KAPITULLI X.
1 Edhe pashë nji tietër’ engjullë të fortë tue sdripunë prei qiellit, veshunë me re, edhe kishte yl-berinë mbë kryet, edhe faqeja e ati porsi dielli, edhe kambët’ e ati porsi shtylla ziarrmi.
2 Edhe kishte n’dorë të vet nji libër të vogëlë hapëtë; edhe vuni kambën’ e vet të diathtënë mbi dhet, edhe të mangjëtënë mbi dhet;
3 edhe thërriti me za të math, porsi leoni kur ulurin; edhe kur thërriti, folnë të shtatë bumbullimatë me zanat e vet.
4 Edhe kur folnë të shtatë bumbullimatë me zanat e vet, pata për me shkruem; edhe ndëgjova nji za prei qiellit qi më thoshte: Bulos ato qi folnë të shtatë bumbullimatë, edhe mos i shkruei.
5 Edhe ai engjulli qi pashë tue ndenjunë mbi det edhe mbi dhet, ngriti dorën’ e vet ndë qiell,
6 edhe bani be për ate qi rron ndë jetët të jetëvet, i cilli ndërtoi qiellin’ edhe sa janë nd’ate, edhe dhen’ edhe sa janë nd’ate, edhe detin edhe sa janë nd’ate, se kohë s’ka me qenunë ma.
7 Por ndë ditt të zanit engjullit shtattë, kur ka për me i ranë trumbetësë, atëherë ka me u mbaruem mysteri i Hyjit, sikurse u dha zanin’ e mirë shërbëtorëvet vet profetënavet.
8 Edhe ate zaninë qi ndëgjova prei qiellit, për-së-ri fliste me mue, e thoshte: Shko, e merr librin’ e vogëlë të haptinë n’dorë t’engjullit qi ka ndenjunë mbi det edhe mbi dhet.
9 Edhe voita tek engjulli, e i thashë: Ep-më librin’ e vogëlë. Edhe ai më thotë: Merr-e edhe haje, edhe ka me të ithtuem barkunë tat, por ndë gojët tate ka me qenun’ i ambëlë porsi mialtë.
10 Edhe mora librin’ e vogëlë prei dorës’ engjullit, edhe e hangra; edhe ishte ndë gojët t’eme, porsi mialtë i ambëlë; edhe kur e hangra u ithtue barku em.
11 Edhe më thotë: Duhetë me profetizuem për-së-ri ri mbë shumë popuj e kombe e gjuhëna e riga.
1 et vidi alium angelum fortem
descendentem de caelo amictum nube
et iris in capite eius et facies eius erat ut sol
et pedes eius tamquam columna ignis
2 et habebat in manu sua libellum apertum
et posuit pedem suum dextrum supra mare
sinistrum autem super terram
3 et clamavit voce magna quemadmodum cum leo rugit
et cum clamasset locuta sunt septem tonitrua voces suas
4 et cum locuta fuissent septem tonitrua
scripturus eram
et audivi vocem de caelo dicentem
signa quae locuta sunt septem tonitrua
et noli ea scribere
5 et angelum quem vidi stantem
supra mare et supra terram
levavit manum suam ad caelum
6 et iuravit per viventem in saecula saeculorum
qui creavit caelum et ea quae in illo sunt
et terram et ea quae in ea sunt
et mare et quae in eo sunt
quia tempus amplius non erit
7 sed in diebus vocis septimi angeli cum coeperit tuba canere
et consummabitur mysterium Dei
sicut evangelizavit per servos suos prophetas
8 et vox quam audivi de caelo
iterum loquentem mecum et dicentem
vade accipe librum apertum de manu angeli
stantis supra mare et supra terram
9 et abii ad angelum dicens ei ut daret mihi librum
et dicit mihi accipe et devora illum
et faciet amaricare ventrem tuum
sed in ore tuo erit dulce tamquam mel
10 et accepi librum de manu angeli
et devoravi eum
et erat in ore meo tamquam mel dulce
et cum devorassem eum amaricatus est venter meus
11 et dicunt mihi
oportet te iterum prophetare
populis et gentibus et linguis et regibus multis