1 Edhe ay hyri e shkonte ndëpër Jeriho.
2 Edhe na një njeri që qjuhej Zakhe, i cili ishte i par’ i kumerqarëvet, edhe kyj ishte i pasurë;
3 Edhe kërkonte të shihte Jisunë cili është; po s’munte nga gjëndëja, sepse ishte i vogëlë ndë shtat.
4 Edhe nxitoj përpara, e hipi mbë një dru mani, që t’e shihte, sepse kishte për të shkuarë ndëpër atë udhë .
5 Edhe Jisuj kur erdhi ndë atë vënt, ngriti sytë e pa atë, edhe i tha: “Zakhe, sbrit shpejt; sepse sot duhetë të mbes unë ndë shtëpit tënde.”
6 Edhe ay sbriti shpejt, edhe e priti me gëzim.
7 Edhe të gjithë kur panë murmurisinë, tuke thënë, se: “Hyri të rrijë te një njeri fajtuar.
8 Edhe Zakheu qëndroj e i tha Zotit: “Na, o Zot, gjysmën’ e gjësë sime te po ua ap të vobeqvet, edhe ndë i paça marrë gjë ndonjë njeriu me pahirë, i ap për një katrë.”
9 Edhe Jisuj i tha, se: “Sot u bë shpëtim ndë këtë shtëpi, sepse edhe ay ësht’ i bir’ i Avraamit.
10 Sepse i bir’ i njeriut erdhi të kërkonjë e të shpëtonjë atë që ësht’ i humburë.
“ 11 Edhe ata kur ndigjoninë këto, Jisuj shtoj e tha një paravoli, sepse ishte afër Jerusalimit, edhe ata kujtoninë, se do të duketë përnjëherë mbëretëri’ e Perëndisë.
12 Tha pra: “Një njeri i fisçim vate mbë një vënt të largë, për të marrë një mbëretëri për vetëhen’ e ti, pastaj të këthenetë.
13 Edhe thirri dhietë shërbëtorët’ e ti, e u dha dhietë mna; edhe u tha: Punoni këto gjersa të vinj.
14 Po qytetarët’ e ati e mërzitinë, edhe dërguanë lajmësi pas ati, tuke thënë, se : Nukë duamë këtë të mbëretëronjë mbi ne.
15 Edhe si mori mbëretërinë u këthye prapë, e tha të thërritenë tek ay ata shërbëtorëtë që u pat dhënë argjëndinë, për të marrë vesh ç’kishte fituarë gjithësecili.
16 Edhe erdhi i pari, tuke thënë: Zot, mnaja jote fitoj dhietë mna.
17 Edhe ay i tha: Të lumtë, shërbëtor’ i mirë; se u bëre i besuarë mbë të pakënë, ki pushtet siprë dhietë qyteteve.
18 Erdhi edhe i dyti, tuke thënë: Zot, mnaja jote bëri pesë mna.
19 I tha edhe këti: Edhe ti bënu zot siprë pesë qyteteve.
20 Erdhi edhe tietri, tuke thënë: Zot, na mnaja jote të cilën’ e pata ruajturë mbë-nj’-an ndë një rizë, sepse të pata frikë,
21 Se je njeri i shtrënguarë, merr atë që s’ke vënë, edhe korr atë që s’ke mbiellë.
22 Edhe ay i thotë: Prej gojësë sate të kam për të gjykuarë, shërbëtor’ i keq, ti e dije, se unë jam njeri i shtrënguarë, edhe marr atë që s’kam vënë, edhe korr atë që s’kam mbiellë.
23 Përse pra nukë dhe argjëndinë tim ndë truvezët, që ta merrnjam bashkë me kamatënë kur të vinjam unë?
24 Atëhere u tha atyre që rrininë përpara: Merrni mnanë prej ati, edhe ia epni ati që ka dhietë mnatë.
25 (Edhe ata i thanë: Zot, ay ka dhietë mna.)
26 Sepse po u them juve, se kujdo që ka do t’i epetë; edhe prej ati që s’ka, edhe atë që të ketë do të merretë prej ati.
27 Po ata arëmiqt’e mi që s’më deshnë të mbëretëronj mbi ata, birni këtu, edhe therni ata përpara meje.”
28 Edhe si tha këto, shkonte përpara, tuke hipurë ndë Jerusalim.
29 Edhe kur u afrua ndë Vithfagji edhe ndë Vithami, ndaj malit që qjuhetë i Ullinjet, dërgoj dy vetë nga nxënësit’ e ti, e u tha atyre:
30 “Shkoni ndë fshat të përtejm; kur të hyni atie do të gjeni një pulisht lidhurë, që nuk i ka hipurë kurrë ndonjë njeri, sgjidheni edhe silleni.
