Mbretnia u takon të vegjëlve
1 Në atë kohë, nxanësit iu afruen Jezusit dhe e pyetën: «Kush, pra, asht ma i madhi në mbretninë e qiejve?». 2 Thirri pranë një fëmijë, e vuni më kambë, në mesin e tyne, 3 e tha: «Vërtet po ju them, nëse nuk ktheheni e baheni si fëmijët, nuk hyni në mbretninë e qiejve. 4 Kush bahet i vogël si ky fëmijë, ai asht ma i madhi në mbretninë e qiejve. 5 Nëse dikush e pranon një fëmijë të tillë në emnin tim, më pranon mue».
Sprova
6 «Kushdo që e çon në bjerrje njënin prej këtyne të vegjëlve, që besojnë në mue, do t'i volitte me iu varë rreth qafe mokra, që e rrotullot gomari, e me u mbytë në det të gjanë. 7 Mjerë bota për bjerrjet. Nevojitet të vijnë bjerrjet, megjithatë, vaj për njeriun prej të cilit vijnë bjerrjet. 8 Nëse dora jote ose kamba jote të bajnë me u bjerrë, këpute flake prej teje. Për ty asht ma bukur me hy në jetë i cunguem ose i çalë, se me pasë dy duer e dy kambë e me u hedhë në zjarrin e përhershëm. 9 Dhe, nëse syni yt të ban me u bjerrë, nxirre e flake prej teje. Për ty asht ma bukur me hy me një sy në jetë, se me pasë të dy sytë e me u hedhë në Gehenën e zjarrtë».
Delja e humbun
10-11 «Ruej se përçmoni njënin prej këtyne të vegjëlve. Unë po ju them se engjëjt e tyne në qiej kundrojnë gjithnjë fytyrën e Atit tim, që është në qiej. 12 Si ju duket? Nëse një njeri ka njëqind dele dhe një prej tyne degdiset, a nuk do t'i lajë të nantëdhjetë e nanta nëpër male e do të shkojë me kërkue të degdisunën? 13 Dhe, nëse ndodh që e gjen, vërtet po ju them se gëzohet ma shumë për të, se për të nantëdhjetë e nantat që nuk ishin degdisë. 14 Njësoj, nuk asht dëshirë e atit tuej, që asht në qiell, që të humbasë njëni prej këtyne të vegjëve».
Gabimet në kishë
15 «Nëse vëllai yt mëkaton kundër teje, shko e qortoje, vetëm ndërmjet teje dhe atij. Nëse të ndigjon, e fitove vëllain tand. 16 Por, nëse nuk të dëgjon, merr me vete një ose dy të tjerë, që çdo fjalë të zajë vend në gojën e dy ose tre dëshmitarëve . 17 Po të mos i ndigjojë ata, thueja kishës. Nëse nuk ndigjon as kishën, ai duhet të jetë për ty pagani dhe tagrambledhësi. 18 Vërtet po ju them: çkado të lidhni mbi tokë, do të jetë e lidhun në qiell dhe çkado të zgjidhni mbi tokë, do të jetë e zgjidhun në qiell. 19 Prap po ju them se, nëse dy prtej jush bashkëzanojnë mbi tokë për çdo veprim që lipset, do t'u jepet prej Atit tim, që asht në qiell. 20 Se, ku dy a tre janë të mbledhun në emnin tim, aty jam unë, mes tyne».
