1 Pavli, shërbëtori i Jisu Krishtit, thërritur’ apostol, ndarë mbënjanë për ungjillin’ e Perëndisë,
2 (që pat zotuarë përpara me anë të profitëvet të ti, ndë shkronja të shënjtëruara),
3 Për të Birin’ e ti, Jisu Krishtinë Zotinë tënë, që lindi nga far’ e Dhavidhit pas mishit,
4 Edhe u dëftye Bir Perëndie me fuqi, pas frymësë shënjtërisë, nga të ngjalluritë prej së vdekurish;
5 Me anë t’ ati muarëm hir e apostoli, që t’i dëgjonjënë besësë gjithë kombetë, për emërin’ e ati;
6 Ndër mest atyreve jeni edhe ju, thërriturë prej Jisu Krishtit.
7 — Mbë gjith’ ata që janë ndë Romë, të dashurit e Perëndisë, thërriturë shënjtorë, hir qoftë mbë ju edhe paqtim prej Perëndisë Atit tënë, edhe prej Zotit Jisu Krisht.
8 Më përpara i falem ndersë Perëndisë tim me anë të Jisu Krishtit për gjithë ju, sepse besa juaj zihetë n’gojë mbë gjithë botënë;
9 Sepse Perëndia është martiri im, të cilit un’ i shërbenj me shpirtinë tim ndë ungjill të Birit ati, se u përment juve pa pushuarë,
10 Tuke luturë përhera ndë të falurat e mia, që të dojë Perëndia ndonjë herë të ma bënjë mbarë udhënë të vinj te ju.
11 Sepse kam shumë mall t’u shoh juve, që t’u ap ndonjë dhurëti shpirtërie që të forcohi.
12 Edhe këjo është të ngushullonem bashkë me ju me anë të besësë tuaj edhe simesë, që kemi njëri me tiatërinë.
13 Edhe dua që ta dini, o vëllezër, se shumë herë e vura ndër mënt të vinj te ju (po u ndaluaç gjer ndashti), që të kem ndonjë pemë edhe ndë mest juve, sikundrë edhe ndërmest kombevet tierë.
14 Unë jam detuar te Ellinët’ e te Varvarëtë, te të diturit’ e te të padituritë.
15 Kështu, sa prej meje, jam gati të leçis ungjillin’ edhe ndër ju që jeni ndë Romë.
16 Sepse nukë kam turp për ungjillin’ (e Krishtit); sepse është fuqi Perëndie për shpëtim mbë cilinëdo që beson, mbë Judhenë më përpara, edhe mbë Ellininë,
17 Sepse me anë t’ati ungjillit sbulonetë drejtëria e Perëndisë prej bese mbë besë, sikundrë është shkruarë: “Edhe i drejti do të rronjë prej besësë.”
18 Sepse zëmëratë Perëndie sbulonetë nga qielli mbi çdo pabesëri e paudhëri njerëzish, që pëmbanjënë të vërtetënë ndë paudhëri.
19 Sepse atë që munt të njohë njeriu për Perëndinë, është shpërfaqurë tek ata; sepse Perëndia ua shpërfaqi atë atyreve.
20 Sepse ato punët e padukura t’ ati, edhe fuqia e ati e pasosura edhe hieria, që kur se u bë bota shihenë këthiellëtë tuke marrë me mënt prej atyre punëvet që janë bërë, që të mos muntnjën’ ata t’ apënë fialë.
21 Sepse ndonëse njohnë Perëndinë, nuk’ e lavduanë si Perëndi, as nuk’ iu falnë ndersë; po u bënë të kotë ndër mendimet të tyre, edhe e marra zëmër’ e atyreve u errësua,
22 Tuke thënë, se janë të mënçim, u marruanë.
23 Edhe ndërruanë lavdin’ e të pavdierit Perëndi me shëmbëllesë ikone njeriu që vdiretë, e shpesësh, e shtësësh katrëkëmbëjesh, e shtërpinjç.