31 Edhe ndë u pyetë juve ndonjë: Përse e sgjithni? Kështu t’i thoni, se: Zoti ka nevojë për atë.”
32 Edhe ata që u dërguanë si shkuanë, gjetnë sikundrë u tha atyre.
33 Edhe ata kur po sgjidhinë pulishtinë, të zotërit’ e ati u thanë atyre: “Përse sgjithni pulishtinë?”
34 Edhe ata thanë: “Zoti ka nevojë për atë.”
35 Edhe e prunë të Jisuj; edhe si hodhë rrobet’ e tyre mbi pulishtinë, hipnë Jisunë mb’ atë.
36 Edhe ay kur po shkonte, gjëndëja shtroninë rrobet’ e tyre mb’ udhë.
37 Edhe ay kur u afrua tashti mbë të sbriturit të malit Ullinjet, gjithë shumica e nxënëset zunë të gëzoneshinë e ta lavduroninë Perëndinë me zë të math për gjith’ ato çudi që panë, tuke thënë:
38 “I bekuarë qoftë mbëreti që vien mb’ emërë të Zotit; paqtim ndë qiell, edhe lavdi mbë të lartat.”
39 Edhe ca Farisenj prej gjëndëjesë i thanë: “Mësonjës, qërto nxënësit’ e tu.”
40 Edhe ay u përgjeq e u tha atyre: “Po u them juve, se ndë pushofshinë këta, gurëtë do të thërresënë.”
41 Edhe si u afrua, e pa qytetnë, qjau për atë, tuke thënë, se:
42 “Ndë qoftë se dije edhe ti pak së pakut sot ndë këtë ditët tënde, ato punë që punonenë për paqtim tënt, po tashi u fshehnë prej syvet tu.
43 Sepse kanë për të ardhurë dit për tyj, edhe arëmiqt’ e tu kanë për të bërë hendek rreth teje, edhe të kanë për të rrethuarë, edhe të kanë për të shtrënguarë, nga të gjith’ anëtë.
44 Edhe të kanë për të rrëzuarë sheshit tyj, edhe djemt’ e tu që gjëndenë brënda te ti, edhe nukë kanë për të lënë gur mbi gur te ti; sepse nukë njohe kohënë që erthnë për të parë tyj.
45 Edhe si hyri ndë hieroret, zuri t’i nxirte jasht’ ata që shitin’ e blijnë nd’ atë,
46 Tuke thënë atyre: “Është shkruarë: “Shtëpia ime është shtëpi lutëje“, po ju e bëtë “shpellë kursarësh.”
47 Edhe ishte tuke mësuarë për ditë ndë hieroret; edhe kryepriftërit’ e shkronjësitë, edhe të parët’ e llauzit kërkoninë t’e prishinë.
48 Po nukë gjeninë se ç’të bëninë, sepse gjithë llauzi ishte varë pas ati për të ndigjuar’ atë.
KAPTINA XIX.
1 Edhe ai kur hyni, shkonte ndëpër Ieriho.
2 Edhe qe nji nieri qi quhei Zakhe, i cilli ishte i pari publikanëvet, edhe kyi ishte i pasunë.
3 Edhe kërkonte me pamë Iesunë, cilli ashtë; por s’mundei prei gjindëjesë, sepse ishte i vogëlë ndë shtat.
4 Edhe nxitoi përpara e hipi mbë nji dru mani, për me pam’ ate, sepse kishte për me shkuem ndëpër atë udhë .
5 Edhe Iesui kur erdhi mbë atë vend, ngriti syt’ e pa ate, edhe i tha: Zakhe, sdryp shpeit; sepse duhetë me mbetun’ unë ndë shtëpit tande.
6 Edhe ai sdrypi shpeit, edhe e priti me gëzim.
7 Edhe të gjithë kur panë, murmurojshinë, tue thanë, se: Hyni me ndenjunë për-anë nieriut fajtuer.
8 Edhe Zakheu qindroi, e i tha Zotit: Qe, o Zot, gjymësën’ e gjasë s’eme tek e ap ndëpër të vobeqit, edhe ndë i paça marrë gja ndoni nieriu për dhunë, i ap për nji katër.
9 Edhe Iesui i tha, se sot u ba shpëtim ndë këte shtëpi, sepse edhe ai asht’ i bir’ i Abrahamit.
10 Sepse i bir i nieriut erdhi me kërkuem e me shpëtuem ate qi asht’ i hupunë.
11 Edhe ata kur ndëgjojshinë këto, Iesui shtoi, e tha nji parabullë, sepse ishte ngjat Ierusalemit, edhe ata kujtojshinë se ka me u dukunë përnjiherë mbëretënia e Perëndisë.
12 Tha pra: Nji nieri fisnik voiti mbi nji vend të largë për me marrë nji mbëretëni për vetëvetëhenë, mbasandai me u këthyem.
13 Edhe thirri dhetë shërbëtorët’ e vet, e u dha atyne dhetë mna, edhe u tha atyne: Punoni këto ngysh sa të këthehem.
14 Por qytetëtarët’ e ati e kishinë mëni, edhe dërguenë laimësi mbas ati, tue thanë, se: Nukë duemë këte me mbëretënuem mbi ne.
15 Edhe ai si muer mbëretëninë, u këthye prapa, e tha me u thërritunë tek ai shërbëtorëtë qi u pat dhanë argjandinë, për me marrë vesht qish kishte fituem gjithë-se-cilli.
