavidhit?
42 Edhe ay Dhavidhi vetë thotë ndë vivlit të psallmëvet: “I tha Zoti Zotit tim:
43 Rri prej së diathtësë sime, gjersa të vë arëmiqt’ e tu ndënëkëmbje të këmbëvet tua.”
44 Dhavidhi pra qjuan atë Zot, e qysh ësht’ i bir’ i ati?”
45 Edhe gjithë llauzi kur po ndigjonte, u tha nxënëset të ti:
46 “Ruhi nga shkronjësitë që duanë të ecënjënë të stolisurë, edhe duanë të përshëndetura ndëpër tregjet, edhe vëndet’ e parë ndëpër sinagogjit, edhe kryemësalla ndëpër darkat;
47 Të cilëtë hanë shtëpit’ e të vavet, tuke shtyrë shkajk se falenë shumë. Këta do të marrënë më teprë mundim.”