24 Përandaj edhe Perëndia i la ata ndë ndyrësirë me anë të dëshërimevet zëmravet atyre, që të fulliqenë trupat’ e atyreve ndërmest vetëhesë tyre.
25 Të cilëtë ndërruanë të vërtetën’ e Perëndisë me gënjeshtrënë, edhe nderuan’ e lutnë ndërtesënë me tepër se atë që e ndërtoj, i cili ësht’ i bekuarë për gjithë jetët. Amin.
26 Përandaj Perëndia i la ata ndër pësime fulliqërie; sepse edhe femërat’ e atyre ndërruanë zakonin që është pas fisit me atë që është kundrë fisit.
27 Kështu edhe meshkujtë lanë zakoninë që është pas fisit femërësë, e u ndoqnë ndë dëshërim të vetëhesë tyre njëri me tiatrinë, tuke punuarë shumtimnë meshkuj mbë meshkuj, e tuke marrë pagën’ e kobimit tyre, që gjante për vetëhen’ e tyre.
28 Edhe sikundrë nukë deshnë të njohënë Perëndinë, Perëndia i la ata ndë një mëndëje të paprovuarë, që të bënjën’ ato që nukë gjajënë.
29 Sepse janë plot me çdo farë shtrëmbërie, kurvërie, të lige, lakëmimi, të keqeje; mbushurë me cmir, me vrasëje, me qartë, me kobim, me mësim të keq.
30 Asish që pishtëllonjënë, asish që përflasënë, asish që i kanë mëri Perëndinë, asish që shanjënënë, madhështorë, kryelartë, asish që çpifinë të këqia, të padëgjuarshim te përintë,
31 Të marrë, asish që s’mbanjënë fialë, të padhëmburë, të papajtuarshim, të papërdëllyershim;
32 Të cilëtë, ndonëse njohënë drejtërin’ e Perëndisë, se ata që punonjënë të tillash punëra vëjenjënë për vdekëje, jo vetëm’ i bënjën’ ato, po edhe u pëlqenjën’ atyre ata që punonjën’ ato.
KAPTINA I.
1 Pauli shërbëtori i Iesu Krishtit, thërritun’ apostull, damë mbë-nj-anë për ungjillin’ e Perëndisë,
2 (qi pat zotuem përpara me anë të profetënavet vet ndë shkronjat të shenjtënueme),
3 për të Birin’ e vet Iesu Krishtinë Zotinë t’anë (qi leu prei farësë Davidit mbas mishit,
4 edhe u diftue Bir Perëndie me fuqi, mbas shpirtit shenjtënisë, prei së ngjallëmesë së vdekunish),
5 (me anë t’ati muerëm hir e apostuli, qi të ndëgjojnë ndë besët gjithë kombetë,
6 për emënin’ e ati; ndërmiet atyneve jeni edhe ju thërritunë prei Iesu Krishtit) -
7 mbë gjith’ ata qi janë ndë Romë të dashunit’ e Perëndisë, thërritunë shenjtënë, hir qoftë mbë ju, edhe paqtim prei Perëndisë Atit t’ynë, edhe prei Zotit Iesu Krisht.
8 Ma parë i falem nders Perëndisë t’em me anë të Iesu Krishtit për gjithë ju, sepse besa juei zihetë n’gojë mbë gjithë botënë,
9 sepse Perëndia ashtë deshmitari em, të cillit i shërbej me shpirtinë t’em ndë ungjill të Birit vet, se u përmend juve pa-pushim,
10 tue u lutunë përherë ndë të falunat e mia, qi të detë Perëndia ndonjiherë të ma bajë mbarë udhënë me ardhunë te ju,
11 sepse kam shumë mall me u pamë juve, për me u dhanë ndonji dhunëti shpirtënie qi të forcohi;
12 edhe këjo ashtë për me u ngushulluem bashkë me ju me anë të besësë tuei edhe s’emesë qi kemi njiani me tietrinë.
