1 Beko Zonë, o shpirti im; o Zot Perëndia im, fort u madhove, je veshurë me lavdurim e me madhëri.
2 Ay qi heth përmbi vetëhe dritënë, posi petkë; ay që shtrin qiellë, posi lëkurë.
3 Ay qi mbulon me ujë të lartëtë vëndet’ e ti, ay që bën retë qerre e ti,
4 ay që ecën mbi fletët të erëravet, ay që bën ëngjëjt’ e ti frymëra, edhe shërbëtorët’ e ti flakë ziari,
5 ay që themelon dhenë mbi qëndrim të ati, që të mos tundetë jetë pas jete.
6 Mbulove atë me avyssënë posi me petkë, ujëratë qëndruanë mbi malet.
7 Prej qërtimit tënt iknë; prej zërit bubullimësë s’ate u hoqnë me nxitim,
8 hipnë ndë malet, cbritnë ndë fushat, nd’atë vënt që i themelove.
9 Vure sinuar, që nuk do t’e kapërcenjënë, as do të kthenenë, për të mbuluarë dhenë.
10 Ay që dërgon burime ndër shpellat, që të shkonjënë ujëra për mes malevet;
11 pinë ujë gjith’ egërsirat’ e fushësë, gomarët e egrë shuanjënë etëjen’ e tyre;
12 mbi ato kanë të ndenjuritë shpest’ e qiellit, edhe apënë zë ndë mes të degavet.
13 Ay që ujit maletë prej të lartëvet vëndevet ti, prej pemësë duaret tua nginjetë dheu.
14 Ay që bën të mbinjë bar për bagëtinë, edhe barishte për shërbimn’ e njierëzet, që të nxierrë bukë prej dheut,
15 edhe verë që gëzon zëmërën’ e njieriut.
16 U nginjnë drut’ e Zotit, dëllinjat e Livanit, që mbolli,
17 atie ku bënjënë fole zoqtë; të ndënjurit e lelekut janë bredhatë.
18 Malet’ e lartë për dhit’ e egra; gurëtë janë pshtetëje për lepurat’ e butë.
19 Bëre hënënë për motet; dielli ngjeh të perënduarët’ e ti.
20 Lëshon errëcirë, e bënetë natë; ndë atë shkonjënë gjith’ egërsirat’ e pyllit.
21 Këlyshët’ e leonëvet ulërinjënë për të rrëmbyerë, e për të lypurë prej Perëndisë ushqimn’ e tyre.
22 Edhe posa len dielli, mbëlidhenë, edhe bien’ e flenë ndëpër shtrofkat të tyre;
23 del njieriu ndë punët të ti, e ndë mundimet të ti, gjer mbrëmanet.
24 Sa u madhuanë punët’ e tua, o Zot! të gjitha i bëre me dituri;
25 dheu u mbush me krijesënë tënde, ay det i math e i gjerë, atie janë shtërpënj, që s’kanë numërë, shtëzë të vogëla bashkë me të mëdha;
26 atie shkonjënë magje, (atie është) ky Leviathani, që krijove për të luajturë ndë atë.
27 Gjithë këto shpërenjënë mbë ty, që t’u apç ushqimnë mbë kohë.
28 Kur e ep, mbëledhënë; kur hap ti dorënë, të gjitha nginjenë së mirash,
29 po kur kthen ti faqenë mbë-nj’-anë, përzihenë; u ngre frymënë, edhe shuhenë, edhe kthehenë ndë baltë të tyre;
30 u dërgon frymënë tënde, edhe ndërtonenë, edhe përtërin faqen’ e dheut.
