1 Përandaj s’munt t’ ap ç’fialë, o njeri, cilido je ti që gjykon; sepse për atë punë që gjykon tiatrinë, gjykon vetëhenë tënde për të keq; sepse ti që gjykon, punon ato punëra .
2 Edhe e dimë, se gjyqi i Perëndisë është me të vërtetë kundrë atyreve që punonjënë të tilla punëra .
3 E mendon këtë ti, o njeri, që gjykon ata që punonjënë të tilla punëra , edhe bën ato, se ke për të shpëtuarë nga gjyqi i Perëndisë?
4 Apo bën për asgjë pasëjen'’ e së mirës’ ati e të durimit e të zëmrësë gjërë, edhe nuk’ e di, se e mira e Perëndisë të bie ty ndë pendim?
5 Po për ashpërimnë tënt, edhe për zëmërën’ e papenduarë mbëledh zemërim mbë vetëhenë tënde ndë ditët të zemëratës’ edhe të sbulesësë gjyqit drejtë të Perëndisë,
6 I cili do t’ia paguanjë gjithësecilit pas punëvet ati.
7 Atyreve që kërkonjënë lavdi e nderë e pavdierëje me durim për punë të mirë, do t’u apë jetë të pasosurë.
8 E mb’ ata që qartonjënë, edhe nuk’ i dëgjonjënë të vërtetësë, po i dëgjonjënë të shtrëmbëtësë, do të jetë zemëratë e mëri,
9 Acarim edhe shtrëngim mbë çdo shpirt njeriu që punon të ligënë mbë Judhenë më përpara edhe mbë Ellininë.
10 Po lavdi e nderë e paqtim do të jetë mbë cilinëdo që punon të mirënë, mbë Judhenë më përpara edhe mbë Ellininë.
11 Sepse te Perëndia s’ka të mbajtur’ anë;
12 Sepse gjithë sa fëjyenë pa nom, edhe do të vdirenë pa nom; edhe gjithë sa fëjyenë ndë nom, do të gjykonenë me mom,
13 (Sepse nukë janë të drejtë përanë Perëndisë ata që i mbanjënë vesh nomit, po ata që punonjënë nominë do të dalënë të drejtë.
14 Sepse kur gjëntarëtë që s’kanë nom, punonjënë punët’ e nomit pas fisit, këta ndonëse s’kanë nom, janë vetë nom ndë vetëhet të tyre;
15 Të cilëtë dëftenjënë punën’ e nomit shkruarë ndë zemërat të tyre, sepse ndërgjegjëja e atyreve martiris bashkë me ata, edhe mendimetë ndërmest atyreve përflasënë a apënë fialë njëri për tiatërinë).
16 Mb’atë ditë, kur do të gjykonjë Perëndia të fshehurat’ e njerëzet me anë të Jisu Krishtit, pas ungjillit tim.
17 Na ti që qjuhe Judhe, edhe prëhe mbë nomt, e mburre mbë Perëndinë,
18 Edhe njeh dashurimin’ e ati , edhe shquan ato që ndanjënë, sepse je mësuarë nga nomi;
19 Edhe kujton vetëhenë tënde, se je udhëheqësi të verbërvet, drit’ e atyreve që janë ndë errësirë,
20 Stërvitës i të marrëvet, mësonjës i foshnjevet, ese ke formën’ e së njohurësë, edhe së vërtetësë ndë nomt.
21 Ti pra që mëson tiatrinë, nuk’ mëson vetëhenë t’ënde? Ti që leçit të mos viedhënë, vieth?
22 Ti që thua të mos kurvëronjënë, kurvëron? Ti që ke të ndyrë nga idhollatë, vieth gjë qishe?
23 Ti që mburre mbë nomt, çpërnderon Perëndinë tuke shkelurë nominë?
24 Sepse “emëri i Perëndisë vllasfimisetë ndër kombet për punë tuaj”, sikundrë është shkruarë.
25 Sepse rrethpresëja bën dobi, ndë punofsh nominë; po ndë shkelç mominë, rrethpresëja jote u bë parrethpresëje.
26 Ay pra që nuk’ është rrethprerë ndë ruajtë porosit’ e nomit, a nukë do të qjuhetë të parrethprerët’ e ati rrethpresëje?
27 Edhe ay që është prej fisit i parrethprerë e punon nominë, nukë do të të gjykonjë tyj që ke shkronjën’ e nomit edhe rrethpresëjenë, e shkel nominë?
28 Sepse nuk’ është Judhe ay që duketë për faqe, as rrethpresëja ndë misht që është për faqe.
29 Po ay që është ndë të fshehurë Judhe, edhe rrethpresëje ësht’ ajo e zëmrësë, që është ndë frymët e jo ndë shkronjët, të cilit nderi nuk’ është prej njerëzish, po prej Perëndisë.
KAPTINA II.
