1 Andaj edhe neve, rrethuarë prej një kaqë reje martiriash, le të hedhëmë tej çdo barrë, edhe fajinë që na pushton kaqë kollaj, edhe le t’ ecëmë me durim nd’ atë udhë që është përpara nesh,
2 Tuke shtyrë sytë mbë Jisunë që është kryet’ edhe fundi i besësë, i cili për atë gëziminë që ishte përpara ati, duroj kryqinë, pa vënë ndëpër mënt turpërinë, edhe ndenji ndë të diathtë të fronit Perëndisë.
3 Sepse kujtoni atë që duroj të tillë kundrëfialë mbë vetëhet’ të ti prej fajtorëvet, që të mos lodhi e të sbërthehi ndë shpirtërat tuaj.
4 Ju edhe s’i keni qëndruarë fajit gjer mbë gjak, tuke luftuarë.
5 Edhe keni harruar’atë këshillënë, që u flet juve posi bijvet, e u thotë : “Biri im, mos lërë mbënjanë mësimin’ e Zotit; as mos e hump zemrënë, kur qërtone prej ati.
6 Sepse atë që do Zoti e mundon, edhe rreth çdo bir që e pret përanë vetiu.”
7 Ndë durofshi mundiminë, Perëndia vihetë mbë ju, posi mbë bij; sepse cili ësht’ ay bir që s’e mundon i ati?
8 Po ndë jeni pa mundim, të cilit u bënë piesëtarë të gjithë, vallë jeni dobiça, e jo bij.
9 Pastaj neve kishim atërit’ e mishit tënë që na mundoninë, edhe i duruam; a nukë do t’i unjëmë kryetë shumë më tepër Atit frymavet, edhe të rrojmë?
10 Sepse ata na mundoninë për pak dit, sikundrë u pëlqente atyreve; po ay për të mirënë tonë , që të bënemi piesëtarët’ e shënjtëris’ ati.”
11 Edhe çdo mundim ndashti për ndashti nukë duketë se bie gëzim, po hidhërim; po pastaj u ep pemë drejtërie të butë atyreve që janë stërviturë me anë t’ asaj.
12 “Përandaj ngreni përpietë duart’ e dobëta edhe gjunjt’ e këputurë.”
13 Edhe “bëni t’ ecurë të drejtë mbë këmbëvet tuaja,” që të mos dalë jasht’ udhësë ajo që ësht’ e çalë, po më tepërë të shëronetë.
14 Kërkoni paqtim me të gjithë, edhe shënjtëriminë, që pa atë asndonjë nukë do të shohë Zotinë;
15 Tuke vënë re mos ka mbeturë prapa ndonjë nga hiri i Perëndisë; “mos ka mbirë lart ndonjë rrënjë e hidhurë, e turbullon”, prej kësaj ndyhenë shumë vetë,
16 Mos është ndonjë kurvar a i ndyrë si Isafi, që shiti paralindëjet’ e tia për një gjellë.
17 Sepse e dini, se edhe pastaj, kur deshi të trashëgonjë bekiminë, u hoth poshtë; sepse nukë gjet vënt pendimi, ndonëse e lypi me lot.
18 Sepse nukë jeni afruarë ndë një mal që zihetë me dorë, e që digjetë me ziarr, edhe mbë vrërësirë, e mbë errësirë, e mbë thëllim,
19 E mbë zë trumbete, e mbë zë fialësh, të cilin’ ata që e dëgjuanë u lutnë të mos u flitej më fiala atyreve;
20 (Sepse nukë munt të duronin’ urdhërinë, që thoshte : “Edhe shtësë ndë i piektë malit, do të vritetë me gurë, [a do të shëgjetonetë me shëgjetë]”.
21 Edhe kaqë të frikëshim ishte të dukuritë, sa Mojsiu tha: Jam frikësuar’ e trëmburë);
22 Po u afruatë ndë mal të Sionit, ndë qytet të Perëndisë gjallë, ndë qiellorenë Jerusalimë, edhe ndë shumë mijëra ëngjëjsh,
23 Ndë panagjyrë e ndë qishë të paralindurish, që u janë shkruar’ emëratë ndë qiejet, edhe te Perëndia, gjyqtari i të gjithëve, edhe te shpirtërat’ e të drejtëvet që janë bërë të sosurë,
24 Edhe mbë Jisunë mestarin’ e dhiatësë re, edhe ndë gjak të përskaturit, që flet më mirë se i Abelit.
25 Shikoni mos hiqni dorë nga ay që flet; sepse kur nukë shpëtuan’ ata që hoqnë dorë nga ay që foli tek ata mbë dhet, shumë më tepërë nukë do të shpëtojmë neve, ndë heqshim dorë nga ay që flet prej qiejesh;
26 Të cilit zëri tundi dhenë atëhere; po ndashti u zotua, tuke thënë: “Edhe një herë do të tunt jo vetëmë dhenë, po edhe qiellinë.”
27 Edhe këjo fialë “Edhe një herë” dëften të ndërruarët’ e vëndit atyreve që tundenë, posi të bëra me dorë , që të mbesën ato që nukë tundenë.
28 Përandaj tuke marrë një mbëretëri të patundurë, le të kemi hirë, me anë t’ ati të lusëmë pëlqyershim Perëndinë, me turp e me të druajturë.
29 Sepse “Perëndia ynë është ziarr që tret.”