Vdekja e Gjon Pagëzuesit
1 Në atë kohë Herod Tetrarku ndigjoi për bujën e Jezusit. 2 Ai u tha thërbëtorëve të vet: «Ky asht Gjon Pagëzuesi. Ai u ngrit prej të vdekunve, prandaj fuqitë veprojnë në të». 3 Se Herodi e kishte kapë Gjonin, e kishte lidhë dhe e kishte shtie në burg, prej Herodiadës, grues së Filipit, vëllait të vet. 4 Gjoni i thonte: «Nuk të lejohet me e marrë atë». 5 Ndonëse dëshironte me e vra, i frigohej turmës, se e mbanin si profet. 6 Kur erdhi ditëlindja e Herodit, bija e Herodiadës vallëzoi mes të tanëve e i pëlqeu Herodit, 7 prandaj, me be, premtoi haptas me i dhanë çkado t'i lypte. 8 E ngucun nga e ama, ajo tha: «Më jep këtu, në pjatë, kryet e Gjon Pagëzuesit». 9 Mbreti u pezmatue. Për shkak të besë e të bujtësve, urdhnoi me ia dhanë 10 e nisi dikënd me ia pre kryet Gjonit në burg. 11 Ia sollën kryet në një pjatë e ia dhanë vajzës, e cila e solli te e ama. 12 Atëherë nxanësit e tij erdhën, morën kufomën, e varrosën dhe shkuen me njoftue Jezusin.
Bukët në shkretinë
13 Kur ndigjoi Jezusi, u largue prej andej me lundër, më vete, në një vend të shkretë. Turmat, mbasi ndigjuen, iu vunë mbrapa nëpër tokë, prej qytetit. 14 Si zbriti, pa një turmë të madhe e iu dhimbtën dhe i shëroi të ligunit e tyne. 15 Kur ra mbramja, nxanësit iu hullën e i thanë: «Vendi asht i shkretë e tash kaloi koha. Zgjidhi turmat, që të shkojnë nëpër katunde me ble ushiqm për vete». 16 Por Jezusi u tha: «Nuk kanë nevojë me ikë. Jepuni ju me hangër». 17 Ata i thanë: «Nuk kemi këtu, veçse pesë bukë e dy peshq». 18 Ai u tha: «M-i sillni mue këtu». 19 Dhe, mbasi i urdhnoi turmat me u shtrue mbi bar, mori pesë bukët e dy peshqit, i solli sytë drejt qiellit, tha bekimin, i theu, ua dha bukët nxanësve e nxanësit turmave. 20 Të gjithë hangrën e u nginë dhe bartën çka teproi prej bukëve të thyeme: dymbëdhjetë shporta plot. 21 Ata që hangrën ishin rreth pesëmijë vetë, përveç grave e fëmijëve.
Jezusi ecën mbi ujë
22 Menjëherë i detyroi nxanësit me hy në lundër e me i parapri matanë, derisa ai të zgjidhte turmat. 23 Kur i zgjidhi turmat, u ngjit në mal, vetëm, me u lutë. Kur ra nata, ndenjti vetëm, aty. 24 Lundra ishte tashma shumë stade nga toka, nën goditjen e dallgëve, se e kishte erën kundër. 25 Në rendin e katërt të rojes së natës, ai erdhi tek ata, tue ecë mbi det. 26 Nxanësit, kur e panë tue ecë mbi det, u trumhasën e thanë: «Asht shajni!». E vikatën nga frika. 27 Por Jezusi u foli menjëherë e u tha: «Guixim! Unë jam. Mos u trembni!». 28 Pjetri, atëherë, i tha: «Zot, nëse ti je, me urdhno me ardhë tek ti përmbi ujna». 29 Ai i tha: «Eja!». Pjetri zbriti nga lundra, eci mbi ujna dhe shkoi te Jezusi. 30 Por, tue pa erën e fortë, u tut dhe, si nisi me u zhytë, vikati e tha: «Zot, më shpëto!». 31 Jezusi shtriu dorën menjëherë, e rroku e tha: «Besimpakët! Pse u mëdyshe?». 32 Kur hipën në lundër, u fashit era. 33 Ata që ishin në lundër ranë përmbys e i thanë: «Njëmend ti je bir i Hyut».
Shërimi në Gjenesaret
34 Kur kaluen në bregun tjetër, dolën në tokë në Gjenesaret. 35 Tue qenë se njerëzit e atij vendi e njohën, çuen fjalë në mbarë atë rrethinë dhe i sollën tanë ata që kishin lëngata. 36 Atëherë i luteshin vetëm me i prekë kindin e zhgunit dhe, ata që e preknin, shëroheshin krejt.
KAPTINA XIV.
1 Nd’atë kohë Herodi katër-urdhënsi ndëgjoi zanin’ e Iesuit,
2 edhe u tha shërbëtorëvet vet: Kyi ashtë Gjionn Pagëzori; ai ashtë ngjallë prei së vdekunish, edhe përandai punohenë mërekullia prei ati.
