1 Edhe passi u pa e udhësë të lundrojmë për Itali, dhanë Pavlinë edhe ca të lidhurë të tjerë te një urdhërqindës që qjuhej Julë, prej tufësë Perandorit Avgustit .
2 Edhe si hym ndë një lundrë Adhramittine, edhe kishim për të lundruarë ndëpër vënde të Asisë, vajtëm hapëtë; edhe kishim me vetëhe Aristarhunë Maqedhonasinë nga Thessallonika.
3 Edhe ditënë tietërë harritëm ndë Sidhonë; edhe Juli u pru njerëzisht te Pavli, edhe e la të vejë te miqt’ e të prëhetë.
4 Edhe si u ngritëm që andej, lundruamë ndënë Qyprë, sepse erërat ishinë kundrë.
5 Edhe si kapëtuamë detin’ e Qiliqisë edhe të Pamfylisë, erthmë ndë Myra të Lyqisë.
6 Edhe atie urdhërqindësi gjeti një lundrë Aleksandhriane, që lundronte për Itali, edhe na vuri brënda nd’ atë.
7 Edhe shumë dit tuke lundruarë nga dalë, mezi harritëm ndë Knidhë, po passi nukë na linte era, lundruamë ndënë Kritënë prej anësë Sallmonësë.
8 Edhe mezi e kaptuam e erthmë ndë një vënt që qjuhetë Limënet’ e Mirë, aty afër ishte qyteti Llasësë.
9 Edhe passi pat shkuarë shumë kohë, edhe të lundruarëtë ndashti ishte i rrëzikshim, sepse edhe agjërimi ndashti kishte shkuarë, Pavli i mësonte, tuke thënë atyre:
10 “O burra, shoh se këta të lundruarë do të bënetë me të hequrë keq e me shumë dëm, jo vetëmë të barrës’ e të lundrësë, po edhe të jetësë sonë.”
11 Po urdhërqindësi i dëgjonte më tepërë timonierit edhe të zot lundrësë, se fialëvet Pavlit.
12 Edhe limani passi s’ishte i mirë për të dimëruarë, më të shumëtë bënë këshillë të ngrihen’ edhe që andeje, që të harrinjënë ndë Finikë, ndë qoftë se muntninë, edhe të dimëronjën’ atie, që është një liman i Kritësë që vë re prej erësë Livësë, edhe prej erësë Horit.
13 Edhe kur fryti pak erë shiu, kujtuanë se patnë kohënë të mirë, hoqnë grepinë , edhe lundruanë përanë Kritësë.
14 Po pas pakëzë here dolli një erë thëllimi kundrë asaj, që qjuhet’ Evroklydhon.
15 Edhe passi u rrëmbye lundra, edhe s’munt t’i qëndronte erësë, e lëshuam’ e biheshim andej e këtejë.
16 Edhe si shkuanë ndë një ujdhezë të vogëlë që qjuhetë Kllavdhë, mezi muntmë të vëmë govatënë ndënë pushtet tënë ;
17 Të cilënë si e ngritnë, bëninë ndihmë tuke ngjeshurë lundrënë përposh; edhe kështu biheshim andej e këtejë.
18 Edhe passi kishim motinë fort të lik, ditënë tiatërë derthnë gjënë ndë det.
19 Edhe ditën’ e tretë hudhëm plaçkat’ e lundrësë me duartë tona.
20 Edhe për shumë dit nukë dukeshin’ as dielli as yjetë, edhe na zu një mot i keq, kaqë shumë, sa na u hoq më shpëresa, se do të shpëtonimë.
21 Edhe si kishinë shumë kohë pa ngrënë, atëherë qëndroj Pavli ndë mest atyreve, e tha: “Duhej, o burra, të më dëgjonitë, edhe të mos ngriheshitë nga Krita, që të mos na ishte bërë këta të hequrë keq e kyj dëm.