Për faljen
21 Atëherë u afrue Pjetri e i tha: «Zot, sa herë mund të mëkatojë vëllai im e unë ta fal? Deri në shtatë herë?» 22 Jezusi i tha: «Jo deri në shtatë herë, por deri në shtatëdhjetë her shtatë. 23 Prandaj, mbretnia e qiejve i ngjan një mbreti, që deshi me ndreqë llogaritë me shkërbëtorët e vet. 24 Kur filloi me i ndreqë, i sollën një që i kishte detyrim njëmijë talenta. 25 Por, tue qenë se nuk i kishte me ia dhanë, zotnia e urdhnoi me shitë greun, fëmijtë e gjithçka kishte, për me ia kthye. 26 Mirëpo shërbëtori ra përmbys para tij, tue thanë: "Ki durim me mue e kam me të kthye gjithçka". 27 Zotnisë iu dhimbt ai shërbëtor. E liroi dhe ia fali detyrimin. 28 Por, ai shërbëtor, tue dalë, gjeti një bashkëshërbëtor të vetin, i cili i detyrohej njqind denarë dhe e kapi tue e furë e tue i thanë: "Më kthe çka më detyrohesh!". 29 Bashkëshërbëtori i tij u rrëzue e iu lut: "Ki durim me mue e kam me t'i kthye". 30 Por ai nuk deshi. Shkoi dhe e futi në burg derisa të kthenta çka kishte detyrim. 31 Shokët e tij shërbëtorë, tue pa këto ndodhi, u trishtuen fort dhe shkuen e i treguen zotnisë gjithçka ndodhi. 32 Atëherë zotnia e tij e thirri e i tha: "Shërbëtor i lig! Unë ta fala kret atë detyrim, se m'u lute. 33 A nuk duhej ta mëshiroje edhe ti shokun tand shërbëtor, siç u mëshirove edhe vetë?". 34 Zotnia i zemëruem, ua dorëzoi torturuesve, derisa të mos kthente tanë detyrimin. 35 Njësoj do të veprojë me ju edhe Ati im qiellor, nëse, prej zemrave tueja, nuk e falni secili vëllanë e vet».
KAPTINA XVIII.
1 Nd’atë herë erthnë dishepujtë te Iesui, e i thanë: Vallë cilli ashtë ma i math ndë mbëretënit të qillvet?
2 Edhe Iesui thirri për-anë vetëhesë nji çun të vogëlë, edhe e qindroi ndë miedis t’atyneve,
3 e tha: Për të vërtet po u thom juve, ndë mos u këthefshi, e të baheni porsi çunat’ e vogjilë, s’keni me hymë ndë mbëretënit të qillvet.
4 Kush të përvejë pra vetëvetëhenë porsi kyi çun i vogëlë, kyi ashtë ma i math ndë mbëretënit të qillvet.
5 Edhe kush të presi nji kësi çuni të vogëlë, mb’emënit t’em, ka pritunë mue.
6 Por kush të shkandalizojë nji prei kësish të vogjilish qi më besojnë, ashtë mirë për ate me u varë nji gur mullini mbë qafë t’ati, edhe me u zhytunë ndë fund të detit.
7 Mjer mbë botënë për shkandujt! Sepse ashtë nevojë me ardhunë shkandujtë; por mjer ati nieriu, qi vien shkandulli prei ati!
8 Edhe ndë të shkandalizoftë dora jote a kamba jote, prei, edhe hidhi prei teje: ma mirë ashtë për tyi me hymë ndë jetët i çalë, a dorë-cunk, se tue pasunë dy duer, a dy kambë, me u hedhunë ndë ziarrm të pasosunë.
9 Edhe ndë të shkandalizoftë syni yt, nxire, edhe hidhe prei teje: ma mirë ashtë për tyi me hymë ndë jetët me nji sy vetëmë, se tue pasunë dy, me u hedhunë ndë xhehenem të ziarrmit.
10 Shikoni mos bani mbë asgja nji prei kësish të vogjilish, sepse po u thom juve, se engjujt’ e atyneve ndë qillt shofinë gjithënji faqen e t’im et qi ashtë ndë qillt.
11 Sepse i bir’ i nieriut erdhi me shpëtuem të hupuninë.
12 Qish u duketë juve? Ndë pastë nji nieri nji qind dhen, edhe me hupunë nji prei atyneve, nukë len të nandë-dhet e nandëtë, e vete ndëpër malet me kërkuem të hupuninë?
13 Edhe ndë e gjetë, për të vërtet po u thom juve, se gëzohetë ma tepërë për atë, se për nandë-dhet’ e nandëtë qi s’kanë hupunë.
