1 Pastaj pas katrë-mbë-dhietë vieç përsëri hipa ndë Jerusalim bashkë me Varnavënë, si mora me vetëhe edhe Titonë.
2 Edhe hipa pas sbulesësëPerëndisë, edhe u dëfteva atyreve atë ungjillinë që leçis ndër kombet, po më tepërë ndër ata, që dukeshinë më të nderëshim, se mos breth, a brodha mbë të kotë.
3 Po as Titua që qe bashkë me mua, ndonëse ishte Grek, u shtrëngua të rrethpritetë;
4 Edhe këjo për vëllezër të rrem futurë viedhazë, të cilëtë hynë fshehura të përgjonjënë të liruarëtë tënë që kemi mbë Jisu Krishtinë, që të na bënjënë shërbëtorë.
5 Atyreve as për një orë s’u unjëm kryetë t’u dëgjojmë, që të mbësë te ju e vërteta e ungjillit.
6 Po për ata që u dukej se diç janë, sido që të ishinë, s’kam kujdes fare; Perëndia s’vë re nbë faqe të njeriut; sepse ata që u dukej se diç janë nukë shtuanë gjë tek unë;
7 Po kundrë kësaj, kur panë se m’u zu besë të më epet’ ungjilli i parrethpresëjesë, sikundrë Pietrit ungjilli i rrethpresjesë;
8 (Sepse ay që vepëroj mbë Pietrinë që ta dërgonjë te të rrethprerëtë, vepëroj edhe mbë mua të më dërgonjë ndër kombet.)
9 Edhe si e njohnë hirinë që m’u dha, Jakovi e Qifaj e Joanni, ata që dukeshinë se ishinë shtylla, më dhanë mua edhe Varnavësë duart’ e diathta për shenjë të shoqërisë, që neve të vemi ndër kombet, e ata ndër të rrethprerët.
10 Vetëmë na porositnë të kujtojmë të vobeqtë; edhe këtë punë u nxitova ta bënj.
11 Edhe kur erdhi Pietri ndë Antiohi, i dolla kundrë ati faqe për faqe, sepse ishte për të qërtuarë;
12 Sepse pa ardhurë ca vetë nga Jakovi, hante bashkë me kombetë; po kur erthnë, hiqej edhe ndante veç vetëhen’ e ti; sepse kishte frikë ata që ishinë nga rrethpresëja.
13 Edhe bashkë me atë u hoqnë veç edhe Judhenjt’ e tierë, kaqë sa edhe Varnava u hoq ndë ipokrisi t’atyreve.
14 Po kur pashë unë, se s’ecënjënë drejtë ndë të vërtetën’ e ungjillit, i thashë Pietrit përpara të gjithëve: Ndë qoftë se ti tuke qënë Judhe rron posi kombetë, e jo posi Judhenjtë, përse ngut kombetë të rronjënë posi Judhenjtë?
15 Neve që jemi nga fisi Judhenj edhe jo prej kombesh fajtorë,
16 Tuke diturë, se s’del i drejtë njeri nga punërat’ e nomit, veç me anë të besësë Jisu Krishtit, edhe neve i besuam Jisu Krishtit, që të dalëmë të drejtë prej besësë Krishtit, e jo prej punëravet nomit; sepse asndonjë njeri s’ka për të dalë i drejtë nga punërat’ e nomit.
17 Po ndë qoftë se, tuke kërkuarë të dalëmë të drejtë mbë Krishtinë, u gjëndëm edhe neve fajtorë, vallë Krishti qënëka shërbëtor’ i fajit? Qoftë lark.
18 Sepse ndë ndërtofsha përsëri ato që prisha, bënj vetëhenë time porosi-prishës.
19 Sepse unë me anë të nomit vdiqa ndë nom, që të rronj mbë Perëndinë.
20 U kryqëzuashë bashkë me Krishtinë; edhe unë më s’rronj, po Krishti rron tek unë; edhe ajo që rronj unë ndashti ndë misht, rronj ndë besë të Birit Perëndisë, i cili më deshi edhe dha ndër duar vetëhen’ e ti për mua.
21 Nukë heth poshtë hirin’ e Perëndisë; sepse ndë qoftë drejtëria me anë të nomit, vallë Krishti vdiq mbë kot.
KAPTINA II.