1 Përandai s’mundesh me dhanë fjalë, o nieri, cillido je ti qi gjukon, sepse për ate punë qi gjukon tietrinë, gjukon vetëhenë tande për të keq, sepse ti qi gjukon, punon ato punë .
2 Edhe e dimë, se gjyqi i Perëndisë ashtë me të vërtetë kundrë atyneve qi punojnë t’atillash punë .
3 E mendon këte, ti o nieri, qi gjukon ata qi punojnë t’atillash punë , edhe ban ato, se ke me shpëtuem prei gjyqit Perëndisë?
4 Apor ban për asgja pasëjen’ e mirënisë ati, e të durimit, e të zemrësë gjanë, e nuk’ e di, se mirënia e Perëndisë të bije ndë pendesë?
5 Por për ashpëriminë tand, edhe për zemërën’ e papendueshime mbëledh zemërim mbë vetëhenë tande ndë ditë të zemërimit, edhe të sbuluemesë gjyqit dreitë të Perëndisë,
6 i cilli ka me ia paguem gjithë-se-cillit mbas vepëravet ati;
7 atyneve qi lypinë laft, e nder, e të pavdierrë me durim për vepërë të mirë, ka me u dhanë jetë të pasosëme;
8 e mb’ata qi qartohenë, edhe nuk’ ulenë mbë të vërtetënë, por ulenë mbë të shtrembëtënë ka me qenunë zemërim edhe mëni,
9 acarim edhe shtrëngim mbë qish do shpirt nieriu qi punon të keqenë, mbë Iudenë ma parë, edhe mbë Grekunë,
10 por laft, e nder, e paqtim ka me qenunë mbë gjithë-se-cillinë qi punon të mirënë, mbë Iudenë ma parë, edhe mbë Grekunë.
11 Sepse afër Perëndisë s’ka të mbaitun’ anë,
12 sepse gjithë sa fëjyenë mbë ligjë, kanë me u vdierrë pa ligjë; edhe gjithë sa fëjyenë pa ligjë, kanë me u gjukuem me ligjë,
13 (sepse nukë janë të dreitë afër Perëndisë ata qi i mbanë vesh ligjësë, por ata qi punojnë ligjënë kanë me dalunë të dreitë.
14 Sepse kur gjintarëtë qi s’kanë ligjë, punojnë punët e ligjësë mbas natyrësë, këta ndonëse s’kanë ligjë, ashtë ligjë ndë vetëhet t’atyne,
15 të cillëtë diftojnë punën’ e ligjësë shkruem ndë zemërat të veta, sepse ndërgjegjëja e atyne dëshmon bashkë me ata, edhe mendimetë ndërmiet atyne përflasinë, a apinë fjalë njiani për tietërinë);
16 mb’ate ditë kur do të gjukojë Perëndia të mpshefëtat’ e nieriut me anë të Iesu-Krishtit, mbas ungjillit t’em.
17 Qe, ti qi quhe Iude, edhe prahe mbë ligjët, e mburre mbë Perëndinë,
18 edhe njef dashunimin’ e ati , edhe shqyem ato qi dajnë, sepse je mësuem prei ligjësë;
19 edhe ke shpëresë mbë vetëhenë tande se u tërheq udhënë të verbënavet, se je drit’ e atyneve qi janë nd’errësinë,
20 mësesës i të marrëvet, mieshtër i foshnjevet, e se ke formën’ e së ngjofëmesë, edhe së vërtetësë ndë ligjët.
21 Ti pra qi mëson tietërinë, nukë mëson vetëvetëhenë? Ti qi predikon të mos viedhinë, viedh?
22 Ti qi thue të mos kurvënojnë, kurvënon? Ti qi ke të ndytë idhujtë, vieth gja kishe?
23 Ti qi mburre mbë ligjët, shpërnderon Perëndinë tue kapërcyem ligjënë?
24 Sepse “emëni i Perëndisë nemetë ndër kombet për punë tuei”, sikurse ashtë shkruem.
25 Sepse rreth-presëja vëjen, ndë punofsh ligjënë, por ndë kapërcefsh ligjënë, rreth-presëja jote u ba të parreth-premë.
26 Ai pra qi nuk’ ashtë rreth-premë ndë rueitë porosit’ e ligjësë, a s’ka me u queitunë të parreth-premit’ e ati për rreth-presëje?
27 Edhe ai qi ashtë prei natyrës’ i parreth-premë, e punon ligjënë, nukë do të gjukojë tyi qi ke shkronjën’ e ligjësë , edhe rreth-presëjenë, e kapërcen ligjënë?
28 Sepse nuk’ asht’ Iude ai qi duketë për faqe, as rreth-presëja ndë misht qi duketë për faqe,
29 por ai qi ashtë ndë të mpshefunë Iude, edhe rreth-presëja asht ’ ajo e zemrësë, qi ashtë ndë shpirt, e jo ajo qi ashtë ndë shkronjë, të cillit lafti nuk’ ashtë prei nierëzish, por prei Perëndisë.