14 Kështu nuk’ asht’ e dashunë përpara Atit tuei qi ashtë ndë qillt, me hupunë nji prei kësish të vogjilish.
15 Edhe ndë të baftë faj yt vëlla, shko, edhe qirtoje ndërmiet teje, edhe ati vetëmë; ndë të ndëgjoftë, e fitove t’yt vëlla,
16 por ndë mos të ndëgjoftë, merr bashkë me vetëhe edhe nji a dy vetë , për me “qindruem çdo fjalë ndë gojë dy a tre deshmitarve”.
17 Edhe ndë mos u ndëgjoft’ atyneve, thueja kishësë; edhe ndë mos i ndëgjoft’ edhe kishësë, atëherë ai le të jetë te ti porsi gjintari edhe publikani.
18 Për të vërtet po u thom juve: Qish të lithni mbi dhet, kanë me qenë lidhunë ndë qiell; edhe qish të sgjidhni mbi dhet, kanë me qenë sgjidhunë ndë qiell.
19 Përsëri po u thom juve, se ndë qofshinë mbi dhet dy vetë prei jush me nji fjalë, për çdo farë gjaje qi të lypinë, ka me u bam’ atyneve prei t’im et qi ashtë ndë qillt.
20 Sepse ku të jenë dy, a tre vetë mbëledhunë mb’emën t’em, atie jam edhe unë ndë miedis t’atyneve.
21 Atëherë i erdhi për-anë Pietri, e tha: Zot ndë më baftë faj em vëlla, sa herë do t’ia ndëjej? Deri mbë shtatë herë?
22 Iesui i thotë: Nukë të thom - Deri mbë shtatë herë, por - Deri mbë shtatë-herë ka shtatë-dhetë.
23 Përandai mbëretënia e qillvet u përgjait me nji nieri mbëret, qi deshi me vum’ ore llogari me shërbëtorët’ e vet.
24 Edhe kur filloi me vum’ ore llogari , i pruni nji detuer qi i kishte detyrë dhetë mijë tallanta.
25 Edhe mbassi s’kishte me ia lamë, i zoti ati urdhënoi me u shitun’ ai, edhe grueja e ati, edhe të bijt’, edhe gjithë qish kishte, edhe me u lamë detyra .
26 Shërbëtori pra i ra ndër kambë, e i lutei, tue thanë: Zot, bahu zemër-gjanë mbë mue, edhe kam me t’i lamë të gjitha.
27 Edhe të zotit si iu dhimpt ai shërbëtori, e lishoi, edhe ia la detyrënë.
28 Por ai shërbëtori si duel, gjeti nji prei shërbëtorëvet shokvet vet, qi i kishtë detyrë nji qind dinarë; edhe si e zuni, e kapte për fyti, tue thanë: Më laj ç’detyrë më ke.
29 Atëherë pra shërbëtori shoqi vet i ra ndër kambë, e i lutei, tue thanë: Bahu zemërë-gjanë mbë mue, edhe kam me t’i lamë të gjitha.
30 Edhe ai nukë donte, por shkoi, edhe e vuni ndë burk, deri sa t’i lajë detyrënë.
31 Edhe shërbëtorëtë shokët’ e ati kur panë se qish u ba, u idhënuenë fort, edhe erthnë, e i diftuenë të zotit vet gjithë qish u ba.
32 Atëherë i zoti ati e thirri mbas vetëhesë, e i tha: Shërbëtor i keq, gjith’ atë detyrë ta lashë, sepse m’u lute;
33 nukë duhei edhe ti ta ndëjeishe shërbëtorinë shoqinë tand, sikurse të ndëjeva edhe unë?
34 Edhe i zoti ati u zemërue, edhe e dha ndër duer t’atyneve qi mundojnë, deri sa të lajë gjithë detyrënë qi i kishte.
35 Kështu edhe em Atë qiellori ka me ua bamë juve ndë mos ia falshi me gjithë zemërat tueja gjithë-se-cilli të vëllait vet fajet’ e atyneve.