13 Edhe due qi ta dini, o vëllazën, se shumë herë e vuna ndër mend me ardhunë te ju, (por u ndala deri tashti), qi të kemi ndonji pemë edhe ndërmiet jush, sikurse edhe ndërmiet kombevet tierë.
14 Unë jam detuer te Grekët e te barbarët, te të ditshimit e te të paditshimit;
15 kështu sa prei meje, jam gati me predikuem ungjillin’ edhe ndër ju qi jeni ndë Romë.
16 Sepse nuk turpënohem për ungjillin’ e Krishtit, sepse ashtë fuqi Perëndie për shpëtim mbë gjithë-se-cillinë qi beson, mbë Iudenë ma përpara, edhe mbë Grekunë.
17 Sepse me anë t’ati ungjillit sbulohetë dreitënia e Perëndisë prei bese mbë besë, sikurse ashtë shkruem: “Edhe i dreiti ka me rruem prei besësë”.
18 Sepse zemërim Perëndie sbulohetë prei qielli mbi qish do pabesëni e paudhëni nierëzish, qi përmbanë të vërtetënë ndë paudhëni.
19 Sepse ate qi mundetë nieriu me ngjofunë për Perëndinë, ashtë shpërfaqunë tek ata; sepse Perëndia ua shpërfaqi atyne.
20 Sepse ato punët’ e padukuna t’ati, edhe e pasosëmeja fuqia e ati, edhe hyjënia çë kurrë se u krijue bota shifenë këthiellëtë tue u marrë me mend prei atyne punëvet qi janë bamë, qi të mos munden’ ata me dhanë fjalë.
21 Sepse ndonëse ngjofnë Perëndinë, nuk’ e lavduenë si Perëndi, as nuk’ iu falnë nders, por u banë të kotë ndër mendimet e veta, edhe e marra zemëra e atyne u errësue,
22 tue thanë se janë të mentshim, u marruenë;
23 edhe ndërruenë laftin’ e të pavdierit Perëndi me shëmbëllim figure nieriu të vdierri, e shpendësh, e shtazësh, e shtërpinjsh.
24 Përandai edhe Perëndia i la ndë ndynësinë me anë të dëshërimevet zemëravet atyne,
25 qi të fulliqinë korpënat’ e atyne ndërmiet atyne, të cillëtë ndërruenë të vërtetën’ e Perëndisë me rrenënë, edhe nderuen’ e lutnë krijesësë ma tepërë se ate qi e krijoi, i cilli asht’ i bekuem për gjithë jetët. Amen.
26 Përandai Perëndia i la ndër pësime fulliqënie, sepse edhe grat’ e atyne ndërruenë zakoninë qi ashtë mbas natyrësë,
27 me ate qi ashtë kundrë natyrësë; kështu edhe mashkujtë lanë zakoninë qi ashtë mbas natyrësë gruesë, e u doqnë ndë dëshërimt të vetëhes’ atyne njiani me tietërinë, tue punuem shumtiminë mashkuj mbë mashkuj, e tue marrë pagën’ e gënjimit vet qi duhei për vetëhen’ e atyne.
28 Edhe sikurse nukë deshnë me ngjofunë Perëndinë, Perëndia i la ndë nji mend të paprovueshim, qi të bajn’ ato qi nukë duhenë,
29 sepse janë plot me qish do farë paudhënie, kurvënie, të ligë, lakëmimi, të keqeje; mbushunë me zmir, me vrasie, me qartë, me gënjim, me pësim të keq;
30 asish qi pishtëllojnë, asish qi shajnë, madhështorë, krye-naltë, asish qi shpifinë të këqia, të pandëgjueshim te përint,
31 të pamend, asish qi s’mbanë besë mbë fjalët, zemërë-pa-dhimshim, të pamiqësi, të papërdëllyeshim;
32 e këta ndonëse ngjofinë dreitënin’ e Perëndisë, se ata qi punojnë t’atillash punë janë të vëjefshim për vdekë, jo veç i bajnë, por edhe u pëlqejn’ ata qi punojn’ ato .