22 Edhe ndashti u mësonj juve të keni zëmërë, sepse nukë do të humbasë asndonjë shpirt prej jush, veç lundrësë.
23 Sepse këtë natë m’u duk ëngjëll’ i Perëndisë, të cilit jam, edhe të cilin lus,
24 Tuke thënë: Mos kij frikë, Pavël; duhetë të dalç përpara Qesarit; edhe ja Perëndia te t’i ka falurë gjith’ ata që lundronjënë bashkë me tyj.
25 Përandaj kini zëmërë, o burra; sepse besonj mbë Perëndinë, se kështu do të jetë, sikundrë më është folurë.
26 Edhe duhetë të biemë jashtë mbë një ujdhesë.”
27 Edhe si erdhi nat’ e katërmbëdhiettë, kur po biheshim neve lart e poshtë ndë det të Adriasë, ndë mesnatë detarëtë kujtoninë se po afëronenë ndë ndnjë vënt.
28 Edhe kur hothnë skandhallinë, gjetnë njëzet pash ujë ; edhe si vanë pakëzë më tejë, hothnë përsëri skandhallinë, edhe gjetnë pesë-mbë-dhietë pash.
29 Edhe passi kishinë frikë se mos bininë përjashta mbë vënde t’ ashpëra, hothnë katrë grepa prej bishtit lundrësë, edhe luteshinë të bënetë ditë.
30 Po passi detarëtë kërkoninë të ikëninë nga lundra, edhe sbritnë govatënë ndë det, tuke shtyrë shkak se kishinë për të hedhurë grepa prej ballit lundrësë,
31 Pavli i tha ujrdhëqindësit edhe ushtëtorëvet: “Ndë mos ndenjçinë këta ndë lundrët, ju s’munt të shpëtoni.”
32 Atëhere ushtëtorëtë prenë litarët’ e govatësë, edhe e lanë të bierë jashtë.
33 Edhe gjersa zuri të bënetë ditë, Pavli u lutej të gjithëve të marrënë gjë për të ngrënë, tuke thënë: “Sot ësht’ e katër-mbë-dhietta ditë që prisni, edhe jeni esullë pa ngrënë gjë.
34 Përandaj u lutem juve të merrni gjë për të ngrënë; sepse këjo është për shpëtiminë tuaj; se asndonjërit prej jush nukë do t’i bierë qime floku prej kresë.”
35 Edhe si tha këto, mori bukë, e iu fal ndersë Perëndisë përpara të gjithëve, edhe si e theu, zuri të hajë.
36 Edhe të gjithë si muarnë zëmërë, muarnë edhe ata të hanë.
37 Edhe ishim të gjithë ndë lundrët dy qint e shtatë-dhiet’ e gjashtë shpirtë.
38 Edhe si u nginjënë tuke ngrënë, lehtësuanë lundrënë tuke hedhurë grurëtë jashtë ndë det.
39 Edhe kur u gëdhi, nukë njihninë vëndinë; po vështroninë një gji, që kishte buzë deti, edhe bënë këshillë të shtijenë jashtë lundrënë mb’ atë, ndë qoftë se muntninë.
40 Edhe si hoqnë lart grepatë, lanë lundrënë ndë det, edhe sgjithnë përnjëherë të lidhurat’ e timonit; edhe ngritnë pëlhurën’ e mesme nga frynte era , edhe e mbaninë ndë buzë të detit.
41 Edhe si ranë mbë një vënt që ishte prej dy anësh det, shtynë jashtë lundrënë; edhe balli lundrësë, si u mbështet, mbeti e nukë tundej, po bishti lundrësë po shkallmonej nga të përpiekurit’ e valëvet.
42 Edhe ushtërorëtë bënë këshillë të vrisinë të lidhurit, që të mos ikte ndonjë tuke bërë mbë not.
43 Po urdhërqindësi passi donte të shpëtonte Pavlinë, i ndaloj nga këjo këshillë, edhe urdhëroj sa muntninë të bënjënë mbë not, të hidhenë përpara e të dalënë mbë tokët.