31 Qoftë lavdi’ e Zotit për gjithë jetënë, u gëzoftë Zoti për punët e tia.
32 Ay që shtie sytë mbi dhet, edhe bën atë të dridhetë, ay që përket maletë, edhe nxierrënë tym.
33 Do t’i këndonj Zotit sa të rronj, do t’i psall Perëndisë s’im sa të jem.
34 Mendimi im për atë do të jetë i ëmblë, edhe unë do të gëzonem për Zotnë.
35 U shofshinë fajtorëtë prej dheut, edhe të pa-udhëtë mos qofshinë më. Beko Zotnë, o shpirti im. Allilluja.
1 Beko Zonë, o shpirti im; o Zot Perëndia im, fort u madhove, je veshurë me lavdurim e me madhëri.
2 Ay qi heth përmbi vetëhe dritënë, posi petkë; ay që shtrin qiellë, posi lëkurë.
3 Ay qi mbulon me ujë të lartëtë vëndet’ e ti, ay që bën retë qerre e ti,
4 ay që ecën mbi fletët të erëravet, ay që bën ëngjëjt’ e ti frymëra, edhe shërbëtorët’ e ti flakë ziari,
5 ay që themelon dhenë mbi qëndrim të ati, që të mos tundetë jetë pas jete.
6 Mbulove atë me avyssënë posi me petkë, ujëratë qëndruanë mbi malet.
7 Prej qërtimit tënt iknë; prej zërit bubullimësë s’ate u hoqnë me nxitim,
8 hipnë ndë malet, cbritnë ndë fushat, nd’atë vënt që i themelove.
9 Vure sinuar, që nuk do t’e kapërcenjënë, as do të kthenenë, për të mbuluarë dhenë.
10 Ay që dërgon burime ndër shpellat, që të shkonjënë ujëra për mes malevet;
11 pinë ujë gjith’ egërsirat’ e fushësë, gomarët e egrë shuanjënë etëjen’ e tyre;
12 mbi ato kanë të ndenjuritë shpest’ e qiellit, edhe apënë zë ndë mes të degavet.
13 Ay që ujit maletë prej të lartëvet vëndevet ti, prej pemësë duaret tua nginjetë dheu.
14 Ay që bën të mbinjë bar për bagëtinë, edhe barishte për shërbimn’ e njierëzet, që të nxierrë bukë prej dheut,
15 edhe verë që gëzon zëmërën’ e njieriut.
16 U nginjnë drut’ e Zotit, dëllinjat e Livanit, që mbolli,
17 atie ku bënjënë fole zoqtë; të ndënjurit e lelekut janë bredhatë.
18 Malet’ e lartë për dhit’ e egra; gurëtë janë pshtetëje për lepurat’ e butë.
19 Bëre hënënë për motet; dielli ngjeh të perënduarët’ e ti.
20 Lëshon errëcirë, e bënetë natë; ndë atë shkonjënë gjith’ egërsirat’ e pyllit.
21 Këlyshët’ e leonëvet ulërinjënë për të rrëmbyerë, e për të lypurë prej Perëndisë ushqimn’ e tyre.
22 Edhe posa len dielli, mbëlidhenë, edhe bien’ e flenë ndëpër shtrofkat të tyre;
23 del njieriu ndë punët të ti, e ndë mundimet të ti, gjer mbrëmanet.
24 Sa u madhuanë punët’ e tua, o Zot! të gjitha i bëre me dituri;
25 dheu u mbush me krijesënë tënde, ay det i math e i gjerë, atie janë shtërpënj, që s’kanë numërë, shtëzë të vogëla bashkë me të mëdha;
26 atie shkonjënë magje, (atie është) ky Leviathani, që krijove për të luajturë ndë atë.
27 Gjithë këto shpërenjënë mbë ty, që t’u apç ushqimnë mbë kohë.
28 Kur e ep, mbëledhënë; kur hap ti dorënë, të gjitha nginjenë së mirash,
29 po kur kthen ti faqenë mbë-nj’-anë, përzihenë; u ngre frymënë, edhe shuhenë, edhe kthehenë ndë baltë të tyre;
30 u dërgon frymënë tënde, edhe ndërtonenë, edhe përtërin faqen’ e dheut.
31 Qoftë lavdi’ e Zotit për gjithë jetënë, u gëzoftë Zoti për punët e tia.
32 Ay që shtie sytë mbi dhet, edhe bën atë të dridhetë, ay që përket maletë, edhe nxierrënë tym.
33 Do t’i këndonj Zotit sa të rronj, do t’i psall Perëndisë s’im sa të jem.
34 Mendimi im për atë do të jetë i ëmblë, edhe unë do të gëzonem për Zotnë.
35 U shofshinë fajtorëtë prej dheut, edhe të pa-udhëtë mos qofshinë më. Beko Zotnë, o shpirti im. Allilluja.