1 Pastaj pashë, e ja një der’ e hapurë ndë qiell; edhe zëri i parë, që dëgjova, posi zë trumbete që fliste bashkë me mua, e thoshte: “Hip këtu, edhe do të të dëftenj sa duhetë të bënenë paskëtaj.”
2 Edhe përnjëherë qeshë ndë frymë, edhe ja tek ishte një fron ndë qiellt, edhe mbi front ishte ndënjurë një .
3 Edhe ay që rrinte gjante mbë të parët posi gur jaspidhe edhe sardhine; edhe ishte një ylver rreth fronit që gjante mbë të parët posi smaragdhinë.
4 Edhe përqark shkëmbit ishinë njëzet e katrë frone; edhe mbë fronet (pashë) ndenjurë të njëzet e katrë pleqtë, veshurë me rrobe të bardha; edhe kishinë mbi krerët të tyre kurora t’ arta.
5 Edhe dilinë nga froni vetëtima e bumbullima e zëra. Edhe përpara fronit ishinë shtatë
llambadhe ziarri ndezurë, të cilatë janë të shtatë frymat e Perëndisë.
6 Edhe përpara fronit ishte një det qelqeje që gjante posi akull; edhe ndë mes të fronit, edhe rreth fronit katrë shtësë, që ishinë plot me sy përpara e prapa.
7 Edhe shtës’ e parë gjante posi leon, edhe shtës’ e dytë gjante posi viç, edhe shtës’e tretë e kishtë faqenë posi njeri, edhe shtës’ e katrëtë gjante posi shqiponjë që fluturon.
8 Edhe të katrë shtësëtë kishinë gjithësecila veç e veç nga gjashtë fletë përqark, edhe përbrenda ishinë plot me sy; edhe nukë kanë të prëjturë dit’ e natë tuke thënë: “Shënjt, shënjt, shënjt është Zoti, Perëndi Gjithëpushtetësi”, ay që ishte edhe që ësht’ edhe që vien.
9 Edhe shtësëtë kur t’ apënë lavdi e nder e të falurë ndersë ati që ka ndenjurë mbë front, që rron ndë jetët të jetëvet,
10 Të njëzet e katrë pleqtë do t’i bienë përpara ati që është ndenjurë mbë front, edhe do t’i falen’ ati që rron ndë jetët të jetëvet, edhe do të vënë kurorat’ e tyre përpara fronit, tuke thënë:
11 I vëlyerë je, o Zot, të març lavdin’ e nderin’ e fuqinë; sepse ti i kriove të gjitha, edhe për dashuriminë tënt janë, edhe u kriuanë.
KAPTINA IV.
1 Mbaskëndai pashë, edhe nje nji der’ e çelë ndë qiell; edhe zan’ i parë qi ndëgjova porsi za trumbete qi fliste bashkë me mue, e thoshte: Hip këtu, edhe kam me të diftuem sa duhenë me u bamë mbaskëndai.
2 Edhe përnjiherë erdha ndë shpirt; edhe nje tek ishte nji shkamp ndë qiell, edhe mbi shkampt po rrinte kushi .
3 Edhe ai qi rrinte gjante mbë të pamit porsi gur iaspide edhe sardine; edhe ishte nji yl-ber rreth shkampit qi gjante mbë të pamit porsi smaragdinë.
4 Edhe rreth shkambit ishinë njizet e katër shqembe; edhe mbë shqembet pashë ndenjunë të njizet e katër pleqtë, veshunë me petëka të bardha, edhe kishinë mbi krenët të vet kunora t’arta.
5 Edhe delshinë prei shkambit vetima e bumbullimë e zana. Edhe përpara shkambit ishinë shtatë llambadhe të ziarrmit ndezunë, të cillatë janë shtatë Shpirtënat’ e Hyjit.
6 Edhe përpara shkambit ishte nji det gastareje, qi gjante porsi krystalë. Edhe ndë miedis të shkambit edhe rreth shkambit katër shtasë, qi ishinë plot me sy përpara e mbrapa.
7 Edhe shtas’ e parë gjante porsi leon, edhe shtas’ e dytë gjante porsi viç, edhe shtas’ e tretë e kishte faqenë porsi njeri, edhe shtas’ e katërtë gjante porsi shqipe qi fluturon.
8 Edhe të katër shtasëtë kishinë gjithë-se-cilla veç e veç ka gjashtë fletë përqark, edhe përmbrenda ishinë plot me sy; edhe s’kanë të prajtunë dit’ e natë, tue thanë: Shenjt, Shenjt, Shenjt, Zoti Hyj Gjithë-pushtetësi, ai qi ishte edhe qi asht’ edhe qi vien.
9 Edhe shtasëtë kur i apinë lavdi e nder e të falunë ndersë ati qi rrinte mbë shkampt, qi rron ndë jetët të jetëvet,
10 të njizet e katër pleqtë do t’i bijenë përpara ati qi rri mbë shkampt, edhe do t’e adhurojën’ ate qi rron ndë jetët të jetëvet, edhe do të venë kunorat’ e veta përpara shkambit, tue thanë:
11 I vëjefshim je, o Zot, me marrë lavdin’ e nderin’ e fuqinë, sepse ti krijove të gjitha, edhe për dashuniminë tat jan’ edhe u krijuenë.