44 Edhe të tierëtë duallnë , ca mbi dërrasa, e ca mbi copat’ e thyera të lundrësë.
Edhe kështu shpëtuanë të gjithë mbë tokët.
Udhëtimi për në Romë
1 Kur u vendos të lundronim për në Itali, Palin dhe disa të burgosur të tjerë i çuan te një njeri me emrin Jul, kryeqindës i kohortës perandorake. 2 Ne hipëm në një anije nga Adramiti, që do të kalonte nga portet përgjatë brigjeve të Azisë, dhe u nisëm. Me ne ishte edhe Aristarku, një maqedonas nga Selaniku.
3 Të nesërmen mbërritëm në Sidon. Juli u soll me dashamirësi me Palin dhe e lejoi të shkonte te miqtë e vet, që ata të kujdeseshin për të. 4 Prej aty u nisëm e lundruam përgjatë Qipros, se e kishim erën kundër. 5 Pasi kaluam detin gjatë brigjeve të Kilikisë e të Pamfilisë, arritëm në Mirë të Likisë. 6 Aty kryeqindësi gjeti një anije nga Aleksandria që lundronte për në Itali dhe na hipi në atë anije.
7 Për disa ditë lundruam ngadalë dhe me vështirësi arritëm përballë Knidës. Meqë kishim erën kundër, lundruam poshtë Kretës, përbri Salmonit. 8 Lundruam me shumë vështirësi përgjatë bregut dhe arritëm në një vend që quhej «Portet e Mira», pranë qytetit të Laseas.
9 Kishte kaluar shumë kohë dhe lundrimi ishte bërë i rrezikshëm, sepse kishte kaluar edhe koha e agjërimit të vjeshtës. Atëherë Pali i këshilloi 10 e u tha: «Burra, unë mendoj se lundrimi do të jetë i rrezikshëm e do të humbasim jo vetëm ngarkesën dhe anijen, por edhe jetët tona». 11 Por kryeqindësi dëgjoi timonierin dhe të zotin e anijes dhe nuk u vuri vesh fjalëve të Palit.
12 Meqë ai port nuk ishte i përshtatshëm për të dimëruar, shumica ishte e mendimit të largoheshin prej aty dhe mundësisht të arrinin në Fenikë, ku do të kalonin dimrin. Ky ishte një port i Kretës që shihte nga jugperëndimi dhe veriperëndimi.
Stuhia në det
13 Kur filloi të frynte një erë e lehtë, ata menduan se do t'ia arrinin qëllimit. Kështu ngritën spirancat e lundruan afër brigjeve të Kretës. 14 Por nuk kaloi shumë kohë dhe mbi ishull filloi një erë e vrullshme verilindore që quhet Eurakilon. 15 Ajo e rrëmbeu anijen dhe ishte e pamundur të lundronim kundër erës. Nuk kishim ç'të bënim dhe e lamë erën të na hidhte sa andej-këtej.
16 Kur po kalonim poshtë një ishulli të vogël që quhet Kauda, me shumë vështirësi arritëm të kapnim varkën e shpëtimit. 17 Pasi e ngritën lart varkën e shpëtimit, përdorën litarë për ta lidhur anijen e për ta bërë më të fortë. Nga frika se mos ngecnin në rërë pranë Sirtit, hodhën spirancën pluskuese dhe e lanë anijen ta lëvizte era.
18 Meqenëse stuhia po na përplaste furishëm sa andej-këtej, të nesërmen hodhën në det ngarkesën, 19 ndërsa ditën e tretë hodhën në det me duart e tyre gjithë pajisjet e anijes. 20 Për shumë ditë nuk pamë as diell, as yje. Stuhia sa vinte e bëhej më e fortë dhe kështu na humbi çdo shpresë shpëtimi.
