1 Kishte pra edhe tenda e parë takse lutëje, edhe shënjtëroren’ e botësë;
2 Sepse u ndërtua tend’ e parë; që mb’ atë ishte edhe kandileri, edhe truveza, edhe parëvënëja e bukëvet, që ajo thuhetë Shënjtërore.
3 Edhe pas kurtinësë dytë ishte tenda që thuhetë Shënjtërorja e Shënjtërorevet,
4 Që kishte një tymtare të artë, edhe arkën’ e dhiatësë mbuluarë rreth mbë gjith’ anëtë me ar, ndë të cilënë ishte një shtëmbë e artë që kishte manënë, edhe shkopi i Aaronit që biu, edhe rrasat’ e dhiatësë.
5 Edhe përsipër asaj ishinë Qeruvimet’ e lavdisë që i lëshoninë hie vëndit përdëllyershim, për të cilatë nuk’ ështënevojë ndashti të them një për një.
6 Edhe tuke qënë ndëtuarë këto kështu, ndë tendët të parë priftëritë hynjënë kurdo të bënjënë lutëjetë.
7 Po mbë të dytënë një herë ndë vit hyn vetëmë kryeprifti, jo pa gjak, të cilin’ e bie kurban për vetëhen’ e ti edhe për fajet’ e llauzit që i bënjënë paditurë.
8 Edhe këtë e dëftente Frym’ e Shënjtëruarë, se edhe s’ishte çfaqur’ udha mbë Shënjtëroren’ e shënjtërorevet, sepse tend’ e parë edhe po qëndronte;
9 E cila ishte formë për atë kohënë që ishte atëhere, kur bininë dhurëtia e kurbane, të cilatë s’munt ta bëninë të kulluarë ndë ndërgjegjëjet atë që lutej,
10 Sepse ishin’ urdhëruarë vetëmë për të ngrëna e për të pira, e për çdo farë të larash, e për takse mishi, gjer mbë një kohë për të ndrequrë.
11 Po si erdhi Krishti, kryeprifti i të miravet që do të vinin, ndëpër një tendë me të madhe e më të hollë, jo bërë me dorë, do me thënë, jo prej kësaj ndërtese,
12 As me anë gjaku ciepësh e viçash, po me anë të gjakut ti hyri një herë ndë Shënjtëroret të shënjtërorevet, edhe fitoj shpërblim të pasosurë.
13 Sepse ndë qoftë se gjaku i demavet e i ciepëvet, edhe hiri i mëshqerësë që përskat të pugërëtë, shënjtëron për pastrimin’ e mishit,
14 Sa më tepërë gjaku i Krishtit, i cili me anë të Frymësë pasosurë pruri vetëhen’ e ti për kurban pa palavi te Perëndia, do të pastronjë ndërgjegjëjenë tuaj nga punërat’ e vdekura, që të lusni Perëndin’ e gjallë?
15 Edhe përandaj është meshtar i dhiatësë së re, që me anë të vdekëjesë që u bë për shpërblimin’ e të kapërxyerësë porosiavet mbë dhiatën’ e parë, të marrënë të zotuarët’ e trashëgimit pasosurë ata që janë thërriturë.
16 Sepse atie ku është dhiatë, është nevojë të jetë vdekëj’ e ati që bëri dhiatënë;
17 Sepse dhiata ka fuqi mb’ ata që kanë vdekurë; sepse kurrë s’ka fuqi sa të jetë ghallë ay që bëri dhiatënë.
18 Andaj as e para nukë qe përtëriturë pa gjak;
19 Sepse kur u fol prej Mojsiut çdo porosi pas nomit mbë gjithë llauzinë, mori gjakun’ e viçavet e të ciepëvet, bashkë me ujë e me lesh të kuq e me hyssop, e përskati edhe atë vivlinë edhe gjithë llauzinë,
20 Tuke thënë: “Kyj është gjaku i dhiatësë, që urdhëroj Perëndia mbë ju.”
21 Edhe kështu përskati me gjak edhe tendën’ edhe gjith’ enët’ e shërbesësë.
22 Edhe shkurt me thënë të gjitha qëronenë me gjak pas nomit, edhe pa derdhurë gjak s’ka të falurë fajesh.
23 Ishte nevojë pra format’ e qiellorevet të qëroneshinë me këto, po ato qielloretë ishte nevojë të qëroneshinë me kurbane më të mira se këto.
24 Sepse Krishti nukë hyri ndë shënjtërore të bëra me dorë, që janë kundraformat’ e të vërtetavet, po nd’ atë qiell, që të duketë ndashti përpara Perëndisë për ne.
25 As të bierë kurban vetëhen’ e ti shumë herë, sikundrë kryeprifti hyn ndë shënjtëroret vit për vit me gjak të huajë;
26 (Sepse atëhere duhej shumë herë të pësonte shumë herë që kurë se u ngreh bota), po ndashti u çfaq një herë mbë të pastajmen’ e jetëvet, që të prishnjë fajinë me anë të kurbanit vetëhesë ti.
27 Edhe sikundrë ësht’ urdhëruarë për njerëzitë një herë të vdesënë, edhe pastaj është gjyqë;
28 Kështu edhe Krishti, një herë u pru kurban që të ngrejë fajet’ e të shumëve, do të duketë për së dyti pa faj ndër ata që e presënë për shpëtim.