1 Mbasandai mbas dy-mbë-dhetë vieç për-së-ri hipa ndë Ierusalem bashkë me Barnabënë, si mora me vetëhe edhe Titonë.
2 Edhe hipa me të sbulueme prei Perëndisë , edhe u diftova atyne ate ungjillinë qi predikoj ndër kombet, por ma tepërë ndër ata qi dukeshinë ma të nderëshim, druese mos ecij, e eca, mbë të kotë.
3 Por as Titua qi qe bashkë me mue, ndonëse ishte Grek, s’u shtrëngue me u rreth-premë.
4 Por vëllazën-rrenësitë futunë viedhazë, qi ata hynë pshefazë me vum’ ore të lirëtë t’onë qi kemi mbë Iesu Krishtinë, për me na bamë shërbëtorë.
5 Atyneve as për nji orë s’u ulëm kryetë me u ndëgjuem, qi të mbesi te ju e vërteta e ungjillit.
6 Por për ata qi u dukei se di qish janë, si do qi t’ishinë, s’kam kujdes as pak: Perëndia s’ve ore ndë faqe të nieriut, sepse ata qi u dukei se di qish janë , nukë shtuenë gja tek unë,
7 por kundrë kësai, kur panë se m’u zu besë me m’u dhanë ungjilli i parreth-presëjesë, porsi Pietrit iu dha ungjilli i rreth-presëjesë
8 (sepse ai qi veproi mbë Pietrinë qi ta dërgojë te të rreth-premit, vepëroi edhe mbë mue të më dërgojë te kombet).
9 Edhe si ngjofnë hirinë qi m’u dha, Iakobi e Kefai e Gjionni, ata qi dukeshinë se ishinë shtylla, më dhanë mue edhe Barnabësë duert’ e diathta për shenj të shoqënisë, qi na të vemi ndër kombet, e ata ndër të rreth-premit.
10 Veçse na porositnë të kuitoimë të vobegjitë, edhe këte punë nxitova me e bamë.
11 edhe kur erdhi Pietri ndë Antiohi, i dola kundrë mballa-faqe, sepse ishte për të qartuem,
12 sepse pa ardhunë disa vetë prei Iakobit, hante bashkë me kombet, por kur erthnë, tërhiqei edhe dante veç vetëvetëhenë, sepse kishte frikë ata qi ishinë prei rreth-presëjesë.
13 Edhe bashkë me ate u tërhoqnë veç edhe Iudejt’ e tierë, kaqi sa edhe Barnaba u tërhoq ndë hipokrisi t’atyneve.
14 Por kur pash’ unë, se s’ecinë dreitë ndë të vërtet t’ungjillit, i thashë Pietrit përpara të gjithëve: Ndë qoftë se ti, tue qenunë Iude, rron porsi kombetë, e jo porsi Iudejtë, përse ngut kombetë me rruem porsi Iudejtë?
15 Na qi jemi prei natyret Iudej, e jo prei kombesh fajtorë,
16 tue ditunë se s’del i dreitë nieriu prei punës ligjësë, veç me anë të besësë Iesu Krishtit; edhe na i besuem Iesu Krishtit, qi të dalimë të dreitë prei besësë Krishtit, e jo prei punës ligjësë,
17 sepse as ndonji korp s’ka me dalun’ i dreitë prei punës ligjësë. Por ndë qoftë se tue kërkuem të dalimë të dreitë mbë Krishtinë, u gjetëm edhe fajtorë, vallë Krishti qenëka punëtuer i fajit? Qoftë lark.
18 Sepse ndë ndërtofsha për-së-ri ato qi prisha, baj vetëhenë t’eme porosi-prishës.
19 Sepse unë me anë të ligjësë vdiqa ndë ligjë, qi të rroj mbë Perëndinë.
20 U kryqëzueshë bashkë me Krishtinë; edhe unë ma s’rroj, por Krishti rron mbë mue; edhe ajo qi rroj unë tashti ndë misht, rroj ndë besë të Birit Perëndisë, i cilli më deshi, edhe dha ndër duer vetëvetëhenë për mue.
21 Nuk’ e heth poshtë hirin’ e Perëndisë, sepse ndë qoftë ndreitënia me anë të ligjësë, vallë Krishti vdiq kot.