21 Pasi nuk kishin ngrënë për shumë kohë, Pali u ngrit e tha: «Burra, duhej të më kishit dëgjuar dhe të mos ishim nisur nga Kreta. Kështu do ta kishim shmangur këtë rrezik e këtë dëm. 22 Tani ju këshilloj që të mos ju lëshojë zemra, sepse asnjëri prej jush nuk do ta humbë jetën, por anija do të shkatërrohet.
23 Mbrëmë m'u shfaq një engjëll i Perëndisë, të cilit i përkas dhe të cilin adhuroj 24 e më tha: “Mos ki frikë, o Pal! Ti duhet dalësh para Cezarit dhe prandaj Perëndia ua ka falur jetën të gjithëve atyre që po lundrojnë me ty”. 25 Kështu, merrni zemër, se unë kam besim në Perëndinë se do të bëhet ashtu siç më tha engjëlli. 26 Ne do të përfundojmë në një ishull».
27 Ishte nata e katërmbëdhjetë dhe, ndërsa po lundronim në detin Mesdhe , rreth mesnatës detarët menduan se po i afroheshin tokës. 28 Atëherë lëshuan matësin e thellësisë dhe panë se thellësia ishte rreth tridhjetë e shtatë metra. Pak më vonë e matën përsëri thellësinë dhe ajo ishte njëzet e tetë metra. 29 Nga frika se mos përplaseshim me ndonjë shkëmb, hodhën katër spiranca nga kiçi dhe uronin që të zbardhte sa më shpejt.
30 Detarët donin ta braktisnin anijen dhe kishin ulur varkën e shpëtimit në det, gjoja për të vënë spirancat në bash. 31 Pali i tha kryeqindësit dhe ushtarëve: «Nëse këta njerëz nuk qëndrojnë në anije, ju nuk do të mund të shpëtoni». 32 Atëherë ushtarët i prenë litarët e varkës së shpëtimit dhe e lanë të binte në det.
33 Ndërsa prisnin që të zbardhte, Pali i nxiti të gjithë të hanin diçka e u tha: «Sot është dita e katërmbëdhjetë që prisni të uritur e pa ngrënë asgjë. 34 Prandaj po ju këshilloj të hani diçka nëse doni të jetoni. Askush nga ju nuk do të humbë as edhe një fije floku».
35 Pasi tha këto, mori bukën, falënderoi Perëndinë para të gjithëve, e theu dhe filloi të hante. 36 Atëherë të gjithë morën zemër e hëngrën. 37 Të gjithë bashkë bëheshim dyqind e shtatëdhjetë e gjashtë veta. 38 Pasi u ngopën, e hodhën drithin në det dhe e lehtësuan anijen.
Mbytja e anijes
39 Kur zbardhi, panë tokë, por nuk e dinin ku ishin. Atëherë vunë re një gji me një breg ranor dhe aty donin ta nxirrnin anijen, po të mundnin. 40 Kështu shkëputën spirancat nga anija dhe i lanë të binin në det. Në të njëjtën kohë liruan litarët e timonëve. Pastaj ngritën velin ballor që ta kapte era dhe u drejtuan drejt bregut. 41 Por hasën në një cekëtinë dhe anija ngeci në rërë. Bashi u ngul në rërë, ndërsa kiçi po copëtohej nga forca e dallgëve.
42 Ushtarët menduan t'i vrisnin të burgosurit, që asnjeri nga ata të mos ikte me not, 43 por kryeqindësi, që donte të shpëtonte Palin, i ndaloi ta bënin këtë. Ata që mund të notonin, i urdhëroi të hidheshin nga anija e të shkonin drejt tokës, 44 ndërsa të tjerët të kapeshin pas ndonjë dërrase apo ndonjë cope të mbetur nga anija. Kështu të gjithë arritën shëndoshë e mirë në breg.