Shenjtërorja tokësore dhe qiellore
1 Sigurisht që edhe besëlidhja e parë kishte rregulla adhurimi dhe një shenjtërore tokësore. 2 U ndërtua një tendë e parë, në të cilën ndodhej shandani, tryeza e bukët që i kushtoheshin Perëndisë. Kjo tendë quhej «Shenjtërorja».
3 Pas velit të dytë ishte tenda që quhej «Shenjtërorja e shenjtëroreve». 4 Atje ndodhej altari i artë, ku digjej temjani e gjendej arka e besëlidhjes, mbuluar nga të gjitha anët me ar. Brenda arkës ndodhej qypi i artë, që mbante manën, shkopi i Aronit që kishte lulëzuar dhe rrasat e besëlidhjes. 5 Sipër arkës ndodheshin kerubët e lavdisë, që mbulonin pajtimoren, për të cilët nuk është nevoja të flasim me hollësi tani.
6 Këto ishin ndërtuar në mënyrë të tillë që në tendën e parë të hynin gjithnjë priftërinjtë për të bërë shërbesat e adhurimit. 7 Ndërsa në tendën e dytë hynte vetëm kryeprifti një herë në vit dhe jo pa gjak kafshësh, të cilin ia kushtonte Perëndisë për mëkatet e veta dhe për mëkatet e popullit, të bëra nga padija.
8 Me këtë gjë Shpirti i shenjtë tregon se udha për te shenjtërorja e shenjtëroreve nuk do të zbulohej për sa kohë do të ishte tenda e parë. 9 Tenda e parë është një shëmbëlltyrë për kohën e tanishme dhe tregon se dhuratat dhe flijimet nuk mund ta bëjnë të përsosur ndërgjegjen e atij që i kushton, 10 pasi ka të bëjë vetëm me ushqime, me pije e me larje të ndryshme, me rregulla për trupin, të cilat vlejnë derisa t'u vijë koha për t'u ndrequr.
11 Krishti erdhi si kryeprift i të mirave, që tashmë kanë ardhur. Tenda ku shërben ai është më e madhe dhe më e përsosur. Ajo nuk është bërë nga duar njerëzore, domethënë nuk i përket këtij krijimi. 12 Kur Krishti hyri një herë e përgjithmonë në shenjtëroren e shenjtëroreve, nuk kushtoi gjak cjepsh e viçash, por gjakun e vet, duke na sjellë shpengimin e amshuar.
13 Sepse, nëse gjaku i cjepve e i viçave, si dhe hiri i mëshqerrës që spërkatet mbi të papastrit, i pastron ata nga ndyrësia trupore, 14 aq më tepër do ta bëjë këtë gjë gjaku i Krishtit, i cili nëpërmjet Shpirtit të amshuar e kushtoi veten para Perëndisë si flijim të pastër. Ai na pastron ndërgjegjen nga veprat e vdekura që t'i shërbejmë Perëndisë së gjallë.
15 Kështu Krishti është ndërmjetësi i besëlidhjes së re, sipas së cilës të gjithë ata që janë thirrur për të marrë pjesë në trashëgimin e amshuar, do të marrin shpërblimin që u ishte premtuar, për shkak se Krishti vdiq për shkeljet që ishin bërë në besëlidhjen e parë. 16 Atje ku ka testament, duhet medoemos të vërtetohet edhe vdekja e atij që e la testamentin. 17 Sepse testamenti është i vlefshëm vetëm pas vdekjes dhe nuk ka kurrfarë fuqie për sa kohë jeton ai që e lë.
18 Prandaj edhe besëlidhja e parë nuk ishte themeluar pa gjak. 19 Kur i shpalli gjithë popullit urdhërimet e ligjit, Moisiu mori gjak viçash e cjepsh dhe e përzjeu me ujë. Pastaj mori lesh të kuq dhe hisop e me to spërkati librin dhe gjithë popullin 20 duke thënë: ky është gjaku i besëlidhjes që Perëndia urdhëroi për ju. 21 Po ashtu ai spërkati me gjak tendën dhe të gjitha enët e shërbesës së adhurimit. 22 Sipas ligjit, pothuajse gjithçka pastrohet me gjak dhe pa u derdhur gjak nuk ka ndjesë mëkatesh.
Flijimi i Krishtit shlyen mëkatin
23 Ishte e nevojshme që edhe trajtat e gjërave qiellore të pastroheshin në të njëjtën mënyrë. Por ato kanë nevojë për flijime më të mira se këto. 24 Krishti nuk hyri në një shenjtërore të bërë nga duar njerëzish, që është vetëm shëmbëllesë e shenjtërores së vërtetë, por drejt e në qiell, që të dalë para Perëndisë për ne.
25 Krishti nuk do ta flijojë shumë herë veten, siç bënte kryeprifti kur hynte në shenjtëroren e shenjtëroreve çdo vit me gjak kafshësh, 26 sepse do të duhej të vuante shumë herë që nga krijimi i botës. Përkundrazi, tani, ai u shfaq vetëm një herë në fund të kohëve për ta shkatërruar mëkatin nëpërmjet flijimit të vetes.
27 Sikurse njerëzit një herë vdesin dhe pastaj vjen gjykimi, 28 ashtu edhe Krishti, pasi u flijua një herë për të marrë mbi vete mëkatet e shumë njerëzve, do të shfaqet për herë të dytë, jo për të shlyer mëkate, por për të shpëtuar ata që e presin.