3 Sepse Herodi zuni Gjionnin’ edhe e lidhi, edhe e vuni ndë burk për Herodiadënë gruen’ e Filippit të vëllait vet.
4 Sepse Gjionni i thoshte, se : Nuk asht’ e udhësë me pasunë ti atë.
5 Edhe donte me e vramë, por dronte gjindëjenë, sepse e kishinë për profet.
6 Edhe kur qenë për me u festuem ditt’ e të lemit Herodit, e bija Herodiadësë karceu ndë miedis, edhe i pëlqeu Herodit.
7 Përandai iu zotue asai me be, me i dhanë qish të lypi.
8 Edhe ajo mbassi qe mësuem prei s’amësë vet, thotë: Nem mue kryet’ e Gjionn Pagëzorit këtu mbë kupët.
9 Edhe mbëreti u idhënue, por për bet qi bani, edhe për ata qi ishinë ndenjunë bashkë me atë, urdhënoi me u dhanë.
10 Edhe dërgoi, e i preu kryetë Gjionnit ndë burk.
11 Edhe kryet’ e Gjionnit u pru mbë kupët, e iu dha vaizësë; edhe ajo ia pruni s’amësë vet.
12 Edhe dishepujt’ e ati erthnë, e ngritnë korpinë, edhe e vorruenë; mbasandai erthnë, e i dhanë za Iesuit.
13 Edhe Iesui kur ndëgjoi, iku prei andej me lundër mbë nji vend të shkretë veç-anë; edhe gjindëja kur ndëgjuenë, e muerrnë mbrapa mbë kambë prei qytetevet.
14 Edhe Iesui kur duel, pa shumë gjindëje, edhe iu dhimpt për ata, edhe shëndoshi të sëmunët’ e atyneve.
15 Edhe si u ngrys, i erthnë përanë dishepujt’ e ati, e thanë, se: Vendi asht’ i shkretë, edhe koha tashti ka kaluem; lisho gjindëjenë me votunë ndëpër katundet, për me blemë të ngrana për vetëvetëhenë.
16 Por Iesui u tha atyneve: S’kanë nevojë me votunë, ipni ju atyneve me ngranë.
17 Edhe ata i thonë: S’kena këtu veç pesë bukë, edhe dy peshq.
18 Edhe ai tha: Bini mue ato këtu.
19 Edhe urdhënoi gjindëjenë me ndenjunë përmbi barënat; edhe muer pesë bukëtë, e dy peshqitë, edhe çoi sytë përpietë ndë qiell, e bekoi; edhe mbassi i theu, u dha bukëtë dishepujvet, edhe dishepujtë gjindëjesë.
20 Edhe hangrën të gjithë, e u nginë, edhe ngritnë tepëricën’ e copavet, dy-mbë-dhetë kosha plot.
21 Edhe ata qi hangrën ishin’ afër pesë mijë burra, veç gravet, e çunavet vogjilë.
22 Edhe Iesui përnjiherë nguti dishepujt’ e vet me hymë ndë lundrët, e me shkuem përtej ma përpara se ai, deri sa të lishojë gjindëjenë.
23 Edhe ai lishoi gjindëjenë, hipi ndë malt veç-anë për me u falunë; edhe si u ngrys, ishte vetëm’ atie.
24 Edhe lundra tashti ishte ndë miedis të detit, tue u përpiekunë prei valësh, sepse era ishte kundrë.
25 Edhe mbë të katërtënë rueitien’ e natësë Iesui voti tek ata, tue ecunë përmbi det.
26 Edhe dishepujtë kur pan’ atë tue ecunë përmbi det, u përzien’ e thanë, se: Ashtë hije; edhe prei frikësë bërtitnë.
27 Por Iesui përnjiherë u foli atyneve, tue thanë: Kini zemërë, unë jam; mos u frikoni.
28 Edhe Pietri u përgjeq, e i tha: Zot, ndë je ti, urdhënomë me ardhunë te ti mbi ujënat.
29 Edhe ai tha: Eja. Edhe Pietri sdrypi prei lundrësë, e eci mbi ujënat, për me ardhunë te Iesui.
30 Por kur pa erënë të fortë, u frikue; edhe si filloi me u zhytunë bërtiti, tue thanë: Zot, shpëtomë.
31 Edhe Iesui përnjiherë shtrini dorën’, edhe e kapi, edhe i tha: O besë-pak, mbë çë se qe me dy mendesh?
32 Edhe ata si hynë ndë lundrët, pushoi era.
33 Edhe ata qi ishinë ndë lundrët erthnë, edhe e adhuruenë, tue thanë: Për të vërtet je Bir Perëndie.
34 Edhe si shkuenë përtej, erthnë ndë dhet Gennisaret.
35 Edhe nierëzit’ e ati vendi kur e ngjoftnë, dërguenë ndëpër gjith’ atë nahije, edhe i prunë ata qi kishinë keq.
36 Edhe i luteshinë, veç me prekunë shqepin’ e petkut ati; edhe sa vetë e preknë, u shëndoshnë.