16 Edhe erdhi i pari, tue thanë: Zot, mnaja jote fitoi dhetë mna.
17 Edhe ai i tha: Të lumtë, shërbëtor i mirë, se u banë besëtar mbë të pakënë, ki pushtet sipër dhetë qytetesh.
18 Erdhi edhe i dyti, tue thanë: Zot, mnaja jote bani pesë mna.
19 I tha edhe këti: Edhe ti bahu i zoti sipër pesë qytetesh.
20 Erdhi i treti, tue thanë: Zot, qe mnaja jote, të cillën’ e pata rueitunë mbë-nj-anë ndë nji rizë,
21 sepse pata frikë, se je nieri i shtrëngutë: merr atie ku s’ke vumë, edhe korr atie ku s’ke mbiellë.
22 Edhe ai i thotë: Prei gojësë s’ate kam me të gjukuem, shërbëtor’ i keq - ti e dishiese unë jam nieri i shtrëngutë, edhe marr atie ku s’kam vumë, edhe korr atie ku s’kam mbiellë,
23 përse pra s’dhe argjandinë t’em te truveza, qi ta merrshiem bashkë me kamatënë, kur të vishiem unë?
24 Atëherë u tha atyne qi ishinë përpara: Merrni mnanë prei ati, edhe ia nepni ati qi ka dhetë mna.
25 (Edhe ata i thanë: Zot, ai ka dhetë mna.)
26 Sepse po u thom juve, se kushdo qi ka, do t’i nepetë; edhe prei ati qi s’ka, edhe ate qi të ketë, do të merretë prei ati.
27 Por ata anëmiqt’ e mi, qi s’më deshnë me mbëretënuem mbi ata, bini këtu, edhe therrni përpara mejet.
28 Edhe si tha këto, shkonte përpara, tue hipunë ndë Ierusalem.
29 Edhe kur u afrue ndë Bethfage edhe ndë Bethani, ndaj malinë qi quheti i Ullivet, dërgoi dy vetë prei dishepujsh vet,
30 e u tha atyne: Shkoni nd’ate katund qi ashtë kundruell; kur të hyni atie, keni me gjetunë nji polisht lidhunë, qi s’i ka hipunë kurrë ndonji nieri; sgjidhnia, e binia.
31 Edhe ndë u pyettë juve kushi: Përse e sgjidhni? Kështu t’i thoni, se: Zoti ka nevojë për ate.
32 Edhe ata qi u dërguenë si shkuenë, gjetnë sikurse u tha atyne. 33 Edhe ata kur po sgjithshinë polishtinë, të zotënit’ e ati u than’ atyne: Përse sgjithni polishtinë?
34 Edhe ata thanë: Zoti ka nevojë për ate.
35 Edhe e prunë te Iesui; edhe si hothnë petkat’ e veta mbi polishtinë, hipnë Iesunë mbi ate.
36 Edhe ai kur po shkonte, gjindëja shtrojshinë petkat’ e veta mb’udhë.
37 Edhe ai kur u afrue tashti mbë të sdrypunit e Malit Ullivet, gjithë shumica e dishepujvet filluenë me u gëzuem e me lavduem Perëndinë me za të math për gjith’ ato mërekullia qi panë,
38 tue thanë: I bekuem qoftë mbëreti qi vien mb’emënit të Zotit; paqtim ndë qiell, edhe laft mbë të naltat.
39 Edhe disa Farisei prei gjindëjes’ i thanë: Mieshtër, qirto dishepujt’ e tu.
40 Edhe ai u përgjeq, e u tha atyne: Po u thom juve, se ndë pushofshinë këta, kanë me bërtitunë gurëtë.
41 Edhe si u afrue e pa qytetinë, qjau për ate,
42 tue thanë, se: Ndë qoftë se i dishie edhe ti, pak së paku sot ndë këte ditët tande, ato punëtë qi punohenë për paqtim tand; por tashtu u mpshefnë prei sysh tu,
43 sepse kanë me ardhunë ditt për tyi, edhe anëmiqt’ e tu kanë me bamë hendek rreth tejet, edhe kanë me të rrethuem, edhe kanë me të shtrënguem prei gjith’ anësh,
44 edhe kanë me të rrëxuem sheshit tyi, edhe dielmt’ e tu qi gjindenë mbrenda te ti, edhe s’kanë me lanë gur mbi gur te ti; sepse nukë ngjoftë kohën’ e të vumes’ ore te ti,
45 Edhe si hyni ndë tempull, filloi me nxierrë jashtë ata qi shitshin’ e blejshinë nd’ate,
46 tue u than’ atyne: Ashtë shkruem - “Shtëpia eme ashtë shtëpi lutëje”, por ju e batë, “Shpellë kursarësh”.
47 Edhe ishte tue mësuem përditë ndë tempull. Edhe Kryepriftënit’ edhe Shkruesit’ edhe të parët’ e popullit kërkojshinë me e prishunë,
48 por s’gjejshinë se qish me bamë, sepse gjithë populli ishte varunë mbas ati për me e ndëgjuem.